ΟΙ ΣΚΕΨΕΙΣ ΤΗΣ ΤΕΤΑΡΤΗΣ!

Γράφει η Χριστίνα Σεμίδαλις*

• Αποκλειστικά για το παρόν ιστολόγιο

Και μια παλιά παροιμία λέει: "ξαλησμονιούνται οι φιλιές, ξεχνιούνται οι αγάπες, ο ένας τον άλλον προσπερνούν στη στράτα σα διαβάτες". Και μια δεύτερη λέει: "κουτός λογισμός, μεγάλη φιλία". Και μια τρίτη: "καλή φιλία, δεύτερη συγγένεια".

Oι φίλοι μας είναι το μεγαλύτερο στήριγμα μετά την οικογένεια. Τους επιλέγουμε και μας επιλέγουν γιατί σε κάτι που κάνουμε ή σκεφτόμαστε έχουμε κοινό ή όπως λέμε ταιριάζουμε.
Οι φίλοι μας είναι η ανθρώπινη παρακαταθήκη μας. Στα μικρά μας χρόνια, είμαστε μπουλούκια από φίλους. Όσο περνάει ο χρόνος και μεγαλώνουμε,όλο και λιγότεροι φίλοι μας απομένουν. Σίγουρα, το να σέρνουμε μια κουστωδία από φίλους φανερώνει έναν χαρακτήρα πολυμορφικό. Πολλές φορές, για να είμαστε αρεστοί, κάνουμε τους γελωτοποιούς στους φίλους μας. ΄Η κάνουμε υποχωρήσεις. Και τότε φθάνουμε σε κάποιο σημείο, να μην αναγνωρίζουμε τον εαυτό μας. Από το φόβο και μόνο μην μείνουμε μόνοι μας, κάνουμε χατίρια, υποχωρούμε στην πραγματοποίηση των θέλω μας, και τελικά αλλοιώνεται τόσο ο χαρακτήρας μας που ούτε κι εμείς οι ίδιοι δεν τον αναγνωρίζουμε.

Αξίζει όμως τόση θυσία; Οι πραγματικοί μας φίλοι, μένουν στο πλάι μας και εκτιμούν την προσωπικότητά μας ως έχει. Οι πραγματικοί μας φίλοι, μας έχουν ψυχολογήσει, μας γνωρίζουν πολύ καλά και ποτέ δεν απαιτούν από εμάς περισσότερα από όσο μπορούμε να δώσουμε. Για την ακρίβεια, δεν απαιτούν ποτέ. Είναι στη δική μας διάθεση αν θα δώσουμε, και αν ήμαστε πραγματικοί φίλοι δεν παρεξηγούμαστε γι αυτό.

Μια μακροχρόνια φιλία είναι ότι πολυτιμότερο μπορεί να συμβεί στη διάρκεια των σχέσεών μας με το ανθρώπινο είδος. Ο κολλητός ή η κολλητή, έχουν μία θέση ιδιαίτερη στην καρδιά μας. Γνωρίζουν τα πάντα για εμάς. Μας φροντίζουν και όταν κάνουμε λάθος δεν μας απαξιώνουν. Απεναντίας, είναι πάντα δίπλα μας και μας στηρίζουν. Είναι τα μοναδικά άτομα που όταν θα χρειαστούμε θα είναι εκεί, αδιαμαρτύρητα και άμεσα. Είναι στα αλήθεια τυχεροί οι άνθρωποι που έχουν φίλους, και μάλιστα όταν αυτοί τους συνοδεύουν μέχρι τα μεγαλύτερα χρόνια της ζωής τους. Γιατί σαν παιδιά, ανοιγόμαστε ευκολότερα, τα μυστικά μας είναι αγνά και οι σκέψεις μας πιο απλές.

Όσο όμως μεγαλώνουμε, τότε είναι που η ανάγκη μας για φίλους αυξάνει. Τότε που μας πνίγει η καθημερινότητα με τα προβλήματά της, και οι συνάνθρωποι κλείνονται όλο και περισσότερο στον εαυτό τους. Τότε, έρχεται ο φίλος, να μας συνδράμει, να μας αγκαλιάσει με τον τρόπο που εμείς έχουμε καθιερώσει σε αυτή τη σχέση, να μας πει λόγια παρηγοριάς και να αποδεχτεί το ότι δεν είμαστε τέλειοι, απλά άνθρωποι με αδυναμίες και ελαττώματα.

Το κακό είναι, πως όσο μεγαλώνουμε, οι φίλοι απομακρύνονται. Γινόμαστε θα έλεγα πιο εσωστρεφείς, πνιγμένοι μέσα στα προβλήματα της οικογένειας. Ο φίλος μπορεί να χτυπάει την πόρτα να του ανοίξουμε. Όταν εμείς δεν έχουμε διάθεση, τον απομακρύνουμε. Και τότε μένουμε μόνοι με τα προβλήματά μας. Και τελικά έχουμε μηδενικό αποτέλεσμα. Όμως, προκειμένου να έχουμε ένα κάποιο θετικό αποτέλεσμα, καλό θα είναι να επιτρέπουμε στη φιλία να μπει στη ζωή μας. Δημιουργεί αναζωογονητικές σταθερές στην ψυχολογία μας. Μας διώχνει την εσωστρέφεια. Και τελικά μας απομονώνει από το θηρίο που είμαστε!

*Πολιτικός Επιστήμων