[ΔΙάΘεσηΝύΧΤας*] - ΘΑΝΟΣ ΑΝΕΣΤΟΠΟΥΛΟΣ!

[ταξίδι με τέρμα στο αττικό νοσοκομείο]

άχνα δε βγαίνει από τσιμεντωμένο στήθος

θριαμβεύει το συμπαγές σύνορο της ψυχής

απαίσιος ο ήχος του σπασμένου ανεμιστήρα

το τρίξιμο οστών απ΄το χρέος προς τη ζωή

ούτε ένα αστέρι να κατρακυλά με πάταγο

μια τόσο σταγόνα δάκρυ νεράκι να το πεις

ούτε ένας λαιμός σφαγμένου περιστεριού

λεπτά άσπρα κρίνα λερωμένα με αίμα σου

να αλλάξουν χρώμα να γίνουν κατακόκκινα

κι αν όλα ξεκίνησαν με το αθώο χαμόγελο

πώς ανακεφαλαιώνεται ο ενδιάμεσος μας

χρόνος έως να φτάσουμε στο πικρό αντίο;

που αρχίζει η αιωνιότητα να λογαριάζεται

και που τελειώνει η απονιά της λύτρωσης

όταν πια αφήνουμε τη λύπη μας στα χέρια

του κόσμου να διηγείται το παρελθόν μας

ενώ εμείς ζούμε στις εποχές του μέλλοντος

στα συμπαγή νέφη του αθάνατου ουρανού

έρημοι όπως πάντα γλυκά να νοσταλγούμε

αόριστα πράγματα ή πρόσωπα που χάσαμε

να μας λείεπει ο θόρυβος απ΄τα αυτοκίνητα

η αλμυρή γεύση στη βροχή των στεναγμών

η φθίνουσα συνάρτηση της ένδον ομορφιάς

η πτύχωση του εσπερινού στο μυστήριο

της αγάπης η απομόνωση στην πολυκοσμία

σαν ποτάμι που ξεχύνεται να μας παρασύρει

ούτε ένα σημαντικό γεγονός να μην υπάρχει

στην άκρη της μνήμης μας που το βάρος του

να μη προκαλεί στη σιωπή μας παραλήρημα

τώρα όλα θα μας φαίνονται τόσο μακρινά

τόσο πολύ θολά και τόσο ξένα που πια θα ναι

σχεδόν βέβαιο πως και εσύ και εγώ μάλλον

έχουμε χάσει την ανθρώπινη μας διάσταση

# του Θάνου Ανεστόπουλου


[* Η ΔΙάΘεσηΝύΧΤας έχει γραφεί
για να διαβαστεί με υπόκρουση

την προτεινόμενη μουσική]

Πηγή: https://www.bibliotheque.gr