Toυ Μιχαήλ Στυλιανού
Τα τελευταία από το εκρηκτικό θέατρο της Βορείου Κορέας:
-Ο Αντιπρόεδρος Πενς, (επί τόπου στην αποστρατικοποιημένη ζώνη), δηλώνει: «Η περίοδος της στρατηγικής υπομονής ετελείωσε». –O Πρόεδρος Τραμπ «εξετάζει μια κινητική στρατιωτική δράση, περιλαμβάνουσα αιφνίδιο πλήγμα». –Tο Πεντάγωνο στέλνει άλλα δύο αεροπλανοφόρα στην Κορεατική Χερσόνησο.
Τι ξέρουμε αλήθεια για την Βόρειο Κορέα; Oυσιαστικά, εξακριβωμένα, σίγουρα δεν ξέρουμε τίποτα. Στον πολιτισμό της κυριαρχίας του ψεύδους, ως επίσημης γλώσσας της πολιτικής και της μαζικής επικοινωνίας, έχουμε, στη λεγόμενη δημοκρατική Δύση, σχηματίσει για την χώρα αυτή την εικόνα που μας έχουν εμφυτεύσει τα τραστ των συστημικών ΜΜΕ. Μια εικόνα σύμφωνη με τα σχέδια των εγκεφάλων της διευθύνουσας διεθνούς αρπακτικής ολιγαρχίας για την μετανεωτερική παγκόσμια δουλοπαροικία που απεργάζονται.
Η γεωγραφική απόσταση και η διεθνής απομόνωση της Βορείου Κορέας, σε κατάσταση οικονομικής, πολιτικής και ψυχολογικής πολιορκίας επί έξη δεκαετίες και πλέον, και μια γελοιογραφική φωτογραφία του κυβερνήτη της, σε συστηματική χρήση συμβόλου, την καθιστούν ελεύθερο γήπεδο για κάθε παιχνίδι, για διαπόμπευση και απειλές καλυπτόμενες από γενική αδιαφορία και ανοχή. Έχουν τελικά επιβάλει την γενική αποδοχή του στιγματισμού της ως κράτους- παρία, τραμπούκου του διεθνούς υποκόσμου με πυρηνικό εξοπλισμό, απειλή για τους γείτονες και την διεθνή ειρήνη.
Ήδη η νέα υπό τον πρόεδρο Τραμπ αμερικανική κυβέρνηση στέλνει στη Βόρειο Κορέα τελεσίγραφα με πυρηνική γόμωση και μοίρα αεροπλανοφόρων και υποβρυχίων με πυρηνικούς πυραύλους, απειλώντας την με ολοκαύτωμα, αν δεν συμμορφωθεί προς τας υποδείξεις. Καλείται να τερματίσει τις δοκιμές πυρηνικών και πυραυλικών όπλων και να καταστρέψει το αντίστοιχο οπλοστάσιό της, το οποίο αποτελεί –λένε- απειλή για τη Νότιο Κορέα, την Ιαπωνία και τον πολιτισμό. Αιτήματα απολύτως θεμιτά, απέναντι στην πυρηνική απειλή –θα συμφωνήσουν οι καταναλωτές Δυτικής συστημικής πληροφόρησης, όλοι δηλαδή που δεν έχουν πρόσβαση στο κινεζικό πρακτορείο Ξιν Χούα και σε πληροφορίες προσιτές μόνο σε μανιώδεις εξερευνητές του Διαδικτύου.
Το κινεζικό πρακτορείο λοιπόν μετέδωσε στις 8 Μαρτίου ότι, για την εκτόνωση της επικίνδυνης κρίσης μεταξύ των ΗΠΑ και της κυβέρνησης του Πιον Γιανγκ στην κορεατική Χερσόνησο, η Κίνα πρότεινε στις δύο πλευρές μια «διπλή αναστολή»: οι Βορειοκορεάτες να αναστείλουν τις πυρηνικές και πυραυλικές δραστηριότητές τους και οι ΗΠΑ να αναστείλουν τα ετήσια μικτά στρατιωτικά τους γυμνάσια με τη Νότιο Κορέα. Την είδηση της κινεζικής πρωτοβουλίας ανακοίνωσε ο ίδιος ο υπουργός των Εξωτερικών Γουάνγκ Γι.
