Ποτέ δε θα σκεφτώ την αποτυχία και θα πετάξω απ’ το λεξιλόγιο μου λέξεις και φράσεις σαν: «σταμάτα, δεν μπορώ, ανίκανος, αδύνατο δε γίνεται, απίθανο, αποτυχία, ανεφάρμοστο, χωρίς ελπίδα, υποχώρηση», γιατί είναι λέξεις των κουτών.
Θα αποφεύγω την απόγνωση, αλλ’ αν τυχόν αυτή η αρρώστια του μυαλού με μολύνει, θα συνεχίζω να εργάζομαι μέσα στην απόγνωση.
Θα αγνοώ τα εμπόδια στα πόδια μου και θα προσηλώνω τα μάτια μου στους σκοπούς πάνω απ’ το κεφάλι μου, γιατί ξέρω πως όπου τελειώνει η άγονη έρημος, εκεί φυτρώνει το πράσινο γρασίδι.
Θα επιμείνω μέχρι να πετύχω.
Στο εξής θα θεωρώ την προσπάθεια κάθε μέρας σαν ένα μόνο χτύπημα με το τσεκούρι μου στον κορμό πανίσχυρης βελανιδιάς.
Το πρώτο χτύπημα δε θα ταράξει το ξύλο, ούτε το δεύτερο, ούτε το τρίτο.
Κάθε χτύπημα, μόνο του, μπορεί να είναι μηδαμινό, χωρίς καμιά συνέπεια.
Κι όμως από παιδικά χτυπήματα σιγά-σιγά η βελανιδιά θα πέσει.
Το ίδιο θα συμβαίνει και με τις σημερινές μου προσπάθειες.
Θα μοιάζω με τη σταγόνα της βροχής που απογυμνώνει το βουνό, με το έντομο που κατατρώει την τίγρη, με το αστέρι που φωτίζει τη γη, το δούλο που χτίζει πυραμίδα.
Θα χτίσω το κάστρο μου μ’ ένα τούβλο κάθε φορά, γιατί ξέρω πως μικρές προσπάθειες, όταν επαναλαμβάνονται, θ’ αποτελειώσουν κάθε έργο.
Θα επιμείνω μέχρι να πετύχω.
Τα βραβεία της ζωής βρίσκονται στο τέλος κάθε ταξιδιού, όχι κοντά στο ξεκίνημα, και δε μου είναι δεδομένο να ξέρω πόσα βήματα χρειάζονται για να πετύχω το σκοπό μου.
Ίσως συναντήσω την αποτυχία ακόμα και στο χιλιοστό βήμα, κι όμως η επιτυχία κρύβεται πίσω από την επόμενη στροφή του δρόμου.
Ποτέ δε θα γνωρίζω πόσο κοντά είναι, παρά μόνο όταν γυρίσω στη στροφή.
Πάντα θα κάνω ένα βήμα παραπάνω.
Κι αν αυτό αποδείχνεται ανώφελο, θα κάνω άλλο ένα κι ακόμα ένα.
Αλήθεια, ένα βήμα κάθε φορά δεν είναι και τόσο δύσκολο.
Θα επιμείνω μέχρι να πετύχω.
Δεν ήρθα σε τούτο τον κόσμο να νικηθώ, ούτε η αποτυχία τρέχει στις φλέβες μου.
Δεν είμαι πρόβατο περιμένοντας το βοσκό να με κεντρίσει.
Είμαι λιοντάρι και αρνούμαι να μιλάω, να περπατάω, να κοιμάμαι με τα πρόβατα.
Δε θα δώσω προσοχή σ’ αυτούς που θρηνούν και παραπονιούνται, γιατί η αρρώστια τους είναι κολλητική.
Ας τους να πάνε με τα πρόβατα.
Το σφαγείο της αποτυχίας δεν είναι ο δικός μου προορισμός.
Θα επιμείνω μέχρι να πετύχω.
Στην Ανατολή οι μικροί ταύροι δοκιμάζονται για τον αγώνα στην αρένα σύμφωνα με καθορισμένο τρόπο.
Φέρνουν καθέναν στην παλαίστρα και τον αφήνουν να ορμήσει εναντίον έφιππου ταυρομάχου που τον κεντάει με μια λόγχη.
Και τότε η αντρεία του κάθε ταύρου μετριέται προσεχτικά, ανάλογα με τον αριθμό των εφόδων που δείχνουν την απόφασή του να ορμήσει, παρά το κοφτερό χτύπημα της λάμας.
Από δω και στο εξής θα αναγνωρίζω πως κάθε μέρα δοκιμάζομαι από τη ζωή με τον ίδιο τρόπο.
Αν επιμένω, αν συνεχίζω να προσπαθώ, αν συνεχίζω να ορμάω, προς τα εμπρός, θα πετυχαίνω.
Θα επιμείνω μέχρι να πετύχω.
Θα επιμένω γνωρίζοντας πως κάθε αποτυχία θα αυξάνει την πιθανότητα για επιτυχία στην επόμενη προσπάθεια.
Κάθε όχι που ακούω θα με φέρνει πιο κοντά στον ήχο του ναι.
Κάθε συνοφρύωμα που συναντάω με προετοιμάζει για το χαμόγελο που έρχεται.
Κάθε ατυχία στο δρόμο μου θα έχει μέσα της το σπόρο της αυριανής καλής τύχης.
Πρέπει να έχω τη νύχτα για να εκτιμάω την ημέρα.
Πρέπει ν’ αποτυχαίνω συχνά για να επιτύχω μια φορά.
Θα επιμείνω μέχρι να πετύχω.
Δεν θα επιτρέψω στη χτεσινή επιτυχία να με αποκοιμίσει σε σημερινή νωθρότητα, γιατί αυτό είναι το μεγάλο θεμέλιο της αποτυχίας.
Θα ξεχνάω τα γεγονότα της περασμένης ημέρας, αδιάφορο αν ήταν καλά ή άσχημα, και θα χαιρετάω τον καινούργιο ήλιο με εμπιστοσύνη πως αυτή
θα είναι η καλύτερη ημέρα της ζωής μου.
Όσο υπάρχει αναπνοή μέσα μου, τόσο θα συνεχίσω να επιμένω.
Γιατί τώρα ξέρω μια απ’ τις μεγαλύτερες αρχές της επιτυχίας.
Αν επιμένω αρκετά, θα νικάω.
Θα επιμένω.
Θα νικάω.
Απόσπασμα από το βιβλίο «Ο μεγαλύτερος πωλητής στον κόσμο», του Og Mandino, εκδόσεις Γιώργος Παπανικολάου ΑΒΕΕ, 1994.
euepixeirein.gr/judydouglass.com
Πηγή: http://psychologos-mariakoraka.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.