Της Ιωάννας Ζωσιμά
Και τελικά από αυτό που ήθελες να κρυφτείς, κρύφτηκες; Κατάφερες να παγώσεις όσα αισθήματα προσπάθησαν να σε αγγίξουν; Τι έγινε με όσα έτρεχες να αποφύγεις; Σε έχασαν;
Το ονόμασες αυτοάμυνα και του έβαλες κορνίζα. Χτίζοντας τοίχους γύρω σου να μην σε βλέπουν μήπως και δουν το μέσα σου και σε αγγίξουν. Κλείνοντας τα στόματα τους μα και τα αυτιά σου μήπως ακούσεις κάτι που δεν ήθελες. Φωνάζοντας με βλέμματα και όχι λέξεις μήπως και γραφτούν τα λόγια σου και δεν μπορείς να τα αλλάξεις.
Και τελικά δε μου είπες; Τη μοναξιά σου την έπνιξες ή σε πνίγει ακόμα; Τον δρόμο της ζωής σου τον περπάτησες, η σέρνεσαι πάλι σε καμιά ανηφόρα;
Όσο βάδιζες σε μονοπάτια δεν κοίταξες ούτε δεξιά ούτε αριστερά να δεις τι έχει. Κολλούσες πάντα στη γαμημένη διαδρομή σαν στρατιωτάκι. Και δεν λες να ξυπνήσεις. Δεν άνοιξες τα μάτια σου να δεις τον κόσμο. Τον φοβάσαι. Και ο κόσμος σε φοβάται. Επειδή είσαι μια άψυχη κούκλα σε ένα παιχνίδι γεμάτο ζωή.
Είσαι ένας άνθρωπος που αξίζει να υπάρχει. Να ζει, να γελά,να χαίρεται. Είσαι μέρος της ισορροπίας και της αλληλεπίδρασης. Και ξέρεις γιατί; Επειδή δεν είσαι μόνος. Και να το θες δεν θα γίνει. Είμαι, είσαι, είμαστε ένα σύστημα. Για αυτό εμπιστεύσου με. Αγάπα με. Βάλε με στην ζωή σου και δεν θα χάσεις.
Είναι ωραίος ένας ώμος να ακουμπήσεις. Ένα χέρι να σε σηκώσει. Μια αγκαλιά να σε ησυχάσει. Για αυτό έλα. Γκρέμισε τους τοίχους σου και έλα κοντά. Κάνε όλα τα αύριο να μοιάζουν σήμερα και ζήσε τα.
Μη φεύγεις μακριά. Μη χάνεσαι. Αγάπα.
Πηγή: http://www.anapnoes.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.