Όμως αυτή η πρόταση δεν έχει κινεζική πατρότητα. Πρώτη την διατύπωσε η ίδια η Βόρεια Κορέα, δυο χρόνια πριν, τον Ιανουάριο του 2015 και την επανέλαβε τον Απρίλιο του 2016. Η Ουάσιγκτων την απέρριψε και τις δύο φορές. Φέτος την υιοθέτησε και την υπέβαλε η Κίνα. Και η Ουάσιγκτων, με την προεκλογικά «ειρηνόφιλη» κυβέρνηση Τραμπ, την απέρριψε και πάλι.
Αλλά γιατί απορρίπτουν οι Αμερικανοί πρόεδροι μια πρόταση που θα απέφερε την εξοικονόμηση σημαντικών δαπανών , αμερικανικών και νοτιοκορεατικών, από την αναστολή των ετήσιων πολεμικών γυμνασίων, ενώ παράλληλα θα εμπόδιζε την τελειοποίηση και ανάπτυξη του οπλοστασίου της Β. Κορέας και θα συνέβαλε έτσι στην ύφεση;
Αυτό το ερώτημα θα μείνει στα αναπάντητα εκκρεμή, περί τη Συρία, το Αφγανιστάν, την Ουκρανία, το Μαυροβούνιο και πλείστα άλλα θέατρα αμερικανικής φροντίδας.
Και από την άλλη πλευρά, γιατί η κυβέρνηση της Βόρειας Κορέας επιμένει στην ανάπτυξη πυρηνικού οπλοστασίου και δοκιμές πυραύλων ολοένα μεγαλύτερου βεληνεκούς και στην διαφήμισή τους, προκαλώντας έτσι δικαιολογημένες ανησυχίες στους νότιους γείτονές της και στην Ιαπωνία και τροφοδοτώντας την πολεμική εναντίον της; Μήπως η χώρα αυτή κυβερνάται από παράφρονες ή από κατεχόμενους από αυτοκτονικόν ιδεασμό;
Εδώ υπάρχει απάντηση στο ερώτημα αλλά απαιτεί πολύ χρόνο και ψάξιμο στα αζήτητα της πολιτικής ρητορικής και των Μέσων Μαζικής Ενυπνίασης, χρόνον απρόσιτο στον μέσο πολίτη.
Κατ’ αρχήν η βορειοκορεατική εξουσία δεν επιμένει να προκαλεί, αφού αυτή επιμένει –αντίθετα- να προτείνει κάθε χρόνο την παράλληλη αναστολή των μικτών αμερικανο-νοτιοκορεατικών στρατιωτικών γυμνασίων κοντά στην αποστρατικοποιημένη ζώνη- σύνορο των δύο χωρών από τη μια και των δικών της δοκιμών πυραύλων και πυρηνικών όπλων, από την άλλη. Αλλά οι προτάσεις της, για γαλήνευση, απορρίπτονται.
Γιατί όμως θέτει αυτή την αντιστοίχιση, ή παράλληλο πάγωμα στρατιωτικών γυμνασίων και πυρηνικού οπλοστασίου, στις προτάσεις της Πιον Γιάνγκ για εκτόνωση;
Για την κατανόηση αυτής της θέσεως χρειάζεται να ληφθούν υπόψη γεγονότα που είτε έχουν λησμονηθεί είτε είναι άγνωστα στη διεθνή κοινή γνώμη. Συγκεκριμένα:
Ο «πόλεμος της Κορέας» δεν έχει λήξει επίσημα, τα όπλα μόνο έχουν σιγήσει. Η «αφοπλισμένη ζώνη» των συνόρων της ανακωχής διατηρεί τον προσωρινό της χαρακτήρα. Η Βόρειος Κορέα καταλαμβάνει ελαφρά μεγαλύτερη άλλα πολύ ορεινή και άγονη έκταση και τον μισό πληθυσμό της Νοτίας, περί τα 25 εκατομμύρια. Περιβάλλεται από εχθρικές κυβερνήσεις (από την Ιαπωνία ελευθερώθηκε στον 2ο Π.Π) και διαθέτει μόνο την αναγκαστική ανοχή της Κίνας, στην οποία εξασφαλίζει ανάχωμα προστασίας. Η Νότιος Κορέα, παραμένει ουσιαστικό αμερικανικό προγεφύρωμα, με μόνιμη αμερικανική στρατιωτική παρουσία 23.000 ανδρών, με αεροπορικές και ναυτικές βάσεις, άρτια εξοπλισμένες.
