ΤΟ ''ΧΑΜΕΝΟ'' ΠΟΡΤΟΦΟΛΙ (ΑΛΗΘΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ!)

Αναδημοσίευση από το προσωπικό Facebook του Κυριάκου Δοσαρά

Πάνε αρκετά χρόνια τώρα αδελφοί μου! Στην καρδιά του χειμώνα Φλεβάρη μήνα, πήρα την απόφαση, να ανέβω στην Β. Εύβοια, στο μοναστήρι του Οσίου Δαβίδ του γέροντος. Εκεί μόναζε, ο τότε πνευματικός μου, πατήρ Ιάκωβος ο νεότερος. Έκαμα τον Σταυρό μου και με την χάρη του Κυρίου κίνησα για το μοναστήρι...

Μετά από μια κοπιαστική αλλά όμορφη διαδρομή περίπου τεσσάρων ωρών, έφθασα στην μονή. Τακτοποίησα τα πράγματά μου στο κελί και κίνησα για το καθολικό (κεντρικός ναός) να προσκυνήσω. Ασπάστηκα την τιμία κάρα του Οσίου Δαβίδ, το μπαστουνάκι του και το πετραχήλι του, και κατόπιν βγήκα έξω, να προσκυνήσω και τον τάφο του οσίου γέροντος Ιακώβου, προηγουμένου τότε, καθώς είχε κοιμηθεί, και την ηγουμενία είχε αναλάβει, ο μακαριστός σήμερα, γέροντας Κύριλλος.

Ήταν τόσο αισθητή η παρουσία του μακαριστού από το 1991 πατρός Ιακώβου, πού θαρρούσα πως, θα πεταγόταν ξαφνικά μπροστά μου, από κάποιο σημείο της μονής! Μετά τόσα χρόνια, ήταν παρών!

Η μέρα πέρασε γρήγορα, και το φως έδωσε την σειρά του στο σκοτάδι! Εξομολογήθηκα στο μικρό εκκλησάκι του Αγίου Χαραλάμπους, μέσα σε μια κατανυχτική ατμόσφαιρα, υπό το ισχνό φως των καντηλιών, την γλυκιά παρουσία των Αγίων που κοσμούσαν τους τοίχους και τις πατρικές νουθεσίες του πνευματικού μου πατρός. Στιγμές και μνήμες, που χαράχτηκαν σώψυχα!

Χορτασμένος πια πνευματικά, αποσύρθηκα στο ευλογημένο μου κελάκι να αναπαυθώ. Το επόμενο πρωί αρκετά νωρίς, ο γλυκύς ήχος του ταλάντου, με έγειρε εκ του προσκαίρου θανάτου που λέγεται ύπνος! Στο καθολικό κατόπιν, για τον Όρθρο και την Θεία Λειτουργία. Οι πατέρες γονατιστοί, να δέονται υπέρ εαυτών και υπέρ του σύμπαντος κόσμου. Για σένα και για μένα αδελφέ μου, τους ράθυμους και οκνηρούς στην προσευχή. Μετά την απόλυση και το πρωινό καφεδάκι, πήρα την ευχή του γέροντός μου και κίνησα για την επιστροφή...

Λίγα χιλιόμετρα μετά το μοναστήρι, σε μια κατάφυτη περιοχή από πεύκα,οξιές και δρύς, είχα θυμάμαι ανάψει το καλοριφέρ του αυτοκινήτου να ζεσταθώ, καθώς οι καιρικές συνθήκες δεν ήταν καλές. Ομίχλη και ψιλόβροχο είχαν καλύψει τα πάντα, κάνοντας και την οδήγηση λιγάκι επικίνδυνη.

Μέσα όμως στο αυτοκίνητο, φορούσα και το παλτό μου, με αποτέλεσμα να ζεσταθώ. Σταμάτησα λοιπόν, κυριολεκτικά στην μέση του πουθενά! Όχι άνθρωπος, αλλά μήτε αυτοκίνητο δεν περνούσε τέτοια ώρα.

Βγάζω το παλτό μου, και κάνω το λάθος να αφήσω το πορτοφόλι μου στην οροφή του οχήματος. Μπήκα μέσα και ξεκίνησα! Φαντάζεστε λοιπόν τι συνέβη...

Λίγο έξω από την Χαλκίδα, έπρεπε να σταματήσω - χωρίς να αντιληφθώ ότι είχα ξεκινήσει με το πορτοφόλι στην οροφή - για να βάλω βενζίνη προκειμένου να φθάσω στον προορισμό μου. Η διαδικασία ολοκληρώθηκε και ψάχνω να βρω το πορτοφόλι μου(!) για να πληρώσω την καημένη υπάλληλο του πρατηρίου. Έψαξα από δω, έψαξα από κει, μα...εις μάτην εκοπίαζα! Το πορτοφόλι...πουθενά!

Ζητώ συγνώμη από την υπάλληλο δίνοντας υπόσχεση, πως θα γυρίσω πίσω να βρω το πορτοφόλι, για να την πληρώσω την δύστυχη!

Επιστροφή λοιπόν και πάλι προσπαθώντας να θυμηθώ που είχα σταματήσει - στην μέση του πουθενά δηλαδή - για να ψάξω να το βρω!

Φτάνω και πάλι στην κατάφυτη δασώδη περιοχή - όσοι έχουν κάνει την διαδρομή θα καταλάβουν - με τον καιρό κόντρα, να ψάξω να βρω το...''χαμένο'' πορτοφόλι μου!

Με τα σημερινά δεδομένα, θα ήταν - αν το έβρισκα - σαν να έπιανα το...jocker ,μετά πολλαπλών μάλιστα...jackpot!

