"ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΘΕΛΩ ΑΠΟΨΕ ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΗ ΜΟΥ ΠΙΣΩ..." ΑΛΚΥΟΝΗ ΠΑΠΑΔΑΚΗ

«Στο ακρογιάλι της ουτοπίας»

Απόσπασμα από το βιβλίο της Αλκυόνης Παπαδάκη, 

εκδόσεις Καλέντης, 2005

Αυτό που θα ήθελα απόψε, είναι τη ζωή μου πίσω. Αλλά δεν ξέρω από ποιον να τη ζητήσω.

Τόσο τη σκόρπισα, τόσο τη χαράμισα, τόσο τη δάνεισα, τόσο την ξερίζωσα.

Από ποιον να τη ζητήσω τώρα.

Και τι ωφελεί.

Αυτό που θα ήθελα απόψε, τελικά, είναι ένας ώμος, να γείρω πάνω του και να κλάψω.

Να κλάψω πολύ. Με λυγμούς. Με κραυγές. Να κλάψω για όλα.

Για όσα αγάπησα. Για όσα ονειρεύτηκα. Για όσα ένιωσα. Για όσα περίμενα και δεν ήρθαν.

Για όσα ήρθαν. Για όσα με πρόδωσαν. Για όσα με χαράκωσαν. Για όσα με θανάτωσαν. Για όσα με ανάστησαν.

Να κλάψω πολύ. Με λυγμούς. Με κραυγές. Για όλα.

Να γείρω στον ώμο κάποιου και ν’ακούσω τη φωνή του, να μου πει ψιθυριστά: «Μη κλαις».

Μόνο αυτό. Τίποτε άλλο. Μην κλαις. Μόνο αυτό.

[…]

Μπορεί να’ γειρε η μέρα στη ζωή μου, να σουρούπωσε, αλλά εγώ πάντα στολίζω τα όνειρά μου με τα χρώματα του δειλινού.

Μπορεί να’ χασα την πανσέληνο, μα πάντα περιμένω το καινούργιο φεγγάρι, για να κάνω μιαν ευχή.

Πηγή: www.thessalonikiartsandculture.gr