Αυτές οι αμερικανικές δυνάμεις μαζί με τις ισχυρές δυνάμεις της Ν. Κορέας, με τέλειο αμερικανικό εξοπλισμό, κινητοποιούνται κάθε χρόνο σε παρατεταμένα γυμνάσια, πλησίον της πάντοτε τεταμένης αποστρατικοποιημένης ζώνης των προσωρινών, συνόρων. Η κινητοποίηση τέτοιων δυνάμεων και έκδηλου επιθετικού χαρακτήρα, δεδομένων των συνθηκών, υποχρεώνει την Β. Κορέα σε αντίστοιχη στρατιωτική κινητοποίηση.
Συμβαίνει τώρα οι Αμερικανοί και Νοτιοκορεάτες επιτελείς να επιλέγουν για την πραγματοποίηση αυτών των γυμνασίων ημερομηνίες που συμπίπτουν με την εποχή της σποράς και του θερισμού, στις περιορισμένες καλλιεργήσιμες εκτάσεις του ορεινού βορρά, όπου το κλίμα περιορίζει τον διαθέσιμο χρόνο για τις αγροτικές εργασίες, για τις οποίες κινητοποιείται και ο στρατός της Βορείου Κορέας. Κατά συνέπεια οι ετήσιες στρατιωτικές (επιθετικές) ασκήσεις στον Νότο χρησιμοποιούνται και ως οικονομικό όπλο, (εκτός από πολιτικό και ψυχολογικό), στον πόλεμο που δεν έχει τερματιστεί με τον Βορρά. Και προ λίγων ετών, με την ανάκληση του Βόρειο-κορεατικού στρατού από τα αγροτικά του καθήκοντα σε ασκήσεις άμυνας, προκάλεσαν την σιτοδεία και πείνα, που θριαμβολογήθηκε διεθνώς.
Αντίδοτο σ’ αυτή την πανάρχαια μέθοδο πολιορκίας αποτελεί η επίδοση στην ανάπτυξη του υπερσύγχρονου όπλου πειστικής άμυνας με πυρηνικούς πυραύλους, που ελευθερώνει στρατιωτικές εφεδρείες για τις ετήσιες αγροτικές κλπ κοινωνικές υποχρεώσεις τους. Η στρατηγική του καθεστώτος της Πιον Γιάνγκ είναι να αναπτύξει ένα σημαντικό αριθμό αυτοκίνητο-μεταφερόμενων πυρηνικών πυραύλων μεγάλου βεληνεκούς, σαν αυτούς που επέδειξε στην προχθεσινή παρέλαση, ώστε να αποκλείσει την δυνατότητα των αμερικανικών βάσεων να τους εξουδετερώσουν με αιφνιδιαστική επίθεση και να εξασφαλίσει έτσι την προστασία της επικράτειας δια της αποτρεπτικής απειλής θανάσιμων αντιποίνων στις αμερικανικές βάσεις της περιοχής και ακόμη πιο πέρα.
Έχουν υπολογίσει ότι αυτή η αμυντική στρατηγική είναι πολύ λιγότερο δαπανηρή από την διατήρηση μεγάλων στρατιωτικών δυνάμεων σε ημιμόνιμο επιφυλακή και ότι θα εξοικονομηθούν ικανά κεφάλαια για αναπτυξιακές επενδύσεις.