Απελπίστηκα ο δύστυχος. Στο σημείο λοιπόν αυτό της απελπισίας μου, στράφηκα προσευχόμενος στους δυο ‘’Γεροντάδες’’ μου...Τον όσιο Δαβίδ και τον γέροντα Ιάκωβο Τσαλίκη...

''Σας παρακαλώ άγιοι γέροντες, τόσο δρόμο έκαμα να ρθώ στο μοναστήρι σας και μου συνέβη αυτό...μπορείτε να βοηθήσετε; Αν όχι να το βρω εγώ, μήπως το βρει κανένας περαστικός χριστιανός και μου το παραδώσει...'' είπα.

Σηκώθηκα καθώς είχα γονατίσει μόνος μόνω Θεώ, με τα χέρια υψωμένα, και άρχισα πάλι να ψάχνω. Το αποτέλεσμα...το ίδιο, πλήρης αποτυχία!

Δεν είχα άλλη επιλογή. Πήρα στο τηλέφωνο τον πατέρα Ιάκωβο τον νεότερο, να μου δανείσει λίγα χρήματα, προκειμένου να επιστρέψω στην Χαλκίδα, να πληρώσω το χρέος μου στην βενζινού και να επιστρέψω σπίτι μου. Άλλωστε, ούτε ψιλά για τα διόδια δεν είχα!

Έτσι και έγινε. Επιστροφή στον Όσιο Δαβίδ, ''δανεικά'' από τον πνευματικό και άντε πάλι για την Χαλκίδα...

Αργά το μεσημεράκι, μετά κόπων και βασάνων, και αρκετής βέβαια στενοχώριας και απογοήτευσης, έφθασα στο σπίτι. Εν τω μεταξύ, είχα πει καθοδόν, όλα τα καθέκαστα στην συμβία μου, η οποία και με περίμενε στο κατώφλι για παρηγοριά, αλλά εγώ...''σκασμένος''!

Εδώ λοιπόν τώρα αδελφοί μου εν Χριστώ Ιησού, συνέβη το...ωραίο!

Δεν πρόλαβα να κάτσω να ξαποστάσω και να εξιστορήσω τις λεπτομέρειες στην σύζυγο, να πάρω μια ανάσα και να βρέξω λίγο τα χείλη μου με ύδωρ, όταν ξαφνικά...χτυπάει το τηλέφωνο...

- Γειά σας, ακούω στην άλλη γραμμή.

- Γειά σας, απαντώ και γώ!

- Συγνώμη κύριε, μήπως ονομάζεσθε Κυριάκος;

- Μάλιστα, λέω εγώ, προσπαθώντας να καταλάβω τι γίνεται.

- Κυριάκος Δοσαράς; με ξαναρωτά η αντρική εκείνη φωνή.

- Μάλιστα κύριε, απαντώ αποσβολωμένος!

- Συγνώμη κύριε, μήπως χάσατε κάτι; με ρωτά πάλι ο ευλογημένος.

- Ένα...πορτοφόλι, του λέω και εγώ, ασυναίσθητα!

- Εγώ...το έχω!

Η σιωπή μου αδελφοί, κράτησε αρκετά λεπτά της ώρας. Δεν ήξερα αν έπρεπε να χαρώ ή να βάλω τα κλάματα! Πριν ευχαριστήσω τον ευλογημένο εκείνο ΑΝΘΡΩΠΟ και ΧΡΙΣΤΙΑΝΟ, που χάριτι Θεού και δια πρεσβειών των Οσίων γερόντων, Δαβίδ και Ιακώβου, όχι μόνον στην μέση του πουθενά - με τέτοιες άσχημες καιρικές συνθήκες - βρήκε το...''χαμένο'' μου πορτοφόλι, αλλά ειδικά σε τέτοιους απάνθρωπους καιρούς που βιώνουμε, μου το έστειλε την επόμενη ημέρα, άθιχτο στο σπίτι μου!

Μάλιστα, η ευλογημένη αυτή ψυχή - καλή της ώρα - όπου και εάν βρίσκεται, δεν κράτησε για τον εαυτό της - παρά τις παραινέσεις μου - ούτε ένα ευρώ. Ούτε ένα ευρώ!

Πριν τα δάκρυα κυλήσουν στο μάγουλό μου, και πριν ριχτώ όλος χαρά στην αγκαλιά της συμβίας μου, θυμήθηκα την προσευχή που είχα απελπισμένος κάνει, στην αγκαλιά του βουνού, στους δυο γεροντάδες. Εκείνοι, μου έκαμαν το ''χατίρι'' καθώς, ίσως και να με ''αντάμειψαν'' για τον κόπο μου, να πάω μόνος στο μοναστήρι τους, αψηφώντας κόπο, διαδρομή, καιρικές συνθήκες και χρήματα!

Άλλη μια τρανή για μένα προσωπικά απόδειξη, ότι...ΝΑΙ ΑΔΕΛΦΟΙ ΜΟΥ και σήμερα ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΘΑΥΜΑΤΑ μικρά ή μεγάλα, από τους ΑΓΙΟΥΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, που πάντα είναι δίπλα μας, προσευχόμενοι και μεσιτεύοντες, αρκεί εμείς να κάνουμε το πρώτο βήμα και να τους ζητήσουμε απλά...να μας βοηθήσουν. Και εκείνοι, πιστέψτε με...θα το κάμουν.

Ζει Κύριος Ο Θεός, δια των Αγίων και Οσίων Αυτού.

 ~Κυριάκος Δοσαράς