Από: Πάνος Ιορδανίδης
Πηγή εικόνας: cnbctv18.com
Που οδεύει ο κόσμος άραγε; Μια ερώτηση τόσο κλισέ, αλλά και τόσο εύστοχη κάθε φορά που τίθεται. Είναι η προσπάθεια σου να προσδώσεις νόημα σε κάθε τι παράταιρο με το οποίο έρχεσαι αντιμέτωπος. Είναι το κενό μέσα στο οποίο επιδιώκεις να «χωρέσεις» την οντολογική ύπαρξή σου. Είναι η αβεβαιότητα που σου τριβελίζει το μυαλό κάθε φορά που κοιτάς την ανθρωπότητα στο σύνολό της. Είναι και αυτές οι φορές που όλες σου οι σκέψεις γύρω από την εν λόγω αναζήτηση μοιάζουν τόσο επίκαιρες. Είναι η κτηνωδία του όχλου.
Κοιτώντας τα πράγματα από μία απόσταση, ολόκληρη η δεκαετία που διανύουμε έχει έναν τρομακτικά ανατρεπτικό χαρακτήρα. Από τα Βαλκάνια και την Ευρώπη, μέχρι τον Αραβικό Κόσμο και τη Λατινική Αμερική, οι εξεγέρσεις, οι διαμαρτυρίες και οι μαζικές διαδηλώσεις έγιναν πάγια φαινόμενα. Τον τελευταίο μήνα δε, ολόκληρος ο πλανήτης έχει κατακλυστεί από μαινόμενα πλήθη. Χονγκ Κονγκ, Χιλή, Ιράκ, Αϊτή, Περού, Ινδονησία, Βολιβία, απ’ άκρη σ’ άκρη γινόμαστε μάρτυρες τεκτονικών μετακινήσεων. Και όλες κοστίζουν ανθρώπινες ζωές.
Τίποτα απ’ όλα αυτά βέβαια δεν θυμίζουν την ρομαντική δεκαετία του ’60, όσο και να προσπαθούν κάποιοι να κάνουν ονειροπαρμένους παραλληλισμούς που απαντάνε βολικά στο «που οδεύει ο κόσμος». Τίποτα ρομαντικό δεν υπάρχει στην μηδενιστική βία που κυριαρχεί στους μαινόμενους όχλους ανά τον κόσμο. Δεν υπάρχουν ούτε δίκαια αιτήματα, ούτε αντιπροσωπευτικά κινήματα. Είναι απλά άναρθρες κραυγές βασανισμένων ανθρώπων. Ανθρώπων που, κατά κύριο λόγο, τους στερείται το δικαίωμα στην ζωή και την στοιχειώδη αξιοπρέπεια.
Το μέχρι τώρα αποτέλεσμα; Οι εξεγέρσεις στη Μέση Ανατολή έφεραν ισλαμιστικό σκοταδισμό και νέους ηγεμόνες, ενώ ο κοινωνικός αναβρασμός στην Ευρώπη, και κυρίως στην Ανατολική, αναζωπύρωσαν τον ρατσισμό και το φυλετικό μίσος. Στην Ασία και στην Λατινική Αμερική χύθηκαν τόνοι αίματος χωρίς ουσιαστικές αλλαγές, την ίδια στιγμή που οι διαδηλώσεις στα Βαλκάνια φανέρωσαν πως η περιοχή κρέμεται από μια, καθόλα γνώριμη, συγκρουσιακή κλωστή. Δεν χρειάζεται να πάμε μακριά για να συνειδητοποιήσουμε κάποια πράγματα. Η χώρα μας, που βίωσε τη δική της «επανάσταση» σε δύο φάσεις (2008, 2011), γέννησε κι άλλους αριβίστες πολιτικούς και φασιστική βία στα πεζοδρόμια.
Πηγή εικόνας: thedailybeast.com
Μα και τι να κάνουν οι άνθρωποι που υφίστανται την εξαθλίωση; Να κάτσουν με σταυρωμένα τα χέρια; Σαφώς όχι. Όμως δεν παύει εξίσου να υφίσταται και μια πραγματικότητα που καταγράφεται και πολλές φορές είναι ζοφερή. Η ιστορία είναι γεμάτη με παραδείγματα όπου η άναρχη και τυφλή αντίδραση του όχλου έχει φέρει χειρότερα αποτελέσματα. Ας μην πάμε πάλι μακριά. Η Εξέγερση του Πολυτεχνείου το 1973 – δεν είναι μακριά η επέτειος – είχε ως αποτέλεσμα να εγκαθιδρυθεί ένα ακόμη βαναυσότερο απολυταρχικό καθεστώς, αυτό του Ιωαννίδη.
Σε κάθε περίπτωση, αυτά τα ζητήματα δεν είναι τόσο απλοϊκά στην ανάλυση και στην κατανόησή τους. Και η ανάγκη μας να βγάλουμε άκρη μέσα από το χάος που μας περιτριγυρίζει θολώνει τα πάντα. Ας μιλήσουμε τότε για τα προφανή, που, χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε απαραίτητα, τείνουμε να τα αγνοούμε. Αυτά τα οποία, στην δική μας τουλάχιστον καθημερινότητα, είναι απλά τίτλοι ειδήσεων (και ευτυχώς!) και τα προσπερνάμε μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα.