Η αντιμετώπιση της συγκεχυμένης και κακοποιημένης εικόνας που προσφέρεται για την Κορέα, σαν μια πολιτειακή πραγματικότητα αναχρονιστική, εξαμβλωματική και «ανώμαλη», παραβλέπει το μόνιμο καθεστώς απειλής υπό το οποίο διαβιεί αυτός ο λαός των 25 εκατομμυρίων και τα τραυματικά βιώματα ενός φρικώδους εμφυλίου που εξελίχθηκε σε διεθνή πόλεμο και για τον οποίο ο στρατηγός Μακ Άρθουρ κατέθετε τον Μάιο του Ι951 στο Κογκρέσο, μεταξύ άλλων:
«Ο πόλεμος στην Κορέα έχει σχεδόν ερημώσει αυτό το έθνος. ΄Εχω δει στη ζωή μου τόσο αίμα και καταστροφή όσο μπορεί νάχει δει άνθρωπος, και όμως μου έστριψε το στομάχι την τελευταία φορά που πήγα εκεί. Όταν είδα τα ερείπια και όλες αυτές τις χιλιάδες των γυναικών και των παιδιών και όλα, έκανα εμετό… Αν πας έτσι συνέχεια, διαιωνίζεις μια σφαγή τέτοια που ποτέ δεν άκουσα στην ιστορία της ανθρωπότητας…»
Και ο στρατηγός Le May, που έγινε Αρχηγός της Στρατηγικής Αεροπορικής Διοίκησης, έγραψε:
«Πυρπολήσαμε σχεδόν κάθε μια από τις πόλεις στη Βόρειο και στη Νότιο Κορέα… Σκοτώσαμε πάνω από ένα εκατομμύριο αμάχους πολίτες και αφήσαμε αρκετά ακόμη εκατομμύρια αστέγους, να ζήσουν τη συνέχεια της τραγωδίας.»
Ο Πόλεμος ισοπέδωσε τότε τουλάχιστον τις μισές από τις 18 σημαντικότερες πόλεις μεταξύ των 22 της Βορείου Κορέας. Στην Πιον Γιανγκ, μια πόλη μισού εκατομμυρίου κατοίκων πριν το 1950, μόνο δυο κτίρια έμειναν όρθια. Όλη η βιομηχανία της χώρας, συγκεντρωμένη στο Βορρά, καταστράφηκε. Το ίδιο και οι υποδομές της.
Στις ετήσιες επετειακές παρελάσεις, απεικόνιση των οποίων ευχαρίστως προβάλλουν τα Δυτικά ΜΜΕ, προφανώς σαν τεκμήριο εφιαλτικής κινητοποίησης καλοκουρδισμένων αυτομάτων, γεννάται -εν όψει των ανωτέρω στοιχείων- η υποψία: Μήπως και άλλα κίνητρα, (από τον τρόμο του καθεστώτος), εξηγούν την εντυπωσιακή εικόνα οργάνωσης και πειθαρχίας τεράστιου οργανωμένου πλήθους; Όπως λ.χ. ο πατριωτισμός και η διαδήλωση αντιστασιακής αποφασιστικότητας;
Το ότι δεν πρόκειται περί αυτομάτων είναι πάντως βέβαιο. Στην Β. Κορέα φαίνεται δεν υπάρχουν αγράμματοι. Το 99% έχουν βγάλει σχολείο κάποιας βαθμίδας –κατά το Google! ΄Αλλωστε αυτοί κατασκευάζουν τους πυραύλους και τις πυρηνικές κεφαλές και ό,τι άλλο επέδειξαν στην παρέλαση.
*Δημοσιογράφος από τό 1953, με τριεθνή επαγγελματική διαδρομή και σε επιτελικές θέσεις. Μεταξύ των οποίων Δ/ντής της ελληνικής εκπομπής της γαλλικής κρατικής ραδιοφωνίας κατά τη διάρκεια της χούντας, Σύμβουλος Τύπου της Ελληνικής Πρεσβείας στο Παρίσι και Γεν. Δ/ντής του ΑΠΕ.
