Γράφει η Γιώτα Κοτσαύτη*
«Έζησα με τους ταπεινούς και τους καταφρονεμένους.
Γι’ αυτούς έγραψα, γι’ αυτούς αγωνίστηκα
με αγάπη και για την πνευματική τους άνοδο…»
Μ.Λ.
22 Ιανουαρίου 1977. Στη λεωφόρο Βουλιαγμένης ένας οδηγός χάνει στιγμιαία τον έλεγχο του αυτοκινήτου του. Προλαβαίνει να απομακρυνθεί και να το ακινητοποιήσει πριν ξεψυχήσει. Ο οδηγός αυτός είναι ο Μενέλαος Λουντέμης. Λίγους μήνες μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα, η καρδιά του -αυτή η καρδιά που άντεξε τόσες και τόσες συγκινήσεις- σταμάτησε να χτυπά…
Συγγραφέας αυτοδίδακτος, πολυγραφότατος, με λογοτεχνικό ταλέντο μοναδικό, κατόρθωσε από τα πρώτα του βιβλία να αγκαλιαστεί και να αγαπηθεί από το αναγνωστικό κοινό. Καταπιάστηκε με όλα σχεδόν τα είδη λόγου και κέρδισε επάξια μία θέση στα νεοελληνικά γράμματα.
Τα σκληρά του βιώματα -προσφυγιά, φτώχεια, εξορίες, αρρώστιες- επηρέασαν το έργο του, όχι όμως και την ευαισθησία με την οποία αντιμετώπιζε τους ανθρώπους.
«…Είναι ένα κουτσό παλικάρι, που τραγουδάει με μια κιθάρα τα βάσανα του κόσμου και σαν κουραστεί, παίρνει ένα καλέμι και σμιλεύει τα τραγούδια του και τους καημούς του στα ξερόβραχα της πατρίδας μας και στα λιγοστά καμποχώραφα του τόπου μας. Στις ακρογιαλιές σκιτσάρει τις χαρές και τα όνειρά μας. Τότε τα κύματα παίρνουν τους στίχους του και τους μεταφέρουν στα πέλαγα του κόσμου. Στους κορμούς των δέντρων χαράζει τις ελπίδες μας για να τις πάρουν τα πουλιά και να τις τραγουδήσουν τα πρωινά στο Λαζαρέτο…»*
Με αυτά τα συγκινητικά λυρικά λόγια τον περιέγραφε ένας νεαρός πολιτικός κρατούμενος.
Τα κείμενά του υπήρξαν παρηγοριά για πολλούς φυλακισμένους και εξόριστους αγωνιστές. Καθώς και για πολλούς λαϊκούς ανθρώπους, του μόχθου και της βιοπάλης. Ήταν η φωνή τους, το σύμβολο της ελπίδας και της αισιοδοξίας. Ένας από αυτούς. Που, παρ’ όλες τις αντιξοότητες και τα εμπόδια, τα κατάφερε.
«Προσφέρει μία κραυγή γνησιότητας, έχει τη δυναμικότητα και τη δαιμονισμένη ικανότητα να στήνει ανάμεσά μας ανθρώπους. Τους κουβαλάει πάντα από το ακένωτο αποθησαύρισμα της ζωής και των προσωπικών του εντυπώσεων»** γράφει ο ποιητής Νίκος Παππάς. Και, πράγματι, οι ήρωες του Λουντέμη είναι ζωντανοί, αληθινοί, μιλούν την αυθεντική τους γλώσσα, κινούνται στους φυσικούς τους χώρους. Είναι ένας από τους ελάχιστους συγγραφείς που χειρίζεται με τόση ευκολία και επιτυχία τους ιδιωματισμούς και τις τοπικές διαλέκτους.
Στις δύσκολες στιγμές της ελληνικής ιστορίας, αλλά και της ανθρωπότητας, κάποιοι το έβαλαν στα πόδια, κάποιοι ήταν απόντες, κάποιοι πολέμησαν με όσα μέσα διέθεταν. Το «όπλο» του Μενέλαου Λουντέμη ήταν η πένα του. Μ’ αυτήν αγωνίστηκε ως το τέλος της ζωής του για την ελευθερία, την αγάπη, τη δικαιοσύνη -για μία κοινωνία ισότητας, αλληλεγγύης και ανθρωπιάς.
Φέτος συμπληρώνονται σαράντα χρόνια από τον θάνατό του κι όμως ο λόγος του, αντιπολεμικός, αντιρατσιστικός, παραμένει επίκαιρος. Κι όσο θα υπάρχουν άνθρωποι που ονειρεύονται έναν καλύτερο κόσμο, τα βιβλία του θα είναι μία αχτίδα φωτός στο σκοτάδι, ένα κίνητρο για να μην εγκαταλείψουν τον αγώνα…
*Φώτης Σιούμπουρας, Ο δικός μας Μενέλαος Λουντέμης, εκδόσεις Δωρικός, σ.152.
**Μενέλαος Λουντέμης, Το τραγούδι των διψασμένων, εκδόσεις Δωρικός, σ.6.
Πηγή φωτογραφίας: Φώτης Σιούμπουρας, Ο δικός μας Μενέλαος Λουντέμης, εκδόσεις Δωρικός, σ.156.
Η Γιώτα Κοτσαύτη είναι διαχειρίστρια της ομάδας Μενέλαος Λουντέμης
Πηγή: http://atexnos.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.