Του Κυριάκου Δοσαρά
Παραμονή Χριστούγεννα
δυο χιλιάδες χρόνια μετά…
Το αίμα κυλά ζεστό, νωπό ακόμη
Στ ‘ αυτιά μου, εξακολουθούν να ηχούν
οι κρότοι των όπλων απανταχού στη γης
και τα ρουθούνια μου ματώνουν καθώς
αναπνέουν φρέσκο, ψιλοκομμένο αχνιστό μπαρούτι.
Τα παιδιά, εξακολουθούν να κλαίνε
και τούτο το δάκρυ τους
στοιχειώνει ακόμη τα όνειρά μας
που γινήκαν εφιάλτες χωρίς τέλος.
Παραμονή Χριστούγεννα
δυο χιλιάδες χρόνια μετά…
Θεέ μου, μην αργήσεις να ‘ ρθεις
αργεί να ξημερώσει.
Ο ήλιος της δικαιοσύνης Σου
πεισματικά αρνείται ν ‘ ανατείλει
σ ‘ έναν κόσμο που προτιμά πια το ψυχρό σκοτάδι
από το ανέσπερο Φως Σου.
Η Αγάπη Σου Κύριε θρηνεί και οδύρεται
γιατί οι ανθρώποι την ξεχάσαν, την εκμεταλλεύτηκαν,
την βίασαν, της ξέσχισαν τις σάρκες, την πούλησαν
για τριάκοντα αργύρια – σου θυμίζει κάτι αυτό; -
και τελικά την σταύρωσαν γιατί προτίμησαν
την μεθυστική και γλυκιά ηδονή του μίσους.
- Σου θυμίζει κάτι αυτό; -
Παραμονή Χριστούγεννα
δυο χιλιάδες χρόνια μετά…
και το ψωμί του φτωχού και του πεινασμένου
είναι πεταμένο στα κυνάρια από το χέρι του άφρονος πλουσίου,
που χαιδεύει επιδεικτικά την φουσκωμένη από αργό
θάνατο κοιλιά του, λίγο πριν οι δαίμονες τούτο το βράδυ,
πάρουν σαν τον κλέφτη την ψυχή του.
Παραμονή Χριστούγεννα
δυο χιλιάδες χρόνια μετά…
Κύριε, μην αργήσεις να ‘ ρθεις
κάνει πολύ κρύο έξω στον κόσμο Σου.
Και σαν έρθεις…
μην βιαστείς να φύγεις Κύριε,
στάσου, κοίταξέ μας, λυπήσου μας,
φώτισέ μας τώρα στα έσχατά μας,
ακόμη δεν ξέρουμε τι κάνουμε όπως μολόγησες
επάνω στο Σταυρό Σου.
Και τι ειρωνεία Κύριε…
για να γιορτάσουμε την Γέννησή Σου,
στολίσαμε δέντρα, στείλαμε άδωρα δώρα,
ευχηθήκαμε ψεύτικες ευχές,
φορέσαμε πολυτελή άμφια,
φουσκώσαμε από υπερηφάνεια σαν τον Φαρισαίο,
απιστήσαμε σαν τον Θωμά,
σ ‘ αρνηθήκαμε εκατόν τρίς, ξεπερνώντας τον Πέτρο,
σε ραπίσαμε, σε φτύσαμε κατάμουτρα, σε εμπαίξαμε,
σε βρίσαμε, σε κλωτσήσαμε, σε παραμερίσαμε…
κι ‘ ανάψαμε φώτα, πολλά φώτα, πολύχρωμα φώτα, παντού φώτα,
νομίζοντας οι δυστυχείς,
ότι έτσι θα φωτίσουμε τα σκοτάδια της ψυχής μας.
Παραμονή Χριστούγεννα
δυο χιλιάδες χρόνια μετά…
Κύριε, μην αργήσεις να ‘ ρθεις
πόσο, μα πόσο, αργεί να ξημερώσει.
(Καλά και ευλογημένα Χριστούγεννα σε όλους τους φίλους και τις φίλες στο f/b και όχι μόνο! Χρόνια πολλά στους εορτάζοντες και τις εορτάζουσες, την Αγία τούτη ημέρα της Χριστιανοσύνης μας! Ας την εορτάσουμε φέτος κάπως διαφορετικά από τις προηγούμενες χρονιές και επιτέλους, για πρώτη φορά στη ζωή μας, ας κάνουμε Χριστούγεννα με Τον Χριστό στην καρδιά μας! Θα αποφύγω άλλες γελοίες και τετριμμένες ευχές κοσμικού χαρακτήρα που ακούγονται κάθε χρόνο τέτοιες ημέρες, καθώς οι άνθρωποι επειδή λείπει Ο Νυμφίος Χριστός από την καρδιά τους και την ψυχή τους, προσπαθούν να γεμίσουν το είναι τους, με οτιδήποτε μάταιο, φθηνό και άρα φθαρτό, υλικό ή ''πνευματικό'' , προκειμένου να...''διασκεδάσουν'' όπως οι κακόμοιροι νομίζουν! Και όταν οι γιορτινές ημέρες περάσουν, θα αισθάνονται μια απέραντη ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑ, γιατί απλά ''γιόρτασαν'' Χριστούγεννα χωρίς...Χριστό! Εγώ απλά, θέλησα να σας βάλω σε σκέψεις με τους παραπάνω φτωχούς μου στίχους, για το...μετά των εορτών!!! Να είσθε όλοι και όλες καλά!).
*Αναδημοσίευση από το προσωπικό facebook του Κυριάκου Δοσαρά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.