6 Νοεμβρίου 2019, η κτηνωδία του όχλου συνεχίζεται. Οι μετεκλογικές αναταραχές στη Βολιβία έχουν αγριέψει. Αντι-κυβερνητικές διαδηλώσεις έχουν ξεσπάσει σε ολόκληρη τη χώρα μετά την αμφισβητούμενη επανεκλογή του Έβο Μοράλες, όπου βρίσκεται στην εξουσία από το 2006. Ένας εξαγριωμένος όχλος έχει αποκλείσει μια γέφυρα στο Βίντο, μια μικρή πόλη της κεντρικής Βολιβίας, κατευθυνόμενος προς το δημαρχείο της πόλης. Εκεί, η δήμαρχος Πατρίσια Άρσε, η οποία προέρχεται από το κυβερνητικό κόμμα, πέφτει στα χέρια των διαδηλωτών και την εξαναγκάζουν να περπατήσει μέχρι τη γέφυρα.
Η κτηνωδία του όχλου που θα ακολουθήσει είναι ντροπιαστική. Οι μασκοφόροι διαδηλωτές που την περιτριγυρίζουν προβαίνουν σε μια επίδειξη του τι μπορεί να κάνει ένας ανεξέλεγκτος και μαινόμενος όχλος. Η Πατρίσια Άρσε υπέστει αλλεπάλληλο ξυλοδαρμό, την έσυραν ξυπόλυτη στο δρόμο και την χλεύασαν. Έπειτα, έκοψαν τα μαλλιά της και την περιέλουσαν με κόκκινη μπογιά. Οι κάμερες ανοιχτές για να αποθανατίσουν τη στιγμή που ένας βάναυσα εξευτελισμένος άνθρωπος προσπαθεί να υπερασπιστεί λεκτικά τον εαυτό του.
Πηγή εικόνας: time.com
Ας μην το παίζουμε όμως σοκαρισμένοι, θαρρείς και κατοικούμε σε άλλον πλανήτη ή έχουμε πάθει μαζική αμνησία. Εκατοντάδες χιλιάδες τα περιστατικά ανά τον κόσμο όπου μονάδες γίνονται βορά στις άγριες διαθέσεις ενός πλήθους. Ο Μουαμάρ Καντάφι αποκεφαλίστηκε μπροστά στις κάμερες και το βίντεο έκανε το γύρω όλου του κόσμου. Πολύ χειρότερα έχουν συμβεί, και άλλα πολλά που δεν μαθαίνουμε μόνο και μόνο επειδή το θύμα είναι «κάποιος ασήμαντος φτωχός». Τι το ιδιαίτερο έχει το περιστατικό κακοποίησης της Πατρίσια Άρσε;
Τίποτα. Απλά είναι επίκαιρο, έχουμε εικόνα που εγείρει το συναίσθημα και συνέβη υπό όλο αυτό το πλαίσιο του παγκόσμιου αναβρασμού. Τώρα αισθανόμαστε λίγο καλύτερα τι σημαίνει τυφλή αντίδραση του όχλου και που μπορεί να οδηγήσει. Κανενός εκ των μασκοφόρων διαδηλωτών του Βίντο δεν άλλαξε τη ζωή του προς το καλύτερο προβαίνοντας σε αυτήν την κτηνωδία, ούτε υπάρχει αισιοδοξία στη Βολιβία έπειτα από το χάος των αναταραχών. Είναι προφανές όμως ότι από αυτές τις καταστάσεις η ανθρώπινη δυστυχία είναι αυτή που θα παραμείνει ανεξίτηλα χαραγμένη. Κανένας ηρωισμός, κανένας ρομαντισμός, καμία καθαγίαση.
Ίσως οι επόμενες γενιές μετά από χρόνια να βλέπουν την δεκαετία που διανύουμε ως μια περίοδο απαραίτητης μετάβασης προς έναν καλύτερο κόσμο, όπως βλέπουμε εμείς τους μεσαιωνικούς πολέμους πριν τον Διαφωτισμό. Ίσως όμως και να θεωρήσουν πως αυτή η μετάβαση ήταν τόσο επίπονη που επέφερε βαθιά τραύματα, όπως εμείς θεωρούμε ότι ο Μεσοπόλεμος οδήγησε με μαθηματική ακρίβεια στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Και τα δύο ενδεχόμενα είναι εξίσου πιθανά δεδομένου των συνθηκών. Παρά τον κυνισμό της ιστορίας όμως, όσοι έχουν ζήσει αυτή τη μετάβαση θα έχουν μόνο να εξιστορήσουν απώλεια και δυστυχία.
Στις 9 Νοεμβρίου κλείσαμε 30 χρόνια από την πτώση του Τείχους του Βερολίνου. Το γεγονός που σηματοδότησε τη «νέα εποχή» εμποτίστηκε με μια άνευ προηγουμένου υπεραισιοδοξία για την πορεία της ανθρωπότητας από τα κέντρα εξουσίας και διάφορους αναλυτές. Το 1989 μιλάγαμε για παγκόσμια ειρήνη, ελευθερία και το «τέλος της ιστορίας». Το 2019, κοιτώντας με μια ματιά τον κόσμο, όλα αυτά τα γλυκανάλατα μοιάζουν ένα κακόγουστο αστείο. Που οδεύει ο κόσμος άραγε;
Πηγές
“Bolivia mayor has hair forcibly cut by crowd of protesters” ανακτήθηκε από bbc.com
“Bolivian Mayor Has Hair Forcibly Cut by Masked Protesters as Post-Election Violence Continues” ανακτήθηκε από time.com.
Παρόμοια άρθρα που μπορεί να σ’ενδιαφέρουν:
Λίγα λόγια για τον συντάκτη
Ερευνητής-δημοσιογράφος διεθνών ζητημάτων, με μια ιδιαίτερη αγάπη στις τέχνες και τη φιλοσοφία. Η έκφραση του μέσα από τη συγγραφή αποτελεί μονόδρομος.
Πηγή: https://www.maxmag.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.