-Ο Αντιπρόεδρος Πενς, (επί τόπου στην αποστρατικοποιημένη ζώνη), δηλώνει: «Η περίοδος της στρατηγικής υπομονής ετελείωσε». –O Πρόεδρος Τραμπ «εξετάζει μια κινητική στρατιωτική δράση, περιλαμβάνουσα αιφνίδιο πλήγμα». –Tο Πεντάγωνο στέλνει άλλα δύο αεροπλανοφόρα στην Κορεατική Χερσόνησο.
Τι ξέρουμε αλήθεια για την Βόρειο Κορέα; Oυσιαστικά, εξακριβωμένα, σίγουρα δεν ξέρουμε τίποτα. Στον πολιτισμό της κυριαρχίας του ψεύδους, ως επίσημης γλώσσας της πολιτικής και της μαζικής επικοινωνίας, έχουμε, στη λεγόμενη δημοκρατική Δύση, σχηματίσει για την χώρα αυτή την εικόνα που μας έχουν εμφυτεύσει τα τραστ των συστημικών ΜΜΕ. Μια εικόνα σύμφωνη με τα σχέδια των εγκεφάλων της διευθύνουσας διεθνούς αρπακτικής ολιγαρχίας για την μετανεωτερική παγκόσμια δουλοπαροικία που απεργάζονται.
Η γεωγραφική απόσταση και η διεθνής απομόνωση της Βορείου Κορέας, σε κατάσταση οικονομικής, πολιτικής και ψυχολογικής πολιορκίας επί έξη δεκαετίες και πλέον, και μια γελοιογραφική φωτογραφία του κυβερνήτη της, σε συστηματική χρήση συμβόλου, την καθιστούν ελεύθερο γήπεδο για κάθε παιχνίδι, για διαπόμπευση και απειλές καλυπτόμενες από γενική αδιαφορία και ανοχή. Έχουν τελικά επιβάλει την γενική αποδοχή του στιγματισμού της ως κράτους- παρία, τραμπούκου του διεθνούς υποκόσμου με πυρηνικό εξοπλισμό, απειλή για τους γείτονες και την διεθνή ειρήνη.
Ήδη η νέα υπό τον πρόεδρο Τραμπ αμερικανική κυβέρνηση στέλνει στη Βόρειο Κορέα τελεσίγραφα με πυρηνική γόμωση και μοίρα αεροπλανοφόρων και υποβρυχίων με πυρηνικούς πυραύλους, απειλώντας την με ολοκαύτωμα, αν δεν συμμορφωθεί προς τας υποδείξεις. Καλείται να τερματίσει τις δοκιμές πυρηνικών και πυραυλικών όπλων και να καταστρέψει το αντίστοιχο οπλοστάσιό της, το οποίο αποτελεί –λένε- απειλή για τη Νότιο Κορέα, την Ιαπωνία και τον πολιτισμό. Αιτήματα απολύτως θεμιτά, απέναντι στην πυρηνική απειλή –θα συμφωνήσουν οι καταναλωτές Δυτικής συστημικής πληροφόρησης, όλοι δηλαδή που δεν έχουν πρόσβαση στο κινεζικό πρακτορείο Ξιν Χούα και σε πληροφορίες προσιτές μόνο σε μανιώδεις εξερευνητές του Διαδικτύου.
Το κινεζικό πρακτορείο λοιπόν μετέδωσε στις 8 Μαρτίου ότι, για την εκτόνωση της επικίνδυνης κρίσης μεταξύ των ΗΠΑ και της κυβέρνησης του Πιον Γιανγκ στην κορεατική Χερσόνησο, η Κίνα πρότεινε στις δύο πλευρές μια «διπλή αναστολή»: οι Βορειοκορεάτες να αναστείλουν τις πυρηνικές και πυραυλικές δραστηριότητές τους και οι ΗΠΑ να αναστείλουν τα ετήσια μικτά στρατιωτικά τους γυμνάσια με τη Νότιο Κορέα. Την είδηση της κινεζικής πρωτοβουλίας ανακοίνωσε ο ίδιος ο υπουργός των Εξωτερικών Γουάνγκ Γι.
