Ο ΧΡΟΝΟΣ Η ΕΠΙΘΥΜΙΑ Η ΛΟΓΙΚΗ ΤΟ ΕΓΩ!

Γράφει η Παυλίνα Μπεχράκη

<Τά πάντα ρεί> {Ηράκλειτος }

<Ή Βοερή αδιαφορία του χρόνου,μας παρουσιάζει καθώς διαβαίνει την αφανέρωτη αλήθεια της ζωής, Μας διδάσκει τη μόνη και μοναδική αξία.

Το θάρρος της αγάπης, αλλά και το χρέος, τα πρέπει, την ηθική του Ποιητή, του Πολιτικού,του Πολίτη, Και τη καταδίκη στη φθορά, στο τέλος...

Άνθρωπε έζησες? Θα πληρώσεις > [ Π.Μπ.]

ΡΟΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ φίλε Αναγνώστη, είναι η συνεχής ροή των γεγονότων. Ή Φύση, αλλά και η ζωή των ανθρώπων, αλλάζουν, ενεργοποιούνται, σε συνεχή μεταβολή, που τη βιώνει ο άνθρωπος στον πηγαιμό του. Αυτή άλλωστε είναι και η αποκλειστική ικανότητα, μέσα στον χρόνο που του αναλογεί. Μόνο ο άνθρωπος δηλαδή, αντιλαμβάνεται τη ροή του χρόνου και τη διαδοχή των γεγονότων Είναι ο νούς το Θείο δώρο σ’αυτόν που έχει τη λογική ικανότητα, να αντιλαμβάνεται τη πραγματικότητα, που λειτουργεί, ερμηνεύοντάς τη.

- Ή ΕΠΙΘΥΜΊΑ, είναι το πρώτο δείγμα της υπαρκτής ζωής. Τό πρώτο βήμα στην εξελικτική πορεία του ανθρώπου.

Τό βρέφος το πρώτο που κάνει μόλις βγει στο φώς, είναι να αναζητήσει τροφή. Ανοίγει το στοματάκι του, για να ικανοποιήσει την επιθυμία τροφής.

την επιθυμία ζωής.

Ή στιγμή αυτή ορίζει, την είσοδο του νεογέννητου στον κόσμο, της ,και της σχέσης του στη συνέχεια με τον άλλον. Τί μπορεί να σημαίνει ότι η ενστικτώδης επιθυμία που τη βλέπουμε σέ όλα τα έμβια όντα, μεταβάλλεται στον άνθρωπο σε λογική? Σημαίνει φίλε αναγνώστη, σίγουρα, πως η επιθυμία στη συνέχεια, μεταβαίνει ,από αιτία, σε σκοπό της ζωής.

- ΣΤΟΝ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ ΜΑΣ όπου το <ΕΓΩ> καλά κρατεί, ακόμα και την Ελευθερία, την υπέρτατη αξία, την αντιλαμβάνεται ο άνθρωπος, σαν του εγώ του δικαίωμα. Αυτό είναι τραγικό, έτσι που ελλοχεύει ο κίνδυνος, να κυλίσει στο σκοτεινό τοπίο της επιθυμίας στην αδυναμία στο ένστικτο, και το βλέπουμε στις μέρες μας, δυστυχώς να συμβαίνει, να φθάνει σε καταστροφικές συμπεριφορές, με κατάργηση της λογικής. από την επιθυμία. Και αυτό συμβαίνει, όταν το εγώ, ταυτίζεται με έναν σκοπό που είναι τυχαίος, εφήμερος, ανεμπόδιστος, από θεσμούς, και ατομικές επιλογές, που έχουν σαν πρώτο λόγο, το χαλύβδινο σκοτάδι του <ΕΓΩ> που το μόνο που επιθυμεί, είναι για τον εαυτό του, και αδιαφορεί για το όλον. Τό μόνο που επιθυμεί, είναι, να του φέρει ο χρόνος, από μόνος του ευτυχία, υγεία, και όλα τα καλά, κυρίως ηδονικές, παρορμητικές και πρόσκαιρες επιθυμίες. Φθάνει δηλαδή, στη κατάργηση της λογικής, από την επιθυμία, όπως προείπαμε, και αντιμετωπίζει τον χρόνο, μόνο σαν μαγικό, μετάβασης καθοριστικό της τύχης του, αδιαφορώντας για τους άλλους.

