ΠΙΟ ΣΚΛΗΡΗ ΜΑΧΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ, ΔΕΝ ΘΑ ΒΡΕΙΣ!

Γράφει η Δέσποινα Παλαμάρη

Μια φορά κι έναν καιρό, δυο ξένοι συναντήθηκαν.

Κοιτάχτηκαν στα μάτια και είδαν ο ένας στον άλλον τον ιδανικό σύντροφο.

Είναι τόσο γοητευτικός, δυνατός, τρυφερός, ευαίσθητος, “είναι ότι αναζητούσα” σκέφτηκε εκείνη.

Είναι τόσο όμορφη, τόσο ερωτική, τόσο μαγευτική, “είναι ότι αναζητούσα”, σκέφτηκε εκείνος.

Και οι μέρες περνούσαν και θάμπωσε λίγο η μαγεία, η ομορφιά, η τρυφερότητα, ο έρωτας, κι άρχισαν να μην είναι τόσο εύκολα τα πράγματα μεταξύ τους.

“Μήπως έκανα λάθος” άρχισαν να αναρωτιούνται.

Μήπως δεν είναι αυτός/η το «άλλο μου μισό»;

Και οι μέρες συνέχισαν να περνούν και ο έρωτας ξέφτιζε ακόμα περισσότερο.

Η ομορφιά πήγε περίπατο και έδωσε τη θέση της στο φόβο, στον θυμό, στον έλεγχο και η σχέση τους έγινε ένα πεδίο μάχης, κατάκτησης και κυριαρχίας.

Και οι μέρες συνέχισαν να περνούν και ο έρωτας έγινε φυλακή, περιορισμός, κι άρχισαν να εκδικούνται ο ένας τον άλλον με τα λογία τους, τις πράξεις τους.

Δεν είσαι αυτός/η που μου έδειξες στην αρχή!

Με κορόιδεψες! Σκέφτονται και ή παραμένουν σε αυτό το πεδίο μάχης εκδικούμενοι ή φεύγουν για να αναζητήσουν κάπου αλλού το «άλλο τους μισό» για να επαναλάβουν τα ίδια.

Και καθώς οι μέρες συνέχισαν να περνούν, συνειδητοποίησαν ότι το «αυτοί πέρασαν καλά και εμείς καλύτερα» ανήκει σε μια άλλη εποχή. “Παραμύθια”, σκέφτηκαν όμως συνέχισαν την αναζήτηση ψάχνοντας κάτι έξω από αυτούς που θα τους φέρει ολοκλήρωση, πληρότητα.

Μα πώς να συμβεί αυτό, αναρωτιέμαι, αν ο καθένας τους αρνείται να δει τον εαυτό του, τις φοβικές συμπεριφορές του, τους εγκλεισμούς του;

Πως μπορεί να τους συναντήσει ο έρωτας όταν περιφέρονται στη ζωή αρματωμένοι μέσα στην πανοπλία τους;

Πώς δυο “αστακοφορεμένοι” άνθρωποι μπορούν να αγγιχτούν, να γνωριστούν, να επικοινωνήσουν τον εαυτό τους και να παραδοθούν στην αγάπη όταν αρνιούνται πεισματικά να πετάξουν την πανοπλία και να δουν μέσα τους;

Ο έρωτας είναι το πιο σκληρό, το πιο δύσκολο σχολείο. Έκτος από την ομορφιά, την έκσταση, τον ενθουσιασμό, την δημιουργική ενέργεια περιλαμβάνει και σύγχυση, δυσπιστία, αμφιβολία, φόβο, θύμο, απογοήτευση και απελπισία. Κι αυτό γιατί καλεί τον καθένα μας να δει τι είναι αυτό που κάνει και οδηγείται στο να βιώνει αυτά τα αρνητικά συναισθήματα.

Μας καλεί μέσα στον άλλον να αντικρύσουμε τον εαυτό μας, να κατανοήσουμε τα πληγωμένα κομμάτια μας, να τα αγαπήσουμε, να αποδεχτούμε τον σκοτεινό εαυτό μας και να γνωρίσουμε εκείνα που πιστεύουμε πως δεν υπάρχουν μέσα μας “στρουθοκαμηλίζοντας”.

Μας καλεί να μην περιμένουμε από τον άλλον να έρθει και να συμπληρώσει τα κενά μας αλλά να γίνουμε άνθρωποι ολόκληροι κυττάζοντας όλο το δυναμικό μας για να μπορέσουμε στο τέλος να γευτούμε την πεμπτουσία του έρωτα.

Πηγές:loveletters.gr, https://www.healingeffect.gr