Θυμέ, τί δηθύνεις; Και Πνεύματος εύχος άειδε, μηδέ τέμης μύθοισιν, ο μη φύσις εκτός έθηκε. Πνεύμα μέγα τρομέωμεν, ομοίθεον, ω Θεόν έγνων, ος Θεός εστίν έναντα, και ος Θεός ενθάδε τεύχει˙ πανσθενές, αιολόδωρον, αγνής ύμνημα χορείης. Ουρανίων χθονίων τε φερέσβιον, υψιθόωκον, πατρόθεν ερχόμενον, θείον μένος, αυτοκέλευστον, ούτε Πάις (μούνος γαρ ενός Πάις εσθλός αρίστου), ουτ’ εκτός θεότητος αειδέος, άλ’ ομόδοξον….
Ψυχή, τί αργείς; Του Πνεύματος τραγούδησε η δόξα. Με λόγους μη χωρίσης το που δε χωρίζει η φύση. Το μέγα Πνεύμα ας τρέμωμε, το ισόθεο, που μου δίνει Θεού γνώση˙ Θεός εκεί ψηλά, το Θεό στη γη μας φέρνει, πανίσχυρο, πολύδωρο, κι αγνών αγγέλων ψάλμα, που ζωογονεί γη και ουρανούς, αψηλοσκαμνισμένο, θεία δύναμη, αυτοπρόσταχτο κι έρχεται απ’ τον Πατέρα. Γιος, όχι – ένας τρανός Υιός ενού πατέρα πρώτου – ένα με την ανέφαντη κι ισότιμο θεότη….
Η/Υ επιμέλεια: Ελένης Χρήστου, Σοφίας Μερκούρη.
Πηγή: http://www.orp.gr/wordpress
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.