Ο ΠΟΝΟΣ ΠΟΥΛΑΕΙ;

Μαρία Σκαμπαρδώνη

Στα πρώτα μου βήματα στην αρθρογραφία, ένας συνεργάτης μου στην πρώτη σελίδα που ξεκίνησα να γράφω μου είπε το εξής: «ο πόνος πουλάει πολύ, όπου βλέπεις δράμα και κλάμα, αυτό να ξέρεις πως εκτός από το ανθρώπινο κομμάτι, θα «τραβήξει» περισσότερους αναγνώστες».

Στη φυσική δομή της ύπαρξής μας δεν υπάρχει ο πόνος. Για αυτό και η ανάγκη γνωστοποίησης της χαράς, όπως και η συντριβή μας κάθε φορά που ακούμε μία δύσκολη ζωή ενός ανθρώπου είναι αναπόφευκτη. Γιατί πλαστήκαμε ως όντα για να βιώνουμε τη χαρά και την ευτυχία, ενώ ο πόνος υπάρχει ως ένα δείγμα της πτώσης μας.

Ωστόσο, υπάρχει και η άλλη εκδοχή του πόνου, ο οποίος είναι μεν κάτι αρνητικό, αλλά μπορεί να χρησιμοποιηθεί θετικά με σκοπό να γίνουμε εμείς πιο ανθρώπινοι.

Υπάρχει και η άλλη κόψη του μαχαιριού, εκτός από το να κόψεις ένα ψωμί. Υπάρχει και η κακή χρησιμοποίηση του πόνου, ως ένα μέσο ευαισθητοποίησης με σκοπό τη μεγαλύτερη τηλεθέαση (κάτι που συμβαίνει κατά κόρον από τα τηλεοπτικά κανάλια) και η χρησιμοποίηση του πόνου με σκοπό να ευαισθητοποιήσω ένα κριτή/εξεταστή με συγκεκριμένο σκοπό να πετύχω κάτι.

Κάποτε, στις διάφορες εκπομπές, βλέπαμε περισσότερο την ικανότητα του εκάστοτε διαγωνιζόμενου, ενώ κομμάτια της προσωπικής του ιστορίας υπήρχαν ως ένα διακριτικό background, ώστε να έχουμε απλώς μία πιο ολοκληρωμένη εικόνα του ίδιου.

Σήμερα, βλέπουμε μία διαρκή επίκληση στο συναίσθημα και μία προσπάθεια συγκίνησης μέσω του πόνου και της αναφοράς των δυσκολιών του εκάστοτε διαγωνιζόμενου, με σκοπό να συγκινήσει κοινό και κριτές και να προκριθεί.

Τελικά, με ποιο τρόπο πρέπει κάποιος να κερδίσει μία πρόκριση σε έναν διαγωνισμό ή μία καλύτερη θέση στην εργασία του ή οπουδήποτε αλλού; Με την προσωπική του εργασία ή ταλέντο ή με το γεγονός πως μπορεί να πέρασε διάφορες δυσκολίες στη ζωή του; Για ποιο λόγο να προσπαθήσω να συγκινήσω έναν εξεταστή με το προσωπικό μου δράμα και να μην έχω στόχο να περάσω σε μία εξέταση επειδή είχα πραγματικά μία καλή επίδοση;

Ο πόνος χρησιμοποιείται πάντοτε από την τηλεόραση και του δίνεται έμφαση, ακριβώς επειδή το συναίσθημα του κόσμου εύκολα θα διεγερθεί και θα στηρίξει τον διαγωνιζόμενο, παραβλέποντας το αν οι ικανότητές του είναι επαρκείς για να προχωρήσει και να προοδεύσει σε έναν διαγωνισμό, μία εξέταση ή μία εργασία.

Στη ζωή μας να έχουμε ως τρόπο κατάκτησης των ονείρων μας τον αγώνα μας, τη θέλησή μας, την ικανότητά μας και την ακλόνητη εμπιστοσύνη στο στόχο μας. Να μη βάζουμε μπροστά τις δυσκολίες (αν έχουμε βιώσει), με σκοπό εκμεταλλεύσιμο, με πρόθεση να κερδίσουμε κάτι που ενδεχομένως να μην είναι πλασμένο για εμάς. Γιατί αν ήταν, θα αφήναμε το ταλέντο, την αγάπη μας για το αντικείμενο μας, να ουρλιάξει για εμάς.

  Μαρία Σκαμπαρδώνη

Είμαι Δημοσιογράφος. Εκτός από το tempo.gr, αρθρογραφώ σε πολλά περιοδικά και blogs, όπως είναι ο Κλόουν, το e-Psychology και ο Λόγιος Ερμής.

Πηγή: https://www.tempo.gr/