«Η ΣΜΥΡΝΗ ΜΑΝΑ ΚΑΙΓΕΤΑΙ»!

Γρά­φει ο Βα­σί­λης Λιό­γκα­ρης*

-Καί­γε­ται και το βιός μας. Ο πόνος μας δεν λέ­γε­ται, δεν γρά­φε­ται ο καη­μός μας.
-Όχι… Όχι. Δεν ξα­να­γυ­ρί­ζω σε κείνη την μαύρη την τρα­γι­κή εποχή της Μι­κρα­σια­τι­κής κα­τα­στρο­φής. Δεν γυ­ρί­ζω στα σκο­τά­δια και την ανεί­πω­τη συμ­φο­ρά.
-Στο σή­με­ρα έρ­χο­μαι, στο τώρα που είναι εξ’ ίσου μαύρο και τρα­γι­κό κι είναι εξ’ ίσου ανεί­πω­τη η συμ­φο­ρά, έστω κι αν πέ­ρα­σαν 96 ολό­κλη­ρα χρό­νια.
-Πύ­ρι­νοι μαύ­ροι δια­βό­λοι πε­ρι­κυ­κλώ­νουν τον ου­ρα­νό από δύση κι ανα­το­λή.
Πύ­ρι­νες δα­γκά­νες στραγ­γα­λί­ζουν ένα πα­νέ­μορ­φο αλλά μαρ­τυ­ρι­κό τοπίο. Δεν ψάχνω για φταί­χτες και υπεύ­θυ­νους , δεν ψάχνω για άνομα συμ­φέ­ρο­ντα, ελ­λεί­ψεις και μι­κρό­τη­τες. Τον πόνο μου, την οδύνη και τον θυμό μου θέλω να εκ­φρά­σω. Ακόμα ανά­με­σα στα απο­κα­ΐ­δια και τα δε­κά­δες πα­ρα­πε­τα­μέ­να αυ­το­κί­νη­τα, και­ρο­φυ­λα­χτεί η από­γνω­ση, η απελ­πι­σία, και­ρο­φυ­λα­κτεί ο θά­να­τος!

Η θά­λασ­σα μόνο, θρα­σύ­τα­τα, επι­μέ­νει να είναι κα­τα­πρά­σι­νη, γα­λή­νια, αρυ­τί­δω­τη και προ­κλη­τι­κή σαν να μην συμ­βαί­νει τί­πο­τα.

………..

Σει­σμο­πα­θείς, πλημ­μυ­ρο­πα­θείς, ναυα­γιο­πα­θείς, πυ­ρο­πα­θείς κι όλα τα «πα­θείς», πλε­ο­νά­ζουν- είναι σε επάρ­κεια- σ’ αυτόν τον τόπο.

Σφη­νώ­νο­νται αμεί­λι­κτα μπρο­στά μου για να με συ­γκρα­τή­σουν. Όχι τώρα! Αύριο πρωί-πρωί θα σε πιάσω από το πέτο και θα σε τα­ρα­κου­νή­σω κι εσένα κι όλους τους άλ­λους που τώρα ρί­χνου­νε κρο­κο­δεί­λια δά­κρυα υπο­κρι­σί­ας.

Συ­νυ­πεύ­θυ­νοι σε όλα!

Στο έλεγα, δεν στο έλεγα; Σε προει­δο­ποί­η­σα… δεν σε προει­δο­ποί­η­σα;

Ολό­κλη­ρη ει­δι­κή εκ­δή­λω­ση για την πυ­ρα­σφά­λεια και την δα­σο­προ­στα­σία στην αρχή του κα­λο­και­ριού και με ερώ­τη­ση του Κ.Κ.Ε στην Βουλή. Τα προ­βλή­μα­τα είναι τε­ρά­στια και ζή­τη­σα να παρ­θούν άμεσα μέτρα.

Μου απά­ντη­σες πως όλα πάνε καλά, πως όλα είναι εντά­ξει. Γυμνό κι ανυ­πε­ρά­σπι­στο Κρά­τος!

Κα­νέ­να απο­λύ­τως μέτρο. Πα­ντε­λής η έλ­λει­ψης στην ορ­γά­νω­ση, στην άσκη­ση, στους σχε­δια­σμούς, στο πρό­γραμ­μα. Έλ­λει­ψης προ­σω­πι­κού, ερ­γα­λεί­ων και εν γένει έλ­λει­ψη αντι­πυ­ρι­κής προ­στα­σί­ας.

Έχει κό­στος. Δεν ει­σα­κού­στη­κα. Όπως δεν ει­σα­κού­γε­ται τί­πο­τα σωστό όταν αντι­στρα­τεύ­ε­ται τα συμ­φέ­ρο­ντα του Κε­φα­λαί­ου.

………….

Του­λά­χι­στον 87 ξύ­λι­νοι σταυ­ροί, σχη­μα­τί­ζουν πύ­ρι­νο ακαν­θώ­δες στε­φά­νι και ζη­τά­νε δι­καί­ω­ση, ζη­τά­νε λύ­τρω­ση από το με­γά­λο τους αυτό έγκλη­μα!!!

 *Ο Βα­σί­λης Λιό­γκα­ρης γεν­νή­θη­κε στην Αθήνα από γο­νείς πρό­σφυ­γες, ερ­γά­τες, πο­λυ­φα­με­λί­τες. Έζησε στα πρώτα παι­δι­κά του χρό­νια τη λαί­λα­πα της κα­το­χής και με­τα­φέ­ρει τις τραυ­μα­τι­κές αυτές εμπει­ρί­ες στα γρα­φτά του. Σπού­δα­σε θέ­α­τρο και για ένα διά­στη­μα δού­λε­ψε σ’ αυτό. Αρ­γό­τε­ρα απορ­ρο­φή­θη­κε από την πα­ρα­γω­γι­κή δια­δι­κα­σία όπου ερ­γά­στη­κε σε διά­φο­ρες βιο­μη­χα­νί­ες. Ο Βα­σί­λης Λιό­γκα­ρης είναι συγ­γρα­φέ­ας της γε­νιάς και της τάξης του. Είναι μέλος της Εται­ρί­ας Ελ­λή­νων Λο­γο­τε­χνών.

Πηγή: https://atexnos.gr