Ο ένας είναι κωπηλάτης, πήρε το χρυσό στους Ολυμπιακούς και έκανε υπερήφανη όλη την Ελλάδα. Ο άλλος είναι αρσιβαρίστας, ανακοίνωσε κλαίγοντας την απόφασή του να αποσυρθεί και συγκίνησε όλη την Ελλάδα. Και οι δύο όμως είπαν κάτι που πρέπει να απασχολήσει επειγόντως την πολιτεία.
«Από το σωματείο και την ομοσπονδία είχα στήριξη, από την πολιτεία καμιά» είπε ο Στέφανος Ντούσκος. «Ντρεπόμουν να πηγαίνω στον φυσικοθεραπευτή μου και να του λέω ότι δεν έχω λεφτά» είπε ο Θοδωρής Ιακωβίδης. Οι δύο αθλητές, όπως και πολλοί ακόμη συναθλητές τους, φέρνουν στην επιφάνεια μια αντίφαση και μια υποκρισία: δεν μπορεί η πολιτεία να πανηγυρίζει κάθε φορά που ένας αθλητής σημειώνει μια επιτυχία και όλο το υπόλοιπο διάστημα να τον αφήνει στην τύχη του.
Είναι αλήθεια ότι πρώτα η οικονομική κρίση και στη συνέχεια η πανδημία περιόρισαν τις δυνατότητες του κράτους και άλλαξαν τις προτεραιότητές του. Οι δύο αυτές κρίσεις, όμως, δεν δικαιολογούν τη διαιώνιση του εθνικού μας «σπορ», τη μετακίνηση δηλαδή από το ένα άκρο στο άλλο, από τη δόξα στην εγκατάλειψη, από την υπερπροστασία στην αδιαφορία, από το να διορίζεται ένας πρωταθλητής στο Δημόσιο στο να πρέπει να διακόπτει την προπόνηση για να βγάλει το μεροκάματο.
Όπως είπε και ο Γιάννης Αντετοκούνμπο, «τους ανθρώπους δίπλα σου πρέπει να τους χτίζεις, όχι να τους γκρεμίζεις». Κι αυτό δεν αφορά μόνο τις αθλητικές ομοσπονδίες και την Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή. Αφορά πρωτίστως την πολιτεία.
Πηγή: https://www.tanea.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.