ΑΣ ΜΙΛΗΣΩΜΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗΝ!

Του Ηλία Κ. Τριανταφύλλου

Και από ημάς ακόμη τους ΄Ελληνας πολλοί, όταν ομιλούν για Ευρώπην και για Ευρωπαίους, εννοούν τα κράτη και τους κατοίκους της Δυτικής, της Κεντρικής και της Βορείου Ευρώπης, ενώ την Ελλάδα την θεωρούν ως μίαν Χώραν εκτός της Ευρώπης, ως μιαν Χώραν την οποίαν οι προαναφερθέντες Λαοί (Ιταλοί, Γάλλοι, Ολανδοί, Σουηδοί κ.λ.π) απλώς την ανέχονται μέσα στην <<Ευρωπαϊκή τους>> οικογένεια. Μέγα Λάθος.
Όσον για τους <<Ευρωπαίους τους κθαρόαιμους>>, αυτοί όντως θεωρούν την Ελλάδα σαν ένα ξένο σώμα, αν λάβωμεν υπ’όψιν ότι, εκτός των άλλων, προ ολίγων ετών την είχαν εξαιρέσει από το λεγόμενον Ευρωπαϊκόν Μουσείον. Άν είναι δυνατόν!!! Αυτό είναι τουλάχιστον αυτοχλευασμός και γελοιοποίηση γι’αυτούς που είχαν αυτήν την <<φαεινήν ιδέαν>>. Αυτό το Θράσος………..

Τι λέγει όμως η Ιστορία; Τι ιστορεί ο Ηρόδοτος ο Έλλην, σε μια εποχήν όπου οι <<νύν Ευρωπαίοι>> δεν υπηρχαν κάν ως λαοί;

1). Η Ευρώπη ως γεωγραφική και εθνολογική έννοια καθώς και ως λέξις, έχει αποκλειστικώς Ελληνικήν Προέλευσιν. Ευρώπη=Ελλάς.

Δια πρώτην φοράν που το όνομα Ευρώπη εμφανίζεται εις την Ιστορίαν και σημαίνει Χώραν κατοικημένη από ανθρώπους, είναι εις τον Ηρόδοτον (Ιστορ.Θ΄108).

Ο Ηρόδοτος ιστορεί (Ιστορ.Θ΄108) σχετικώς με την Ευρώπην: 
-Αμέσως μετά την ναυμαχίαν της Σαλαμίνος (22/9/480 π.Χ), ο Ελληνικός στόλος καταδιώκει τα περσικά πλοία εις το Αιγαίον, τα οποία δεν συναντά. Έτσι οι Έλληνες σταματούν εις την νήσον Άνδρον για να αποφασίσουν τι θα πράξουν. Οι γνώμες είναι δύο. Ο Θεμιστοκλής (ο Αθηναίος Στρατηγός), υποστηρίζει ότι πρέπει να καταστρέψουν την γέφυραν που κατεσκεύασεν ο Ξέρξης εις τον Ελλήσποντον, ώστε να του αποκόψουν την υποχώρησιν.

Αντίθετον γνώμην έχει ο Σπαρτιάτης ναύαρχος Ευρυβιάδης, ο οποίος υποστηρίζει ότι δεν πρέπει να καταστρέψουν την γέφυραν αλλά να αφήσουν τους Πέρσας να φύγουν. Μάλιστα κατά την συζήτησιν αυτήν, ελέχθη η φράσις <<Ού μενέειν εν τη Ευρώπη τον Πέρσην……..>>, την οποίαν μεταφέρει ακριβώς ο Ηρόδοτος.

2).Το όνομα ΕΥΡΩΠΗ (αυτή που έχει μεγάλα μάτια), είναι καθαρώς Ελληνικόν και σημαίνει αυτήν ταύτην την Ελλάδα.

Ο βασιλεύς ΑΓΗΝΩΡ, βασιλεύς της Ελληνικής Αποικίας της Συρίας και η βασίλισσα σύζυγός του ΤΗΛΕΦΑΣΣΑ έχουν τρείς υιούς: Τον ΚΑΔΜΟΝ, τον ΚΙΛΙΚΑ και τον ΦΟΙΝΙΚΑ, και μιαν κόρην την ΕΥΡΩΠΗΝ, την οποίαν ενυμφεύθη ο βασιλεύς της Κρήτης ΑΣΤΕΡΙΩΝ και εγέννησε τους τρείς υιούς, τον ΜΙΝΩΑ, τον ΣΑΡΠΙΔΩΝΑ και τον ΡΟΔΑΜΑΝΘΗΝ. --------- Εδώ παρεμβαίνει ο μύθος.----------

Επειδή οι βασιλείς εσυνήθιζαν να ανατρέχουν την καταγωγήν των εις θεούς, διεπλάσθη ο περίφημος μύθος της απαγωγής της Ευρώπης από τον Δία.

Κατά την παράδοσιν, η Ευρώπη ήτο καλλονή. Ο Ζεύς μετεμορφώθη εις ωραίον λευκόν ταύρον και επλησίασεν την ακτήν, εκεί όπου η Ευρώπη με τις φίλες της έπλεκε στεφάνους. Οι νεάνιδες εθαύμασαν τον ταύρον ο οποίος έστεκεν ήρεμος πλησίον των,τον εθώπευσαν και τον εστεφάνωσαν. Κάποια στιγμή η Ευρώπη ανεβαίνει στη πλάτην του ταύρου, ο οποίος αιφνιδίως, με την κόρην εις τους ώμους του, ορμά εις την θάλασσαν και εξαφανίζεται εις το Αιγαίον. Ο τελικός προορισμός διαμονής ήτο η Κρήτη και μάλιστα το Δικταίον Σπήλαιον εις την κορυφήν του όρους Ήδη, αφού προηγουμένως διασχίζοντες την θάλασσαν και διερχόμενοι από το σημείο όπου σήμερα είναι ο Βόσπορος, έφθασαν εις την Ιωνίαν (Βόσπορος= πέρασμα βοός).