-Η ΑΤΟΜΙΚΟΤΗΤΑ είναι γέννημα της Νεοτερικότητας, στο σταυροδρόμι κοσμοιστορικών αλλαγών, της πορείας της ανθρωπότητας. Ή Ελλάδα μας, λόγω της επί αιώνων σκλαβιάς, μιμήθηκε, όταν ελευθερώθηκε, και μάλιστα όχι όπως έπρεπε τα μηνύματα από την Εσπερία, κατα πως μας λέει ο Φώτης Κόντογλου, στον ωραίο του λόγο .Ό εκτός του νέου Κράτους, Ελληνισμός, [Όδησσός, Αλεξάνδρεια, Καπαδοκία, Σμύρνη, Τραπεζούντα, δέχτηκε κριτικά τις αλλαγές, γι’αυτό και τις αφομοίωσε χωρίς να αλλοτριωθεί. Εδώ στην ενδοχώρα, η μίμηση, ήταν <πιθηκισμός>. Οί θεσμοί, οι ιδεολογίες, οι προβληματισμοί, όλα δανεικά, με τραγικά αποτελέσματα, και κυρίως η σύγχυση.

Ή πατροπαράδοτη συνοχή της κοινωνίας, μέρα τη μέρα αποδυναμώνεται. Ή ευρύτερη Ελληνική οικογένεια, είναι είδος προς εξαφάνιση. Οίκογένεια σήμερα λογίζεται <όσους κλείνει η πόρτα του σπιτιού> με ό,τι αυτό σημαίνει. Γλώσσα, ιστορία, κοινωνία, παιδεία, με την ουσιαστική σημασία της λέξης, έχουν κατεδαφισθεί, με έναν καταστροφικό οίστρο, αυτόν του παραλόγου. Τό να είσαι Έλληνας σήμερα, δεν αντιπροσωπεύει κάτι άλλο, περισσότερο, διαφορετικό, παρά μόνο, όταν κάποιος, θέλει να προβάλει από μειονεξία, στη πραγματικότητα, τη διαφορά μας από τους <πολιτισμένους –Ευρωπαίους > ακούμε να λέγεται συχνά και από επίσημα χείλη, <εμείς οι Έλληνες και οι Ευρωπαίοι........>Ντροπή μας δηλαδή. <ΤΟ ΕΓΩ >από την άλλη, ή ατομικότητα σε όλα τα επίπεδα έχει τον πρώτο λόγο, και είναι τρόπος και ζωής για εμάς του νεόκοπους Έλληνες, Ό δρόμος για τον ατομικισμό και εκ των πραγμάτων για τη μοναξιά, έχει γίνει στις μέρες μας πλατειά λεωφόρος, που η ανθρωπότητα, τρέχει δίχως όρους και όρια ταχύτητας, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Ό άνθρωπος έρχεται στη ζωή, με απαιτητική δικαίωμα, του νομοθέτη νού, στη χαρά. Έρχεται να διεκδικήσει μια θέση κάτω από τον ήλιο, να φυτέψει τα όνειρά του, σε μιά γόνιμη γή, συναισθημάτων, συντροφευμένος, ευτυχισμένος..

Ό ατομικιστής είναι δυστυχισμένος, αδυνατώντας να συμμετέχει στη χαρά, την ευτυχία της συντροφικότητας, να τη μοιράζεται, ηδονίζεται από την ίδια του την οδύνη. Καί όταν κάποια στιγμή κοιτάζει τον εαυτό του στον προσωπικό του καθρέφτη, βλέπει τι του συμβαίνει, και προσπαθεί να σπάσει τη μοναξιά του ,δεν τα καταφέρνει, γιατί το κάνει με λάθος τρόπο, έτσι που έχει γίνει ο ίδιος φονιάς των συναισθημάτων του.

-ΤΕΛΕΙΩΝΟΝΤΑΣ πρέπει να πούμε, πως ο ατομικισμός, του νέου τρόπου ζωής, και εδώ στη Πατρίδα, που κινδυνεύει να γίνει καθολικό φαινόμενο, είναι αδύνατο να τιθασεύει, αν δεν ξαναθυμηθούμε ως Έλληνες, από που κρατάμε, μέσα από τα μοναδικά <εργαλεία> που διαθέτουμε.

Τον Πατροπαράδοτο Πολιτισμό, και τη Παιδεία. Αυτό θα το πετύχουμε, με παραμερισμό της μαζικής πληροφορίας, και επικέντρωση στήνα Ελληνική παράδοση, τα διδάγματά της, τη γλώσσας μας, την Ελληνική ψυχή και σκέψη ,την αρμονία, τη λογική, την αληθινή γνώση, τη συντροφικότητα τη συνοχή της οικογένειας και των κοινωνικών σχέσεων!

Απο εικονιζόμενο βιβλίο μου <ΤΟ ΧΑΛΥΒΔΙΝΟ ΣΚΟΤΑΔΙ ΤΟΥ ΕΓΩ>

* Η κα Παυλίνα Μπεχράκη, είναι εικαστικός από την Κόρινθο.

Πηγή: http://www.fonikor.gr