ΑΛΗΘΙΝΗ ΖΩΗ, ΧΩΡΙΣ ΑΝΑΛΩΣΙΜΑ, ΓΙΑ ΨΥΧΙΚΑ ΕΥΡΩΣΤΟΥΣ!

Πόσος πόνος, αλήθεια, χωράει σε μια ημέρα; Πόσο γέλιο; Πόσα δάκρυα μπορούν να τρέξουν σε ένα εικοσιτετράωρο;  
Όσο γέλιο γεννά η χαρά και η ικανοποίηση. Όσο πόνο κι όσα δάκρυα μπορεί να αντέξει η ανθρώπινη ψυχή! Γιατί, αν δεν το γνωρίζετε, η ψυχή είναι αυτή που πονά, αυτή που δακρύζει, μα κι αυτή που γελά. Που γελά ειλικρινά, που νιώθει τα πιο έντονα συναισθήματα, όποια κι αν είναι αυτά. 

Πώς να κλάψει κάποιος που δεν έχει ψυχή; 

Ναι, δεν είναι η ψυχή με την έννοια που της δίνει η εκκλησία μας. Είναι η δύναμη, που λίγοι άνθρωποι διαθέτουν. Ζούμε στην εποχή του εφήμερου. Όλα διαρκούν λίγο, γιατί το πολύ θέλει κόπο και δεν υπάρχουν πολλοί που έχουν τη διάθεση να κοπιάσουν. 'Ολα τα θέλουν εύκολα. Εύκολο κέρδος, εύκολη δουλειά, εύκολες σχέσεις, εύκολη επαφή... έτσι όλα γίνονται αναλώσιμα καi δεν έχουν διάρκεια. 

Ε, και! Θα πουν οι κυνηγοί της ευκολίας. Θα βρούμε άλλη δουλειά-άλλωστε έχουν γίνει δυσεύρετες οι καλές δουλειές σήμερα και με προσωρινές συμβάσεις, χωρίς επ' αόριστον και φυσικά χωρίς καν λόγο για μονιμότητα, άλλη σχέση-υπάρχουν κι αλλού πορτοκαλιές που κάνουν πορτοκάλια, άλλες επαφές-σιγά μην κλάψουμε για κάτι που έφυγε, ας είναι καλά ό,τι ακολουθήσει. 

Στέκονται οι πολλοί και παρακολουθούν εκείνους τους λίγους, τους ελάχιστους, που πιστεύουν ακόμα στις αυθεντικές αξίες της ζωής και χασκογελάνε. Συχνά τολμούν και να σχολιάσουν με κακεχέντρια, πως είναι ηλίθιοι που πονάνε για μια αγάπη, για τα πληγωμένα συναισθήματά τους, για τα αναπάντητα “γιατί” τους, για όποιες απώλειες αγγίζουν συναισθηματικά την ύπαρξή τους.

Πώς μπορούν να καταλάβουν, οι συναισθηματικά κενοί, πως όλα αυτά είναι που έχουν ουσιαστική αξία; Πως στη ζωή δεν μετράει πόσες σχέσεις εφήμερες και παροδικές έκανες, αλλά πόσο βαθιά βίωσες τη μία, εκείνη που σε ανέβασε στον ουρανό και σου χάρισε μια θέση ανάμεσα στα αστέρια, ακόμα κι αν αργότερα, για ανεξήγητους λόγους και παρά τη δική σου θέληση και προσπάθεια, σε έριξε στο βάραθρο της απογοήτευσης. Πώς να αντιληφθούν οι λάτρεις της ευκολίας πως ό,τι αληθινό θέλεις να έχεις στη ζωή σου, πρέπει να αγωνιστείς να το αποκτήσεις και πολύ περισσότερο να το διατηρήσεις;

Γιατί η αγάπη, αυτή που είναι μοναδική κι ανεπανάληπτη είναι σαν τα λουλούδια κι όπως αυτά θέλει φροντίδα, ενδιαφέρον, γιατί διαφορετικά θα μαραζώσει και θα χαθεί. 

Μα αν δεν έχει κάποιος δύναμη ψυχική, πώς να παλέψει για την αγάπη; Θα γεμίσει το δισάκι της ζωής του με όσα σκουπίδια βρει, που θα του φωτοβολίσουν σαν σπασμένα γυαλάκια στα βότσαλα της παραλίας, όταν τα χτυπά ο ήλιος-που δεν παύουν να είναι απλά σπασμένα γυαλάκια, χωρίς καμιά αξία και χωρίς λάμψη, αν δεν υπάρχει ο ήλιος- κι όταν στο πλήρωμα του χρόνου θα κάνει τον απολογισμό του, δεν θα βρίσκει τίποτα ώστε να μπορέσει να δικαιολογήσει το πέρασμά του από τη ζωή αυτή. Ένα κενό, ένα ατελείωτο τίποτα!

Στη ζωή μόνο οι ψυχικά εύρωστοι πονάνε και γελάνε δυνατά, ζουν έντονα και αγαπάνε αληθινά, πολλές φορές και για δύο!