Όμως αυτή η πρόταση δεν έχει κινεζική πατρότητα. Πρώτη την διατύπωσε η ίδια η Βόρεια Κορέα, δυο χρόνια πριν, τον Ιανουάριο του 2015 και την επανέλαβε τον Απρίλιο του 2016. Η Ουάσιγκτων την απέρριψε και τις δύο φορές. Φέτος την υιοθέτησε και την υπέβαλε η Κίνα. Και η Ουάσιγκτων, με την προεκλογικά «ειρηνόφιλη» κυβέρνηση Τραμπ, την απέρριψε και πάλι.
Αλλά γιατί απορρίπτουν οι Αμερικανοί πρόεδροι μια πρόταση που θα απέφερε την εξοικονόμηση σημαντικών δαπανών , αμερικανικών και νοτιοκορεατικών, από την αναστολή των ετήσιων πολεμικών γυμνασίων, ενώ παράλληλα θα εμπόδιζε την τελειοποίηση και ανάπτυξη του οπλοστασίου της Β. Κορέας και θα συνέβαλε έτσι στην ύφεση;
Αυτό το ερώτημα θα μείνει στα αναπάντητα εκκρεμή, περί τη Συρία, το Αφγανιστάν, την Ουκρανία, το Μαυροβούνιο και πλείστα άλλα θέατρα αμερικανικής φροντίδας.
Και από την άλλη πλευρά, γιατί η κυβέρνηση της Βόρειας Κορέας επιμένει στην ανάπτυξη πυρηνικού οπλοστασίου και δοκιμές πυραύλων ολοένα μεγαλύτερου βεληνεκούς και στην διαφήμισή τους, προκαλώντας έτσι δικαιολογημένες ανησυχίες στους νότιους γείτονές της και στην Ιαπωνία και τροφοδοτώντας την πολεμική εναντίον της; Μήπως η χώρα αυτή κυβερνάται από παράφρονες ή από κατεχόμενους από αυτοκτονικόν ιδεασμό;
Εδώ υπάρχει απάντηση στο ερώτημα αλλά απαιτεί πολύ χρόνο και ψάξιμο στα αζήτητα της πολιτικής ρητορικής και των Μέσων Μαζικής Ενυπνίασης, χρόνον απρόσιτο στον μέσο πολίτη.
Κατ’ αρχήν η βορειοκορεατική εξουσία δεν επιμένει να προκαλεί, αφού αυτή επιμένει –αντίθετα- να προτείνει κάθε χρόνο την παράλληλη αναστολή των μικτών αμερικανο-νοτιοκορεατικών στρατιωτικών γυμνασίων κοντά στην αποστρατικοποιημένη ζώνη- σύνορο των δύο χωρών από τη μια και των δικών της δοκιμών πυραύλων και πυρηνικών όπλων, από την άλλη. Αλλά οι προτάσεις της, για γαλήνευση, απορρίπτονται.
Γιατί όμως θέτει αυτή την αντιστοίχιση, ή παράλληλο πάγωμα στρατιωτικών γυμνασίων και πυρηνικού οπλοστασίου, στις προτάσεις της Πιον Γιάνγκ για εκτόνωση;
Για την κατανόηση αυτής της θέσεως χρειάζεται να ληφθούν υπόψη γεγονότα που είτε έχουν λησμονηθεί είτε είναι άγνωστα στη διεθνή κοινή γνώμη. Συγκεκριμένα:
Ο «πόλεμος της Κορέας» δεν έχει λήξει επίσημα, τα όπλα μόνο έχουν σιγήσει. Η «αφοπλισμένη ζώνη» των συνόρων της ανακωχής διατηρεί τον προσωρινό της χαρακτήρα. Η Βόρειος Κορέα καταλαμβάνει ελαφρά μεγαλύτερη άλλα πολύ ορεινή και άγονη έκταση και τον μισό πληθυσμό της Νοτίας, περί τα 25 εκατομμύρια. Περιβάλλεται από εχθρικές κυβερνήσεις (από την Ιαπωνία ελευθερώθηκε στον 2ο Π.Π) και διαθέτει μόνο την αναγκαστική ανοχή της Κίνας, στην οποία εξασφαλίζει ανάχωμα προστασίας. Η Νότιος Κορέα, παραμένει ουσιαστικό αμερικανικό προγεφύρωμα, με μόνιμη αμερικανική στρατιωτική παρουσία 23.000 ανδρών, με αεροπορικές και ναυτικές βάσεις, άρτια εξοπλισμένες.