Ο Αγήνωρ έστειλε τους υιούς του να αναζητήσουν την αδελφήν των πάση θυσία. Ματαίως όμως την ανεζήτησαν οι αδελφοί της, οι οποίοι εις την αναζήτησιν είχαν μαζύ των την μητέρα των Τηλέφασσαν και ένα φίλο των τον ΘΑΣΟΝ.

Τέλικώς η Τηλέφασσα απεβίωσεν εις την Θράκην,όπου και ετάφη. Ο Φοίνιξ επήγεν εις την περιοχήν εις την οποίαν έδωκε το όνομά του την Φοινίκην, ο Κίλιξ εγκατεστάθη εις την Κιλικίαν (και αυτή έλαβε το όνομά της από τον Κίλικα), ο Θάσος παρέμεινεν εις την νήσον η οποία έλαβε το όνομά του ΘΑΣΟΣ, ενώ ο Κάδμος εις την Σαμοθράκην εμυήθη εις τα αρχαιότερα Ελληνικά Μυστήρια και εν συνεχεία ενυμφεύθη την Αρμονίαν (νούς ψυχή και σώμα εις τέλειον αθρώπινον συγκερασμόν). Τον δε γάμον τούτον πρώτον δαίσαι θεούς…δηλ. διά πρώτην φοράν εις τον γάμον αυτόν παρευρέθησαν όλοι οι θεοί όπου εδείπνησαν και μάλιστα προσέφεραν και δώρα εις την νύφην (….δωρήσασθαι, Ερμήν μεν λύραν, Αθηνάν δε τον διαβεβοημένον όρμον και πέπλον και αυλούς…). Ο πέπλος και το περιδέραιον της νύφης, μάλιστα,όπως επίσης και η όλη τελετή, οι ευλογίες των θεών για μακρόν και ευτυχή βίον και καλούς απογόνους (συναυξήσαι), παραπέμπουν, τόσον εις τον τρόπον που ντύνεται η σημερινή νύφη, αλλά και εις τον τρόπον που διεξάγεται η τελετή του γάμου σήμερα. Αυτό και όχι άλλα πρότυπα, οσον αφορά εις την τελετήν του γάμου, ακολουθούμε επ’ακριβώς και ημείς οι απόγονοι του Κάδμου και της Αρμονίας. Οι άλλοι οι αυτοαποκαλούμενοι Ευρωπαίοι ας έχουν όποια πρότυπα θέλουν γιατί αυτοί δέν είναι απόγονοι του Κάδμου και της Αρμονίας. Ακολούθως το ζεύγος <<κατά τον παραδεδομένον χρησμόν>> έφυγε και ίδρυσε τας ΘΗΒΑΣ της Βοιωτίας και δια τον λόγον αυτόν οι Θηβαίοι ωνομάζοντο Καδμείοι. Περί αυτού έχομεν τις μαρτυρίες του Ομήρου (εις την Οδύσιαν), του Απολλοδώρου, αλλά και του Διοδώρου του Σικελιώτου(Ε΄49).

Ο Όμηρος μάλιστα αναφέρει και τους Μινύες, Αμφίονα και Ζήθον, οι οποίοι ίδρυσαν την Κάτω Θήβαν και οι οποίοι ετάφησαν εις κοινόν μνήμα επί της κορυφής του λόφου βορείως της Καδμείας, ο οποίος ωνομάσθη ΑΜΦΕΙΟΝ.

Ο τύμβος αυτός έχει σχήμα Κλιμακωτής Πυραμίδος και ανάγεται εις παναρχαίαν εποχήν (περίπου 2500 π.Χ) .

Η Ευρώπη, ως σύζηγος του Διός ελατρεύθη ως θεά και απεικονίζεται καθημένη επί θρόνου φέρουσα πίλον με πτηνόν.

Επειδή ήτο πάλευκος καθιερώθη, όλοι οι λευκοί κατοικούντες την ευρυτέραν γεωγραφικήν περιοχήν, να ονομάζωνται Ευρωπαίοι.

Εκ των ανωτέρω αποδεικνύεται αναντιρρήτως ότι το όνομα της Ηπείρου μας, κατά το γεωγραφικόν και εθνολογικόν της περιεχόμενον, δεν πρωτοεμφανίζεται το 800 μ.Χ επι Καρλομάγνου, αλλά βάσει των ιστορικών κειμένων και βάσει των παραδώσεων εμφανίζεται προ πολλών χιλιετιών,τότε που ούτε κάν υπήρχαν τα κράτη της σημερινής Ευρώπης και κατά μείζονα λόγον οι διάφοροι Καρλομάγνοι…

Επομένως η σκόπιμος αποσιώπησις της πραγματικότητος, αποτελεί πράξιν επιστημονικώς καταδικαστέαν. Γι’αυτό ας έχουν υπ’όψιν, οι διαστρευλώνοντες την αλήθειαν, τον τελευταίον χρησμόν του Δελφικού Μαντείου ότι:

Έσετ’ήμαρ ότε Φοίβος πάλιν ελεύσεται και ες αεί έσεται.