ΟΙ ΣΚΕΨΕΙΣ ΤΗΣ ΤΕΤΑΡΤΗΣ!

Γράφει η Χριστίνα Σεμίδαλις*

Και είπε ο Μέγας Βασίλειος: "είναι μεγάλη ντροπή να σπαταλήσουμε το σήμερα και αργότερα να αναπολούμε το παρελθόν, όταν πια σε τίποτε δεν μας ωφελεί μια τέτοια λύπη".

Κάθε δευτερόλεπτο που περνάει είναι μοναδικό. Τα κλάσματα του χρόνου είναι εκείνα που ενώνουν το μέλλον με το παρελθόν μας. Και τα δέκατα του δευτερολέπτου είναι τόσο ουσιαστικά που μονάχα αν είμαστε στον ιατρικό χώρο θα μπορέσουμε να κατανοήσουμε. 

Όλα αλλάζουν με την πάροδο του χρόνου. Τίποτε δεν είναι ίδιο με πριν και τίποτε δεν θα είναι ίδιο με το μετά. Μια λέξη, μια κίνηση, μια σιωπή, ότι αφήσαμε μέσα στο χρόνο να γίνει κύμα και να μας παρασύρει στα μαύρα του νερά, είναι σίγουρο ότι δεν έχει επιστροφή. 

Δεν ωφελεί σε τίποτα πραγματικά να στεκόμαστε πάνω στο βράχο και να μουσκεύουμε από τα κύματα. Όσο και να ευχηθούμε ή να ηρεμήσει η θάλασσα ή να μας καταπιούν τα κύματα, τόσο χάνουμε πολύτιμο χρόνο. Βάλε μπροστά την αποφασιστικότητά σου άνθρωπε και τρέχα να σωθείς. Τρέχα μακριά από τον κίνδυνο, το βλέπεις έρχεται, κάνε κάτι λοιπόν να γλυτώσεις. Ένα βήμα μπροστά, μια δρασκελιά, μια απόφαση, μια μεγάλη ανάσα και έρχεται η λύτρωση. 

Δεν υπάρχει λόγος για θεατρινισμούς. Υπάρχει ανάγκη για παρακίνηση, για παρότρυνση και στήριξη. Η αντίδραση που γεννά η τελμάτωση και η παραίτηση, κάνουν τον κόσμο μας να φαντάζει φορτωμένος από κενά.

Όμως, ο κόσμος υπάρχει. Είναι γύρω μας, κοντά μας, μέσα μας. Αρκεί μια ματιά ζεστή, ένα ειλικρινές χαμόγελο, μια δυνατή χειραψία για να μας ζεστάνουν. Να μας πείσουν ότι κάποια πράγματα εκεί έξω δεν έσβησαν, υπάρχουν, όπως υπάρχουμε κι εμείς και ήμαστε ζωντανοί όσο το αίμα κυλάει στις φλέβες μας. Ο χρόνος που σπαταλάμε όσο αφηνόμαστε να μας βρέχουν τα κύματα, κυλάει χαμένος. Όσο έχουμε την πεποίθηση ότι τίποτα δεν αλλάζει, έχουμε χάσει την δύναμή μας και τις αξίες μας. Ένα βήμα είναι, να τολμήσουμε να κάνουμε εκείνο το βήμα που θα μας φέρει στα στεγνά. Ένα βήμα τη φορά που θα μας επαναφέρει στα σίγουρα.

Όσο είμαστε ζωντανοί, έχουμε υποχρέωση απέναντι στον εαυτό μας να τον προστατεύουμε και να τον αγαπάμε. Έχουμε χρέος απέναντι στα παιδιά μας να δίνουμε το παράδειγμα προς μίμηση για το καλύτερο δυνατό.Τα ανεκμετάλλευτα χρόνια και οι χαμένες στιγμές που δεν ζήσαμε θα μας στοιχειώνουν.

Ας αφήσουμε λοιπόν τη μιζέρια του βρεγμένου,να αναζητήσουμε το στεγνό σταθερό έδαφος που θα μας μεταφέρει στο παρόν για να αρχίζουμε να φτιάχνουμε το μέλλον μας. Προοπτική. Πρέπει να βάζουμε στόχους, μικρούς ή μεγαλύτερους και να παλεύουμε να τους κατακτήσουμε. Ο άνθρωπος είναι γεννημένος κυνηγός. Και πρώτα-πρώτα κυνηγάει το όνειρά του. Έτσι νοιώθουμε, έτσι καταφέρνουμε πράγματα, έτσι μάθαμε. Να παλεύουμε και να κατακτάμε. Όρια δεν υπάρχουν πουθενά. Ο χρόνος είναι άπειρος. Άσχετα το ότι μετριέται. Και άσχετα με το άριστο, καλό, μέτριο ή κακό αποτέλεσμα, δοκιμάζουμε τις δυνάμεις μας. Και αυτή η προσπάθεια κάθε φορά, μάς πάει ένα βήμα ή βήματα παραπέρα. Και αυτό λέγεται ΖΩΗ.

ΑΔΡΑΞΤΕ τη ΜΕΡΑ!

*Πολιτικός Επιστήμων