ΕΠΙΛΕΚΤΙΚΟΤΗΤΕΣ!

  Γιάννης Μακρυγιάννης

Είναι περισσότερο από σαφές ότι τα πάντα σε αυτή τη χώρα μπαίνουν στη λογική της πολιτικής αντιπαράθεσης, μια λογική που θυμίζει το κρεβάτι του Προκρούστη

Ανάλογα με την εξ αρχής (κομματική ή παραταξιακή) οπτική και κυρίως τη σκοπιμότητα που έχει ο καθένας και η κάθε πλευρά, γίνεται η «αξιολόγηση» των πάντων και η τοποθέτηση επί παντός θέματος που προκύπτει στη δημόσια συζήτηση. Είναι κρίμα, κυρίως όμως είναι άδικο, αντιαισθητικό και δεν συμβάλει στην επίλυση κανενός σύγχρονου ή και διαχρονικού προβλήματος. Λες και το πεδίο του δημοσίου διαλόγου - και μέσα από τα σόσιαλ μίντια, γιατί όχι; - είναι σαν ένα τραπέζι πινγκ πονγκ, που μόνη έγνοια είναι πως ο ένας θα επιστρέψει το μπαλάκι στον άλλον.

Χθεσινοί «αναίσθητοι», γίνονται σήμερα «υπερευαίσθητοι» και αντιστρόφως, ενώ η επιλεκτική μνήμη και ενασχόληση είναι παροιμιώδης.

Για παράδειγμα η συζήτηση που έχει φουντώσει για τον τρόπο που αντιμετωπίζονται ή σχολιάζονται γυναίκες με ξεχωριστή παρουσία και ρόλο, είτε στα πολιτικά, είτε στα αθλητικά πράγματα, είτε οπουδήποτε.

Η Ελεφάντη του ΣΥΡΙΖΑ για παράδειγμα έκανε λάθος προφανώς με την ελαφρά τη καρδία ανάρτησή της για την Σάκκαρη. Η πρωταθλήτρια του τένις και ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα του αθλήματος παγκοσμίως δεν έχει ανάγκη κυβερνητικής βοήθειας για να τύχουν προβολής οι αγώνες της. Η Ελεφάντη πιθανόν ήθελε να πει ότι οι εκλεκτοί της κυβέρνησης στην κρατική τηλεόραση νοιάζονται περισσότερο να γίνουν αρεστοί στο Μαξίμου και δίνουν την προσοχή τους, εκεί που πιστεύουν ότι θα αρέσει στους κυβερνώντες, υποπίπτοντας όμως έτσι και σε αδιανόητα λάθη όπως αυτό με τον Πετρούνια. Ασφαλώς μπέρδεψε και μπερδεύτηκε και η ίδια, αλλά πολλοί εκ των όσων έπεσαν να την φάνε, κατηγορώντας την για σεξιστικά σχόλια και άλλα σχετικά, όχι μόνο δεν είχαν κουβέντα για να προστατεύσουν άλλες γυναίκες στο παρελθόν από ευθείες σεξιστικές και προσβλητικές επιθέσεις, αλλά μπορεί και να πρωταγωνιστούσαν σε αυτές. Διότι ανεξαρτήτως, για παράδειγμα, των διαφωνιών που υπήρχαν για την πολιτική της Τασίας Χριστοδουλοπούλου στο μεταναστευτικό, ή και σε αλλά θέματα, που της κόστισαν τη θέση στο ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ τελικά, η κριτική τους ήταν γεμάτη με χοντρά υπονοούμενα, με αναφορές στην εμφάνιση της, προσωπικές προσβολές και αλλά παρόμοια. Δεν ήταν η μόνη γυναίκα της προηγούμενης κατάστασης που δεχόταν τέτοιες επιθέσεις από σημερινούς ξιφομάχους των γυναικείων δικαιωμάτων - σχεδόν όλες αντιμετωπίστηκαν έτσι, με χυδαιότητα και αισχρά σχόλια.

Δεν επιστρατεύω καμία λογική συμψηφισμού. Αλλά όταν η συζήτηση γίνεται υποκριτικά, τότε, ναι, οφείλουμε να βάζουμε τα πράγματα στη θέση τους. Και να μην αναγνωρίζουμε κανέναν τιμητή, που σήμερα λέει τα ακριβώς αντίθετα από εκείνα που έλεγε χθες και θα πει αύριο. Και αναφέρομαι και στις δυο ή και σε όσες άλλες πλευρές εμπλέκονται κάθε φορά σε τέτοιου είδους αντιπαραθέσεις και επιλεκτικές συμπεριφορές.

Ειδικά με τον σεξισμό και την υποβίβαση της γυναικείας παρουσίας, το πρόβλημα ξεφεύγει κι αν τα πολιτικά κόμματα συνεχίσουν να το υποβαθμίζουν θα αντιμετωπίσουν στη συνέχεια τέρατα. Και οφείλουν να το αντιμετωπίσουν στην ουσία του, χωρίς πονηριές και ελιγμούς. Διότι συχνά συμβαίνει τελευταία, να επιστρατεύεται ένα τείχος προστασίας δήθεν, κάποιων πολιτικών γυναικών, από σεξιστικές επιθέσεις, αλλά, στην ουσία πρόκειται για προσπάθεια να εξαιρέσουν αυτές τις πολιτικούς από την κριτική, που έχει δικαίωμα ο καθένας, πολίτης και θεσμός, να ασκήσει στην πολιτική ηγεσία.

Πηγή: https://www.protothema.gr/