Αυτές οι αμερικανικές δυνάμεις μαζί με τις ισχυρές δυνάμεις της Ν. Κορέας, με τέλειο αμερικανικό εξοπλισμό, κινητοποιούνται κάθε χρόνο σε παρατεταμένα γυμνάσια, πλησίον της πάντοτε τεταμένης αποστρατικοποιημένης ζώνης των προσωρινών, συνόρων. Η κινητοποίηση τέτοιων δυνάμεων και έκδηλου επιθετικού χαρακτήρα, δεδομένων των συνθηκών, υποχρεώνει την Β. Κορέα σε αντίστοιχη στρατιωτική κινητοποίηση.
Συμβαίνει τώρα οι Αμερικανοί και Νοτιοκορεάτες επιτελείς να επιλέγουν για την πραγματοποίηση αυτών των γυμνασίων ημερομηνίες που συμπίπτουν με την εποχή της σποράς και του θερισμού, στις περιορισμένες καλλιεργήσιμες εκτάσεις του ορεινού βορρά, όπου το κλίμα περιορίζει τον διαθέσιμο χρόνο για τις αγροτικές εργασίες, για τις οποίες κινητοποιείται και ο στρατός της Βορείου Κορέας. Κατά συνέπεια οι ετήσιες στρατιωτικές (επιθετικές) ασκήσεις στον Νότο χρησιμοποιούνται και ως οικονομικό όπλο, (εκτός από πολιτικό και ψυχολογικό), στον πόλεμο που δεν έχει τερματιστεί με τον Βορρά. Και προ λίγων ετών, με την ανάκληση του Βόρειο-κορεατικού στρατού από τα αγροτικά του καθήκοντα σε ασκήσεις άμυνας, προκάλεσαν την σιτοδεία και πείνα, που θριαμβολογήθηκε διεθνώς.
Αντίδοτο σ’ αυτή την πανάρχαια μέθοδο πολιορκίας αποτελεί η επίδοση στην ανάπτυξη του υπερσύγχρονου όπλου πειστικής άμυνας με πυρηνικούς πυραύλους, που ελευθερώνει στρατιωτικές εφεδρείες για τις ετήσιες αγροτικές κλπ κοινωνικές υποχρεώσεις τους. Η στρατηγική του καθεστώτος της Πιον Γιάνγκ είναι να αναπτύξει ένα σημαντικό αριθμό αυτοκίνητο-μεταφερόμενων πυρηνικών πυραύλων μεγάλου βεληνεκούς, σαν αυτούς που επέδειξε στην προχθεσινή παρέλαση, ώστε να αποκλείσει την δυνατότητα των αμερικανικών βάσεων να τους εξουδετερώσουν με αιφνιδιαστική επίθεση και να εξασφαλίσει έτσι την προστασία της επικράτειας δια της αποτρεπτικής απειλής θανάσιμων αντιποίνων στις αμερικανικές βάσεις της περιοχής και ακόμη πιο πέρα.
Έχουν υπολογίσει ότι αυτή η αμυντική στρατηγική είναι πολύ λιγότερο δαπανηρή από την διατήρηση μεγάλων στρατιωτικών δυνάμεων σε ημιμόνιμο επιφυλακή και ότι θα εξοικονομηθούν ικανά κεφάλαια για αναπτυξιακές επενδύσεις.
