Γράφει ο Ελευθεριάδης Πυθαγόρας Κωνσταντίνος
Επηρεασμένος από μία γαλλική σειρά, την " Les revenants", ξεκίνησα να σκέφτομαι κι εγώ διάφορα θέματα περί θανάτου. Πιο συγκεκριμένα, περί της επιστροφής των νεκρών.
Πόσοι άνθρωποι άραγε σ'αυτόν τον πλανήτη ελπίζουν, παρακαλούν και προσεύχονται ώστε τα αγαπημένα τους πρόσωπα, τα οποία έχουν πεθαίνει, να γυρνούσαν πίσω έστω και για λίγο;
Να μπορούσαν να τους πουν ένα βιαστικό σ' αγαπώ, ένα μεγάλο ευχαριστώ κι ένα αργοπορημένο συγγνώμη.
Οι άνθρωποι στη ζωή μας φεύγουν, μακριά... Μέσα σε μία στιγμή η ύπαρξη τους πλέον παύει να υφίσταται κι εμείς μένουμε μόνοι. Τους αναζητάμε και τους κρατάμε μέσα μας. Βαθιά, κανείς δεν μπορεί να τους πάρει από εκεί. Είναι ζωντανοί μέσα από εμάς.
Είτε είναι δίπλα μας είτε όχι, μας συμφέρει να πιστεύουμε πως μας βλέπουν, πως χαίρονται για εμάς, πως στεναχωριούνται όταν δεν είμαστε καλά. Το θέμα είναι: Οι νεκροί ξεχνούν και οι ζωντανοί θυμούνται ή γίνεται το αντίθετο;
Ποτέ κανείς δεν θα μάθει για τους νεκρούς, για τους ζωντανούς όμως το γνωρίζουμε ήδη. Πολλοί ξεχνούν τις υποσχέσεις τους. Συνεχίζουν τις ζωές τους και δεν θυμούνται τίποτα πλέον. Ή τουλάχιστον έτσι δείχνουν... Μπορείς να επικοινωνήσεις με τους ανθρώπους που πλέον δεν βρίσκονται στη ζωή σου. Με ένα σημείωμα, με τον χώρο όπου είναι θαμμένοι, με μία προσευχή, με μία σκέψη... Κανείς δεν μπορεί να σου ξεριζώσει τον άνθρωπο αυτόν από μέσα σου. Έχεις τη δύναμη.
Πόσοι άραγε δακρύζουν κρυφά τα βράδια στο κρεβάτι τους και σκέφτονται την απουσία κάποιου ανθρώπου; Πόσοι έχουν πει "Γιατί σ'εμένα;", κι άλλοι " Δεν του άξιζε". Από,τι έχω καταλάβει ο θάνατος δεν κοιτάει την αξία κανενός. Είναι μία φυσική εξέλιξη του ανθρώπου. Κάτι σαν μοιραίο γεγονός. Δεν μπορείς να ξεφύγεις από αυτό.
Αν είχατε την ευκαιρία να γυρίσει ένα αγαπημένο σας πρόσωπο πίσω για πέντε λεπτά ή για ένα μήνα τί θα επιλέγατε; Μην βιαστείτε να απαντήσετε. Τα πέντε λεπτά είναι λίγα για να προλάβετε να πείτε ό,τι αισθάνεστε , και ο ένας μήνας πολύς για να μην σας επιτρέψει να δεχτείτε για δεύτερη φορά αυτή την απώλεια. Όπως και να χει, για κάποιο λόγο γίνονται όλα.
Μην ξεχνάτε ποτέ αυτούς τους ανθρώπους που σας στήριξαν, που σας αγάπησαν, που σας βοήθησαν, που τους πληγώσατε. Μπορεί να είναι κάπου εκεί ψηλά μόνοι. Να σας κοιτούν, και το μοναδικό που μπορούν να δουν να είναι η ζωή σας. Γιαυτό να είστε χαρούμενοι. Να τους σκέφτεστε και να τους λέτε, έστω και νοητά, κάθε μέρα πόσο τους αγαπάτε.
Όσο για εσάς που είστε στην ευχάριστη θέση να έχετε ακόμη δίπλα σας όλους τους αγαπημένους σας ανθρώπους, πιάστε τους τα χέρια σφιχτά, κοιτάξτε τους στα μάτια και μιλήστε τους σαν να σας έχουν απομείνει μόνο πέντε λεπτά μαζί τους.
