ΜΑΣΤΙΓΩΝΕΙ Η ΜΝΗΜΗ ΤΑ ΚΡΙΝΑΚΙΑ ΣΟΥ ΣΤΙΣ ΑΛΑΝΕΣ!

ΑΠΟ IRAKLIS3

Φο­βά­σαι,το ξύ­πνη­μα τού κό­σμου μέσα σου
γερ­νάς, βα­θαί­νει η σκέψη
ανά­βει το σκο­τά­δι
ανοίγ­μα­τα παλιά, αλα­φρο­ΐ­σκιω­τοι πόθοι
χείλη μι­σά­νοι­χτα, σε με­θούν οι φλό­γες
μα δεν σ’ αφή­νουν αυτά τα γκρί­ζα σύν­νε­φα στους ώμους.
Τώρα βιά­ζε­ται πιο πολύ το δει­λι­νό
τούτη την εποχή που χο­ρεύ­ουν τα φύλλα την πτώση τους
και χα­μη­λώ­νουν τα κλω­νά­ρια στο χώμα,
τούτη την εποχή πολ­λα­πλα­σιά­ζο­νται οι εμπει­ρί­ες.

Ρα­γι­σμέ­νοι τοί­χοι τής μο­να­ξιάς
κρα­τάς δι­πλω­μέ­να εκεί­να τα γράμ­μα­τα στα χέρια
πα­ρα­φυ­λά­νε δά­κρυα,
στο συρ­τά­ρι με τις μά­ταιες ανα­μο­νές
ξε­θω­ριά­ζουν οι ασπρό­μαυ­ρες φω­το­γρα­φί­ες,
στο ίδιο συρ­τά­ρι
πα­λιώ­νουν ασύλ­λη­πτοι οι και­ροί τής αγά­πης.

Λι­γό­στε­ψαν οι ώρες τής νο­σταλ­γί­ας
σι­γα­νά το ψι­θύ­ρι­σμα στις φυλ­λω­σιές τού κήπου
άδεια­σε ο δρό­μος τής με­γά­λης πλα­τεί­ας
γυρ­νάς την πλάτη,σφυ­ρί­ζεις, σι­γο­τρα­γου­δάς,σιμ­φι­λιώ­νε­σαι
κυ­κλο­φο­ρούν τα πε­ρα­σμέ­να χωρίς θό­ρυ­βο
μα­στι­γώ­νει η μνήμη τα κρι­νά­κια σου στις αλ­τά­νες,
συλ­λα­βί­ζεις ονό­μα­τα
ένας άλλος τρό­πος να προ­φέ­ρεις την αγάπη, Ζωή,
έκλει­σε το πα­ρά­θυ­ρο ο άνε­μος,
άνε­μος είναι, θα πε­ρά­σει.

Με­τράς τα βή­μα­τα,
με­τράς τους φα­νο­στά­τες στην προ­κυ­μαία
να μην ξε­χνιέ­σαι πια σε ανα­φι­λη­τά χα­μέ­νων ερώ­των
να μην αφή­νε­σαι στην ει­ρω­νία τού χτες,
ο χρό­νος δεν βρί­σκε­ται συ­γκε­ντρω­μέ­νος σ’ ένα ρολόι
ο ήλιος δεν κάνει βή­μα­τα προς τα πίσω,
και ναι, δεν χρειά­ζε­ται πια να δι­δά­ξεις τα μάτια
για να δουν την αλή­θεια.

Στερ­νό κα­τα­φύ­γιο το ερει­πω­μέ­νο σπίτι στη Σπια­νά­δα
τ’ ακρο­κέ­ρα­μα ικε­τεύ­ουν τη φθορά,
κα­ντού­νι στενό, η ομπρέ­λα στην πόρτα
ανα­λα­μπές τής βρο­χής στο πλα­κό­στρω­το
χα­μη­λω­μέ­νο βλέμ­μα,
αυ­θα­διά­ζει ο νους, σε κα­θο­ρί­ζουν οι συμ­πτώ­σεις
και η ανι­κα­νό­τη­τά σου να στα­θείς μπρο­στά στον κα­θρέ­φτη
φο­βά­σαι,τα παλιά όνει­ρα είναι ακόμη εκεί
μ’ ένα τραύ­μα κρυμ­μέ­νο στε­νεύ­ουν οι νύ­χτες,
τού φθι­νο­πώ­ρου τα κρι­νά­κια
αν­θί­σα­νε στον ίλιγ­γο τής θύ­μη­σης.

Αύριο, εν ονό­μα­τι τής αγά­πης
Ζωή Δι­κταί­ου
Χανιά, Οκτώ­βρης 2018

(Ει­κα­στι­κό της Να­τά­σας Μα­νέ­τα)

Πηγή: https://atexnos.gr/