ΟΙ ΣΚΕΨΕΙΣ ΤΗΣ ΤΕΤΑΡΤΗΣ!

Γράφει η Χριστίνα Σεμίδαλις*

• Αποκλειστικά για το παρόν ιστολόγιο

Και ελληνική παροιμία λέει: "γαιδούρι στον κατήφορο μουλάρι στον ανήφορο κι άλογο στους κάμπους". "Κι αν τα ζώα δε μιλούνε, μισούνε κι αγαπούνε." "Χωράφι όσο μπορείς και σπίτι όσο χωρείς". "Καθένας στο σπίτι του και ο λύκος στην τρύπα του."
Σήμερα είναι τρεις γιορτές: γιορτάζουν τα ζώα, γιορτάζει το σπίτι και γιορτάζει και η αρχιτεκτονική.
Το σπίτι χωρίς ζωάκια, όπως εκείνα της επαρχίας μας φαίνεται λίγο ασυμβίβαστο. ΄Ομως στην πολυκατοικία μέσα, πώς να αντέξουν τα καημένα τα ζωντανά. Και καλά η γάτα, αλλά το σκυλάκι; Που χρειάζεται περισσότερη άσκηση; ΄Οσο μικρόσωμο και να είναι αν δεν τρέξει και αν δεν έχει τις συνθήκες εκείνες μιας τουλάχιστον ικανοποιητικής ζωής, τι το έχουμε; Μόνο για μπιμπελό;
Και λέγοντας για μπιμπελό, θυμάμαι εκείνες τις πορσελάνινες φιγούρες με τα φορέματα εποχής, που στόλιζαν τις βιβλιοθήκες και τα σερβάν. Τα διάφορα λογής-λογής μπιμπελό στα οποία πρωταγωνιστούσε ένα πλεκτό σεμεδάκι. Τα παλιά σπίτια, τότε που στις βιβλιοθήκες που βάζαμε στο σαλόνι για να κάνουμε επίδειξη γνώσεων κυριαρχούσαν εγκυκλοπαίδειες και σειρές δερματόδετων βιβλίων, που μπορεί και ποτέ να μην είχαμε διαβάσει. Τα σπίτια λοιπόν γιορτάζουν σήμερα.

 

"Σπίτι μου σπιτάκι μου και φτωχοκαλυβάκι μου...". Τα μωσαικά στα παλιά μας σπίτια, αντικαταστάθηκαν με πλακάκια. Οι κουζίνες από κρυφά δωματιάκια έγιναν εμφανείς χώροι δημιουργίας. Οι κρεβατοκάμαρες πολλαπλασιάστηκαν. Και εδώ διαπιστώνω ένα παράδοξο. Ενώ οι οικογένεις μίκρυναν σε μέγεθος, τα δωμάτια του σπιτιού πολλαπλασιάστηκαν. Και η δικαιολογία είναι ότι το κάθε παιδί πρέπει να έχει το δωμάτιό του, ο κάθε σύζυγος το γραφείο του. Ενώ σε κάποιες άλλες εποχές, έμεναν μαζί με την οικογένεια οι παππούδες και οι γιαγιάδες και από δύο ή τρία παιδιά, και όλοι μαζί με τους γονείς, πορευόντουσαν.
Προλαμβάνοντας σαν παιδί τη "γειτονιά" και τις "αλάνες", έχω να τονίσω ότι το σπίτι και η αυλή του είναι χώρος για παιχνίδι. Τα παιδιά μας δεν παίζουν πια έξω, παρά μονάχα σε προστατευμένα περιβάλλοντα. Και το σπίτι για να ζεσταθεί, για να αποκτήσει αυτή την όμορφη θαλπωρή, χρειάζεται άτομα αποφασισμένα να αφιερωθούν, όσο δύναται, στον θεσμό της οικογένειας. Πιστεύοντας ότι η αλλοτρίωση στον άνθρωπο ξεκινά από εκεί, και με τη συμμετοχή των μέσων της τεχνολογίας, έχουμε καταφέρει να αποξενωθούμε. Τα οικόσιτα ζωάκια, τα χρησιμοποιούμε πια αντί φαρμάκων, σαν προστασία κατά της μελαγχολίας, της μοναξιάς και της απομόνωσης. Και αυτά αλλοτριώνονται. Και έτσι ο κύκλος κλείνει που μας περιβάλει και μας περιορίζει στο να κυνηγούμε την ουρά του σκύλου ή της γάτας μας.

*Πολιτικός Επιστήμων