Θεοδώρα Ατζεμιάν
Όσο ζεις μαθαίνεις, και όσο μαθαίνεις αλλάζεις. Μετουσιώνεσαι, όλα μέσα σου διαφοροποιούνται.
Ποιος σου είπε πως είναι κακό να αλλάζεις;
Κάθε ανθρώπινο βήμα και μια αλλαγή. Κάθε ματιά και διαφορετική.
Οι φάροι, που σε προστατεύουν. Η κίνηση των ελιγμών σου, δεν σε αφήνουν να βαλτώσεις, να μυρίσεις μούχλα. Τσιγγάνα η παρουσία σου σε τούτο τον Κόσμο. Για άλλους αυτό είναι αβάσταχτο, για αρκετούς όμως τρόπος ζωής.
Ο αέρας φουσκώνει την ψυχή σου σαν πανί, σε ανοιχτή θάλασσα. Κυλά στην απεραντοσύνη το σκαρί σου, μαζεύοντας στα ίσαλα του, εμπειρίες και πάθη. Κάποια κόβουν σαν ξυράφι, άλλα γυρνάνε σαν αερικά τις νύχτες στο μυαλό σου.
Φρέσκο σαν ζεστό ψωμί το αύριο, μοσχομυρίζει το καινούργιο. Ανοιχτά στόματα οι κούτες με τα πολύτιμα ολόγυρά σου, περιμένουν να τις γεμίσεις, να θρέψεις την πείνα τους. Σαν παράσημα φοράς κατάσαρκα τις αναμνήσεις σου.
Τι αφήνεις πίσω, τι παίρνεις μαζί σου; Όλα. Μαζί σου τα παίρνεις όλα, εδώ δε χωράνε φτήνιες.
Καλό η κακό, τα κομμάτια σού ανήκουν. Μαζί με αυτά πορεύεσαι. Είναι το προσωπικό σου παζλ. Υποκοριστικά τύπου δουλίτσα, σπιτάκι, ζωούλα, σε άφηναν αδιάφορη.
Όλα σε πολύ τα θέλεις. Τα χρειάζεσαι για να πλέξεις τα φτερά σου. Το λίγο δε φτιάχνει φτερά, το νήμα δεν αρκεί. Και πρέπει να μπόλικο να μην τυλιχτεί στο λαιμό σου.
Άφηνε οργιές πίσω σου, και σημάδια, να μην σε χάσουν, αλλά και να μην χαθείς. Και το σπουδαιότερο είναι να θυμάσαι. Να μην ξεχνάς.
Πηγή: https://www.ewoman.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.