ΔΕΝ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ Η ΕΞΥΠΝΑΔΑ ΣΟΥ...

ΚΩΣΤΑΝΤΗΣ ΚΡΗΤΗ

Δε με νοιάζει η εξυπνάδα σου,

πόσα κιλά μόρφωση κουβαλάς στις πλάτες σου

κι οι ασήκωτες περγαμηνές σου...

Οι πιθανόν μαρμαρένιες, οι πιθανόν αγαλματένιες!

Κι αν έχεις τόμους αμέτρητους και δερματόδετους,

με αξία ανεκτίμητη στους κάθε είδους πλειστηριασμούς

για να ακουμπήσεις κάτω από το ύψος των περιστάσεων 

κι αφ' υψηλού στέκεσαι εμπρός μου

δεν έχεις όμως την ξάστερη ματιά ενός παιδιού,

αθώου κι αγνού!

Ψυχρή και ξένη θα μένεις στα μάτια μου

όσες λέξεις φανταχτερές, γυαλιστερές σαν πέτρες-

ξεπλυμένες με τα χρόνια από τα νερά- 

κι αν αραδιάσεις, 

με στόμφο κι ύφος περισπούδαστο!

Αδιάφορες περνούν από μπροστά μου 

αν λίγο, έστω λίγο, αγάπη δεν έχουν μέσα τους 

κρυμμένη!

Κι αν τον άνθρωπο (κυρίως εκείνον που διώκεται αδίκως) δεν στηρίζουν!

Στο ζύγισμα το τελικό δεν μένουν οι λέξεις.

Μένουν τα έργα της αγάπης....δεν είχα κάτι άλλο να κάνω 

από τη μέρα που σε γνώρισα έμεινα εδώ να σε αγαπάω έστω και μόνος

όταν πονέσεις όταν δακρύσεις κάλεσέ με και θα 'ρθω πάλι να πάρω τα δάκρυά σου

τον πόνο σου μην με ρωτήσεις γιατί απλά για αυτό το σε αγαπάω που είπες...

Πηγή: https://tamonopatiamoy.blogspot.com