ΤΟ ΤΡΑΙΝΟ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΦΥΓΗΣ!

Πρέπει να παραδεχτούμε ότι τούτες οι εκλογές είναι τελείως διαφορετικές από όσα είχαμε μάθει ίσαμε σήμερα. Επί σαράντα χρόνια, μέχρι και τον περασμένο Γενάρη, πηγαίναμε στην κάλπη έχοντας πάντα κατά νου ένα «διακύβευμα» και βασανιζόμενοι πάντα από κάποιο δίλημμα: Καραμανλής ή τανκς; Σταθερότητα ή αβεβαιότητα; Ευρωκεντρικός φιλελευθερισμός ή τριτοδρομικός σοσιαλισμός; Παράδοση ή εκσυγχρονισμός; Συντήρηση ή πρόοδος; Επιστροφή στα παλιά ή φυγή προς τα καινούργια αλλά άγνωστα; Κιθαρίστας ή ντράμερ; Ρεάλ ή Μπαρτσελόνα; Βίσση ή Βανδή;

Πέρα από όλα αυτά τα διλήμματα, πάντοτε πηγαίναμε στις κάλπες έχοντας ένα δάχτυλο τεντωμένο στην μούρη μας, το οποίο μας εφιστούσε τους θανάσιμους κινδύνους που θα διατρέχαμε αν δεν ψηφίζαμε σωστά. Αν δεν υπακούαμε στις εντολές του συστήματος και η ψήφος μας ήταν κόντρα προς τις επιθυμίες του, μπορεί -λόγου χάρη- να καταντούσαμε σοβιετία ή να μας πετούσαν εκτός ευρωζώνης ή να μην είχε το κράτος λεφτά για μισθούς και συντάξεις ή να χάναμε τις καταθέσεις μας ή να μη μπορούσαμε να κατεβάσουμε μια εφαρμογή στο άιφόν μας ή να ξεμέναμε από κωλόχαρτο ή να βγάζαμε την μπέμπελη ή να μας καιγόταν το βίντεο ή… ή… ή…

Απ’ αυτή την άποψη, σε τούτες τις εκλογές πρέπει να αισθανόμαστε ευτυχείς. Ούτε διακυβεύματα υπάρχουν ούτε διλήμματα ούτε ελλοχεύοντες κίνδυνοι. Είτε κατά θείαν οικονομίαν είτε λόγω ευμενούς φυσικής συγκυρίας είτε απλώς επειδή δεν είναι ανάδρομος ο Ερμής, όλα μας τα προβλήματα έχουν λυθεί ή, έστω, έχουν μπει σε καλό δρόμο και κίνδυνος για ο,τιδήποτε δεν υπάρχει στον ορίζοντα. Φρόντισαν για όλα αυτά οι καλοί μας πολιτικοί, οι οποίοι έχουν ήδη συναποφασίσει περί του ποιο δρομολόγιο θα ακολουθήσει το τραίνο της χώρας τα επόμενα χρόνια, οποιοδήποτε κόμμα κι αν επιλέξουμε εμείς στην κάλπη. Βέβαια, οι καλοί μας πολιτικοί έχουν συναποφασίσει επίσης ότι ως καύσιμα του τραίνου θα χρησιμοποιηθούμε εμείς, οι πολίτες αυτής της χώρας, αλλά δεν παραπονιόμαστε. Αν είναι για το καλό του τόπου… χαλάλι.

Θα με ρωτήσετε τώρα γιατί πάμε σε εκλογές αφού το πώς θα εξελιχθεί η επόμενη μέρα είναι προαποφασισμένο. Ε, πώς! Είπαμε ότι το τραίνο θα κατευθυνθεί σε δεδομένο προορισμό και με καύσιμα εμάς αλλά μη μου πείτε πως δεν έχει σημασία το ποιος θα είναι ο μηχανοδηγός! Σας θυμίζω ότι ο ίδιος ο τέως πρωθυπουργός έδωσε το περίγραμμα αυτού του κεφαλαιώδους ερωτήματος κατά την πρόσφατη προεκλογική του ομιλία στην Κρήτη: «Ποιον θέλουμε υπουργό υγείας; Τον Κουρουμπλή ή τον Γεωργιάδη;». Φυσικά, εκ της θέσεώς του δεν μπορούσε να κάνει λόγο για τους μηχανοδηγούς και γι’ αυτό αναφέρθηκε στις δευτεράντζες, στους ελεγκτές του τραίνου.

