Γράφει η Μπέττυ Κούτσιου
Σταμάτα να εγκαταλείπεις στην μέση πάντα αυτό που σε πονάει.
Κάθισε μαζί του και συμπορεύσου. Μην τρέχεις να κρυφτείς από αυτό που σε φοβίζει. Αποδέξου το. Κάνε μαζί του διάλογο. Δεν φταίει η πληγή σου εάν σε προδώσανε ή εάν έπεσες έξω.
Πονάει και εκείνη μαζί σου. Σώμα από το σώμα σου είναι και αυτά τα κύτταρα σου κλαίνε καιρό τώρα αίμα και κόκκινες ελπίδες.
Αποδέξου τον πόνο. Μονάχα μαζί του θα βρεις το θάρρος να βγεις πάλι στο φως .
Πάψε να θυματοποιείσαι ότι συνέβη μόνο σε εσένα. Λάθος. Συνέβη και σε εσένα.
Σώπασε λοιπόν και μην πανικοβάλεις ούτε τον εαυτό σου ούτε τους γύρω σου.
Πονάς, το ξέρω. Δεν σου λέω ότι το ξέρω για να ηρεμήσεις. Το ξέρω πραγματικά.
Έχω πονέσει σε μέρη του σώματος μου που δεν ήξερα καν ότι υπήρχαν !
Έχω πιστέψει ότι το κεφάλι μου μέσα είχε δέκα μικρούς σκορπιούς που με δαγκώνανε συνέχεια και εγώ δεν μπορούσα να τους βγάλω. Σιγά σιγά πέθαιναν εκείνοι από το δικό τους τσίμπημα αλλά το δηλητήριο νόμιζα ότι το κατάπινα εγώ.
Και μετά νόμιζα ότι θα πέθαινα. Όμως δεν πέθαινα. Ποτέ δεν πέθαινα..
Κατάλαβες τώρα πόσο έχω πονέσει;
Όμως αυτός ο πόνος ήτανε η μεγαλύτερη μου δοκιμασία.
Νευριάζεις τώρα το ξέρω. Εσύ πονάς και εγώ σου λέω παραμύθια.
Άκουσε με. Θα είσαι περήφανος αύριο πολύ για σένα. Θα έχεις αντέξει πράγματα και καταστάσεις που δεν θα πίστευες ποτέ, θα ξαναβγείς στο φως της μέρας χωρίς φανερά τα σημάδια της εσχάτης προδοσίας.
Μονάχα σταμάτα να ουρλιάζεις για να ακουστείς. Κανένας δεν θα σε ακούσει. Κανένας δεν καταλαβαίνει. Μόνο εκείνος που το έχει περάσει.
Διάλεξε έναν άνθρωπο και μίλα μονάχα σε εκείνον. Σε όλους τους υπόλοιπους δεν θα λες κουβέντα.
Δεν θα καταλάβουν όσο και εάν σου κουνάνε ευγενικά το κεφαλάκι, από μέσα τους σε βρίσκουνε πολύ κουραστικό και βαριούνται. Λένε πότε θα σταματήσεις να γυρίσουνε σπίτι στις δουλειές και στους συντρόφους τους.
Δεν τους νοιάζεις πραγματικά. Τρομάζεις με την αλήθεια αυτή αλλά έτσι είναι.
Δεν αντέχει ο κόσμος την επανάληψη σου ούτε τα κλαμένα σου μάτια ούτε τα χαρτομάντηλα σου.
Μόνο η μάνα σου αντέχει, ο κολλητός σου, κι ο σκύλος σου. Μην απλώνεις τον πόνο σου στις παρέες σου. Δεν περνάει εάν τον απλώσεις.
Άλλωστε στον μεγάλο πόνο μας ελάχιστοι ή ακόμα και κανένας δεν είναι κοντά μας.
Πάρτον αγκαλιά και προσπάθησε να τον κοιμίσεις. Δεν το ήθελε και εκείνος να είναι ο τραγικός επισκέπτης της ζωής σου, αλλά ούτε και να τον κουβαλάς μέσα σου θέλει. Πρέπει να ελευθερωθεί από μέσα σου να βγει και εσύ να πετάξεις μακριά.
Σταματά να ξύνεις με τα νύχια σου το χώμα. Μάτωσες πια. Έσπασαν τα δάχτυλα σου και εσύ εκεί, παλεύεις τον ίδιο σου τον πόνο.
Ησύχασε πια!
Με τα κλάματα και τα ουρλιαχτά δεν φοβήθηκε κανένας φόβος. Απλά μεγάλωσε και θέριεψε.
Ο εχθρός σου δεν είναι εδώ, είναι μέσα σου.
Ο εχθρός σου είναι αυτός που κάποτε κοίμιζες όλες τις ελπίδες της ζωής σου στο λαιμό του όταν αποκοιμιόσασταν μαζί ενώ εκείνος περίμενε πότε θα γυρίσεις το κεφάλι σου από την άλλη να σε μαχαιρώσει.
Ο εχθρός σου δυστυχώς είναι αυτός που έφαγε και ήπιε από το ίδιο ποτήρι με εσένα.
Αυτός που σε φίλησε γλυκά στον κήπο της Γεσθημανής..
Εκείνον πολέμησε! Εκείνον μπορείς να θάψεις κάπου μακριά και να ξεχάσεις;
Μπορείς;
Μονάχα τότε θα έχεις πραγματικά νικήσει.
Πηγή: http://wp.loveletters.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.