Στις 8 Ιανουαρίου 1991, κι ενώ όλα τα σχολεία στην Ελλάδα βρίσκονταν σε αναβρασμό, ο Νίκος Τεμπονέρας έπεφτε νεκρός από χτυπήματα “τυχαίων”, “αγανακτισμένων” “πολιτών”: του τότε προέδρου της ΟΝΝΕΔ Πάτρας και Δημοτικού Συμβούλου της ΝΔ Γιάννη Καλαμπόκα,
Ένα ποίημα αφιερωμένο στον καθηγητή που διδάσκει ακόμα το μάθημα της αξιοπρέπειας!
Είκοσι τέσσερα χρόνια μετά, σου γράφω τη θλίψη μου.
Όλα στο σχολείο είναι όπως τα άφησες…
Και ίσως χειρότερα…
Εσύ τουλάχιστον πρόλαβες και περιέσωσες την αξιοπρέπειά σου.
Εσένα δεν σε νίκησαν οι απογοητεύσεις, οι πίκρες και οι θυμοί.
Στάθηκες ορθός, σαν δυνατό δέντρο.
Έφυγες στολίζοντας μια χούφτα χώμα και ώρες-ώρες τις θύμισες μας.
Με τα μεγάλα σου βήματα άνοιξες δρόμους.
Δρόμους δύσκολους, αλλά ανοιχτούς μέχρι σήμερα.
και περισσότερο ρομαντικούς-απελπισμένους,
είναι να τους αναζητήσουμε και να τους πορευτούμε.
Είκοσι τέσσερα χρόνια μετά, σου γράφω τη θλίψη μου.
Τίποτα δεν άλλαξε, αλλά και τίποτα δεν έμεινε ίδιο…
Τον σκονισμένο μαυροπίνακα αντικατέστησε ο διαδραστικός,
και την κιμωλία ο μαρκαδόρος…
Και ενίοτε τα πλήκτρα κάποιου υπολογιστή!
Και τα παιδιά; Σχεδόν αμήχανα, μέσα σε χαοτικές καταστάσεις
βλέπουν την όμορφη και παράξενη πατρίδα τους,
να τα πουλά ”γνήσια” ψέματα…
Και επιμένουν να ψάχνουν, κάποιο ζεστό κρησφύγετο,
για να στεγάσουν τα προδομένα τους όνειρα.
Είκοσι τέσσερα χρόνια μετά, σου γράφω τη θλίψη μου.
Σηκώνομαι στις μύτες των ποδιών – είσαι ψηλός-
τεντώνω το χέρι μου και ακουμπώ στις πληγές σου,
ένα άσπρο τριαντάφυλλο…
Γίνεται κόκκινο!!!
Η συνάδελφός σου Α. Π (2015)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.