Η αντιμετώπιση της συγκεχυμένης και κακοποιημένης εικόνας που προσφέρεται για την Κορέα, σαν μια πολιτειακή πραγματικότητα αναχρονιστική, εξαμβλωματική και «ανώμαλη», παραβλέπει το μόνιμο καθεστώς απειλής υπό το οποίο διαβιεί αυτός ο λαός των 25 εκατομμυρίων και τα τραυματικά βιώματα ενός φρικώδους εμφυλίου που εξελίχθηκε σε διεθνή πόλεμο και για τον οποίο ο στρατηγός Μακ Άρθουρ κατέθετε τον Μάιο του Ι951 στο Κογκρέσο, μεταξύ άλλων:
«Ο πόλεμος στην Κορέα έχει σχεδόν ερημώσει αυτό το έθνος. ΄Εχω δει στη ζωή μου τόσο αίμα και καταστροφή όσο μπορεί νάχει δει άνθρωπος, και όμως μου έστριψε το στομάχι την τελευταία φορά που πήγα εκεί. Όταν είδα τα ερείπια και όλες αυτές τις χιλιάδες των γυναικών και των παιδιών και όλα, έκανα εμετό… Αν πας έτσι συνέχεια, διαιωνίζεις μια σφαγή τέτοια που ποτέ δεν άκουσα στην ιστορία της ανθρωπότητας…»
Και ο στρατηγός Le May, που έγινε Αρχηγός της Στρατηγικής Αεροπορικής Διοίκησης, έγραψε:
«Πυρπολήσαμε σχεδόν κάθε μια από τις πόλεις στη Βόρειο και στη Νότιο Κορέα… Σκοτώσαμε πάνω από ένα εκατομμύριο αμάχους πολίτες και αφήσαμε αρκετά ακόμη εκατομμύρια αστέγους, να ζήσουν τη συνέχεια της τραγωδίας.»
Ο Πόλεμος ισοπέδωσε τότε τουλάχιστον τις μισές από τις 18 σημαντικότερες πόλεις μεταξύ των 22 της Βορείου Κορέας. Στην Πιον Γιανγκ, μια πόλη μισού εκατομμυρίου κατοίκων πριν το 1950, μόνο δυο κτίρια έμειναν όρθια. Όλη η βιομηχανία της χώρας, συγκεντρωμένη στο Βορρά, καταστράφηκε. Το ίδιο και οι υποδομές της.
Στις ετήσιες επετειακές παρελάσεις, απεικόνιση των οποίων ευχαρίστως προβάλλουν τα Δυτικά ΜΜΕ, προφανώς σαν τεκμήριο εφιαλτικής κινητοποίησης καλοκουρδισμένων αυτομάτων, γεννάται -εν όψει των ανωτέρω στοιχείων- η υποψία: Μήπως και άλλα κίνητρα, (από τον τρόμο του καθεστώτος), εξηγούν την εντυπωσιακή εικόνα οργάνωσης και πειθαρχίας τεράστιου οργανωμένου πλήθους; Όπως λ.χ. ο πατριωτισμός και η διαδήλωση αντιστασιακής αποφασιστικότητας;
Το ότι δεν πρόκειται περί αυτομάτων είναι πάντως βέβαιο. Στην Β. Κορέα φαίνεται δεν υπάρχουν αγράμματοι. Το 99% έχουν βγάλει σχολείο κάποιας βαθμίδας –κατά το Google! ΄Αλλωστε αυτοί κατασκευάζουν τους πυραύλους και τις πυρηνικές κεφαλές και ό,τι άλλο επέδειξαν στην παρέλαση.
*Δημοσιογράφος από τό 1953, με τριεθνή επαγγελματική διαδρομή και σε επιτελικές θέσεις. Μεταξύ των οποίων Δ/ντής της ελληνικής εκπομπής της γαλλικής κρατικής ραδιοφωνίας κατά τη διάρκεια της χούντας, Σύμβουλος Τύπου της Ελληνικής Πρεσβείας στο Παρίσι και Γεν. Δ/ντής του ΑΠΕ.
Πηγή: ithesis.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.