ΥΠΗΡΞΑ ΚΑΠΟΤΕ ΠΑΙΔΙ!

Του Κυριάκου Δοσαρά

Όσο κι αν σας φαίνεται παράξενο

υπήρξα κάποτε παιδί.

Με μακριά ξανθά σγουρά μαλλιά

που μέσα τους κρύβονταν περίτεχνα

οι χρυσές αχτίνες του ήλιου,

ενώ στα χέρια μου κρατούσα το φεγγάρι

να φωτίζει τη στράτα μου τα βράδια.

Είχα φίλη τη βροχή

που με κρατούσε απ ' το χέρι

στο έμπα του φθινοπώρου

και σεργιανίζαμε τον κόσμο

να ξεδιψάσουμε τους ανθρώπους.

Όταν έσβηνα το φως - θυμάμαι - 

στο παιδικό δωμάτιο, ξάφνου,

εμφανίζονταν μεμιάς τ ' αστέρια

που ως τα τώρα...εξακολουθούν να είναι

οι καλύτεροί μου φίλοι.

Υπήρξα κάποτε και γω παιδί

με ματωμένα γόνατα κι ' αγκώνες

απ ' το ατέλειωτο παιχνίδι στις αλάνες

και πάντα κάτω απ ' το παιδικό μου μαξιλάρι,

τρύπωνε τ ' όνειρο της μέρας στα μουλωχτά

που έπρεπε οπωσδήποτε να γίνει πραγματικότητα

το επόμενο κιόλας πρωινό.

Έκλεινα τα μάτια και τραγουδούσα στη θάλασσα

φωνάζοντας από μακριά με υψωμένα τα χέρια

στα καράβια που έφευγαν γι ' αλαργινά ταξίδια

να με πάρουν μαζί τους,

έπαιζα κρυφτό πίσω απ ' τη ράχη

του γέρικου βουνού, χάζευα τους χαρταετούς

καθώς τους έβλεπα με λύπη να χάνονται

στο αξόδευτο μπλέ του ουρανού,

κι έλεγα τα μυστικά μου στ ' αηδόνια

που με φίλευαν πάντα, μ ' απλοχεριά το τραγούδι τους.

Όσο τώρα - που τα χρόνια πέρασαν πια - κι αν μου φαίνεται παράξενο

υπήρξα κάποτε και γω παιδί,

σαν να 'ταν χτές, σαν αστραπή, μια στιγμή,

ένας ψίθυρος, 

στον αδυσώπητο σκληρό, ψυχρό χρόνο,

που δεν μου το συγχώρεσε ποτέ

το πόσο ακόμη θα ' θελα

να ήμουνα παιδί.

~Κυριάκος Δοσαράς~