Έτσι, λοιπόν, θα πάμε στις κάλπες έχοντας μεν ως δεδομένα και το ότι από Δευτέρα θα χάνουμε περισσότερα απ’ όσα χάνουμε σήμερα και το πού θα πηγαίνουν τα χαμένα, όντας δε υποχρεωμένοι να διαλέξουμε ποιος θα είναι εκείνος που θα μας τα παίρνει. Θέλουμε π.χ. να μας τα παίρνει αριστερό χέρι ή δεξιό; Ό,τι επιλέξουμε θα γίνει σεβαστό, αυτό είναι σίγουρο.

Το ευχάριστο είναι πως, σε τούτη την θανατερή μονοτονία, υπάρχει και μια ελπιδοφόρα πινελιά: και οι δυο υποψήφιοι μηχανοδηγοί υπόσχονται ότι θα κάνουν ό,τι μπορούν ώστε να γίνει πιο ευχάριστο το ταξίδι μας προς την φτώχεια. Για παράδειγμα, θα συνεχίσουν τις διαπραγματεύσεις με το κουαρτέτο, προκειμένου να ακυρωθούν ή να ελαφρυνθούν κάποια από τα βασανιστήρια στα οποία και οι δυο έχουν αποδεχτεί πως πρέπει να υποβληθούμε. Επίσης, θα καταργήσουν τον ΦΠΑ που οι ίδιοι επέβαλαν στην ιδιωτική παιδεία (σημειωτέον, πάντως, ότι κανείς από τους δυο δεν λέει το παραμικρό για βελτίωση της δημόσιας παιδείας) ενώ, αν πάει καλά το μαγαζί, από του χρόνου θα εξετάσουν το ενδεχόμενο να ξαναμειωθεί ο ΦΠΑ στις φρυγανιές και στα σουβλάκια. Ακόμη, θα πατάξουν την διαφθορά, θα στηρίξουν τους πιο αδύναμους, θα δημιουργήσουν νέες θέσεις εργασίας και, γενικά, θα κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να φτάσουμε όσο πιο ευχαριστημένοι γίνεται στο ικρίωμα όπου θα μας κρεμάσουν, στον τοίχο όπου θα μας εκτελέσουν και στον Καιάδα όπου θα μας πετάξουν.

Κάπως έτσι, λοιπόν, απαλλαγμένοι από φόβους και διλήμματα, βαδίζουμε προς τις κάλπες. Δεν υπάρχει λόγος να ξοδέψουμε χρόνο για να μελετήσουμε τα προγράμματα, τα δρομολόγια των δυο μηχανοδηγών, εφ’ όσον το ίδιο δρομολόγιο θα ακολουθήσουν κι οι δυο. Αρκεί να πάρουμε τις φωτογραφίες τους και, αφού τις κοιτάξουμε καλά, να διαλέξουμε ποιανού η μούρη μάς πάει περισσότερο για μηχανοδηγός.

Τώρα, βέβαια, που το ξανασκέφτομαι, γιατί να βαδίσουμε απλώς προς τις κάλπες και να μη κάνουμε μια προσπάθεια «να περάσουμε προς την ελευθερία», όπως λέει κι ο Μιχάλης Κατσαρός στην «Διαθήκη» του; Αφού εμείς οι επιβάτες είμαστε περισσότεροι, γιατί να μην επιβάλουμε εμείς το δρομολόγιο που θέλουμε; Γιατί να μη προσπαθήσουμε να μετατρέψουμε αυτό το τραίνο του ολέθρου μας σε τραίνο τής μεγάλης φυγής από όλα τούτα που κλέβουν τις ζωές μας, σκοτώνουν τα όνειρά μας και μας κόβουν τα πόδια, αναγκάζοντάς μας να σερνόμαστε;

Τους δοκιμάσαμε. Τους ξέρουμε, Γιατί να μη πάρουμε τώρα οι ίδιοι το τιμόνι στα χέρια μας;

Πηγή: http://atexnos.gr