ΒΡΑΔΥ ΤΗΣ 2ΟΗΣ ΤΙ ΘΑ ΚΑΝΕΤΕ;

​​

Γράφει ο Κώστας Λεονταρίδης

«Επί ποδός πολέμου». Στο ίδιο μήκος κύματος οι τίτλοι εφημερίδων αντηχούσαν την κρισιμότητα των ωρών. Ηταν Μάρτιος του 1987 όταν Ελλάδα και Τουρκία βρέθηκαν πάλι στα πρόθυρα σύρραξης με αφορμή την έξοδο του «Σισμίκ» των γειτόνων στο Αιγαίο για «επεκτατικές» έρευνες. Η σύγκρουση ανάμεσα στις δύο σύμμαχες ΝΑΤΟϊκές χώρες αποσοβήθηκε ύστερα από παρέμβαση των ΗΠΑ (όπως έγινε και στα Ιμια,1996) αφού είχε προηγηθεί πειστική κινητοποίηση των ημετέρων ενόπλων δυνάμεων, ενώ και τότε πανικόβλητοι πολίτες άδειαζαν τα ράφια των σούπερ μάρκετ. Την ίδια χρονιά ένα καιρικό φαινόμενο σκόρπισε θάνατο «πολεμικών διαστάσεων». Ο παρατεταμένος καύσων του Ιουλίου χτύπησε με 45άρια τη χώρα και πιο βάναυσα την υδροκέφαλη πόλη με τους άτυχους (επισήμως) στην Αττική να ξεπερνούν τους 1.100. «Θεέ μου», «Σε τρένα οι νεκροί», «Εκατόμβη σε καμίνι», ήταν οι πηχυαίοι τίτλοι με ενδεικτικό της συμφοράς την αδυναμία των κοιμητηρίων να υποδεχθούν τόσα θύματα. Εκείνο το βαρύ θερινό πένθος έγινε αφορμή να μάθουμε να ζούμε και με τα κλιματιστικά που ούτε σε νοσοκομεία υπήρχαν.

Κι άλλα πολλά συνέβησαν το σωτήριον 1987 αλλά τα δύο αυτά γεγονότα κατατάσσονται πολύ υψηλά στην εγχώρια κλίμακα αποτίμησης. Οχι όμως στην κορυφαία θέση. Εκεί θρονιάστηκε με άυλη υπερκομματική ψήφο ένας από τους πιο χαρμόσυνους μεταπολιτευτικούς σταθμούς. Τον Ιούνιο η σπιθαμιαία πληθυσμιακά Ελλάδα νίκησε στον τελικό του Ευρωμπάσκετ τη θηριώδη σε όλα ΕΣΣΔ, με ηγέτη τον υπερκόσμιο εντός παρκέ Νίκο Γκάλη. Οπως αποδείχθηκε στη συνέχεια αυτή η επιτυχία ήταν ιδρυτική πράξη μιας συμφωνίας μαζικότατης αποδοχής με τη συνδρομή ευκολοχώνευτης επικοινωνιακής παραμυθίας. Φωτίστηκε έτσι μια «άλλη Ελλάδα», με πυλώνες αθλητές που ο ιδρώτας τους διαφημίσθηκε ως αντίδοτο στην καθεστηκυία μιζέρια, τον ωχαδελφισμό και τη μεταστατική έριδα από τη βάση έως την κορυφή της κοινωνικής πυραμίδας. Αυτή η «άλλη Ελλάδα» χαίρει καθολικής εκτίμησης, απέναντί της δεν υπάρχουν αμφισβητίες, άντε ολίγα «λευκά», και ομοθυμαδόν αναφωνούμε:«μπράβο στα παιδιά, μας κάνουν περήφανους».

Η συγκυρία το ’φερε. Οι εκλογές -και αυτές οι πιο κρίσιμες της μεταπολίτευσης...- διεξάγονται σε κλίμα γενικευμένης δυσθυμίας, με βαρύτατο συλλογικό φορτίο από όσα έχουν προηγηθεί και τη λογική με αυτά που ακούει να υψώνει λευκή σημαία. Το παλαιό, στιλβωμένο άρον άρον, με πλούσιο βιογραφικό εμπειριών (και τραυματικών), αρδεύεται από το αλλοπρόσαλλο επτάμηνο και προβάλλεται ως η πλέον αξιόπιστη δύναμη απαλλαγής από την «αλλαγή». Το νέο διατηρεί ακόμα συμπάθειες παρά τους συνεχείς αυτοτραυματισμούς του, τις εναντιοδρομίες και την παραδεδεγμένη βίαιη ωρίμανσή του. Μετά τη δύση του ηλίου την 20ή Σεπτεμβρίου, πρέπει κάποιος να είναι πολύ, μα πάρα πολύ κομματικός για να πανηγυρίσει. Το ίδιο βράδυ, διεξάγεται ο τελικός του Ευρωμπάσκετ στη Γαλλία. Δεν θα ήταν έξοχη ειρωνεία να βρίσκεται εκεί η «άλλη Ελλάδα»;

Πηγή: Έντυπη έκδοση της εφημερίδας ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