Να μάθουν να μην ξεχνούν οι άνθρωποι, να εκφράζονται, να αγαπούν. Να μάθουν να θυμούνται ακόμη κι αν η ανάμνηση αυτή είναι πλέον άυλη. Ποιος ξέρει; Ίσως κάπου εκεί ψηλά ακουστεί η σκέψη σας.....
https://youtu.be/lvJy1LAnw_k
Πόσοι άνθρωποι άραγε σ'αυτόν τον πλανήτη ελπίζουν, παρακαλούν και προσεύχονται ώστε τα αγαπημένα τους πρόσωπα, τα οποία έχουν πεθαίνει, να γυρνούσαν πίσω έστω και για λίγο;
Να μπορούσαν να τους πουν ένα βιαστικό σ' αγαπώ, ένα μεγάλο ευχαριστώ κι ένα αργοπορημένο συγγνώμη.
Οι άνθρωποι στη ζωή μας φεύγουν, μακριά... Μέσα σε μία στιγμή η ύπαρξη τους πλέον παύει να υφίσταται κι εμείς μένουμε μόνοι. Τους αναζητάμε και τους κρατάμε μέσα μας. Βαθιά, κανείς δεν μπορεί να τους πάρει από εκεί. Είναι ζωντανοί μέσα από εμάς.
Είτε είναι δίπλα μας είτε όχι, μας συμφέρει να πιστεύουμε πως μας βλέπουν, πως χαίρονται για εμάς, πως στεναχωριούνται όταν δεν είμαστε καλά. Το θέμα είναι: Οι νεκροί ξεχνούν και οι ζωντανοί θυμούνται ή γίνεται το αντίθετο;
Ποτέ κανείς δεν θα μάθει για τους νεκρούς, για τους ζωντανούς όμως το γνωρίζουμε ήδη. Πολλοί ξεχνούν τις υποσχέσεις τους. Συνεχίζουν τις ζωές τους και δεν θυμούνται τίποτα πλέον. Ή τουλάχιστον έτσι δείχνουν... Μπορείς να επικοινωνήσεις με τους ανθρώπους που πλέον δεν βρίσκονται στη ζωή σου. Με ένα σημείωμα, με τον χώρο όπου είναι θαμμένοι, με μία προσευχή, με μία σκέψη... Κανείς δεν μπορεί να σου ξεριζώσει τον άνθρωπο αυτόν από μέσα σου. Έχεις τη δύναμη.
Πόσοι άραγε δακρύζουν κρυφά τα βράδια στο κρεβάτι τους και σκέφτονται την απουσία κάποιου ανθρώπου; Πόσοι έχουν πει "Γιατί σ'εμένα;", κι άλλοι " Δεν του άξιζε". Από,τι έχω καταλάβει ο θάνατος δεν κοιτάει την αξία κανενός. Είναι μία φυσική εξέλιξη του ανθρώπου. Κάτι σαν μοιραίο γεγονός. Δεν μπορείς να ξεφύγεις από αυτό.
Αν είχατε την ευκαιρία να γυρίσει ένα αγαπημένο σας πρόσωπο πίσω για πέντε λεπτά ή για ένα μήνα τί θα επιλέγατε; Μην βιαστείτε να απαντήσετε. Τα πέντε λεπτά είναι λίγα για να προλάβετε να πείτε ό,τι αισθάνεστε , και ο ένας μήνας πολύς για να μην σας επιτρέψει να δεχτείτε για δεύτερη φορά αυτή την απώλεια. Όπως και να χει, για κάποιο λόγο γίνονται όλα.
Μην ξεχνάτε ποτέ αυτούς τους ανθρώπους που σας στήριξαν, που σας αγάπησαν, που σας βοήθησαν, που τους πληγώσατε. Μπορεί να είναι κάπου εκεί ψηλά μόνοι. Να σας κοιτούν, και το μοναδικό που μπορούν να δουν να είναι η ζωή σας. Γιαυτό να είστε χαρούμενοι. Να τους σκέφτεστε και να τους λέτε, έστω και νοητά, κάθε μέρα πόσο τους αγαπάτε.
Όσο για εσάς που είστε στην ευχάριστη θέση να έχετε ακόμη δίπλα σας όλους τους αγαπημένους σας ανθρώπους, πιάστε τους τα χέρια σφιχτά, κοιτάξτε τους στα μάτια και μιλήστε τους σαν να σας έχουν απομείνει μόνο πέντε λεπτά μαζί τους.
Να μάθουν να μην ξεχνούν οι άνθρωποι, να εκφράζονται, να αγαπούν. Να μάθουν να θυμούνται ακόμη κι αν η ανάμνηση αυτή είναι πλέον άυλη. Ποιος ξέρει; Ίσως κάπου εκεί ψηλά ακουστεί η σκέψη σας.....
https://youtu.be/lvJy1LAnw_k
Πηγή: http://pithagoreiotheorima.blogspot.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.