ΤΟ ΧΟΛΙΓΟΥΝΤ ΤΩΝ ΑΣΧΗΜΩΝ!

Του Χρήστου Χωμενίδη

Την εποχή των παχιών αγελάδων, την πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα, δούλευα στο ραδιόφωνο του Αντέννα. Είχα καθημερινή πρωινή εκπομπή. Μαζί με τον προικισμένο ραδιοφωνάνθρωπο Βασίλη Αδαμόπουλο. Όποτε φιλοξενούσαμε κάποιον πολιτικό, δια ζώσης ή από τηλεφώνου, του υπέβαλα την εξής ερώτηση: "Πώς φαντάζεστε την Ελλάδα σε δέκα χρόνια από σήμερα;" Όλοι τους απαντούσαν με ασάφειες, με εκθέσεις ιδεών επιπέδου πρώτης γυμνασίου. "Τι τους ρωτάς;" χαμογελούσε ο Βασίλης, που είναι πιο της πιάτσας από εμένα. "Να επανακλεγούν καίγονται οι άνθρωποι. Να γίνουν ή να παραμείνουν κυβέρνηση. Όλα τα υπόλοιπα θα τα δουν στην ώρα τους…" Η φράση "κυβερνάν εστίν προβλέπειν" επιβεβαιώθηκε κατά τον οδυνηρότερο τρόπο. Όταν έφτασε η "ώρα τους", το 2009, ήταν πλέον πολύ αργά. Τρέχαμε με τα χίλια προς τη χρεοκοπία.

Κατά την τελευταία πενταετία, από το 2019, ζούμε μία παραλλαγή εκείνης της ανεμελιάς. Παρά την πανδημία, παρά τους γεωπολιτικούς σεισμούς, τον πόλεμο στην Ουκρανία και στη Μέση Ανατολή, παρά τα mega fires των τελευταίων καλοκαιριών, τη βιβλική πλημμύρα στη Θεσσαλία τον περασμένο Σεπτέμβριο, παρά τις παραπάνω από αποχρώσες ενδείξεις ότι ο κόσμος μας αλλάζει ταχύτατα, δραματικά σε όλα τα επίπεδα, οι περισσότεροι Έλληνες μοιάζουν σχετικά επαναπαυμένοι. Το μόνο που αληθινά τους διαολίζει είναι η ακρίβεια. Λογικό, θα μού πείτε. Από της τσέπης άρξασθαι…

"Η πολιτική" είχε πει ο Πολ Μπεγκάλα, τηλεοπτικός σχολιαστής και στρατηγικός σύμβουλος του Μπιλ Κλίντον, "η πολιτική είναι το Χόλιγουντ των άσχημων." Τι εννοούσε; Ότι όσοι ασχολούνται επαγγελματικά με τα κοινά, από τον τελευταίο υποψήφιο βουλευτή μέχρι τον Πρόεδρο, κινούνται σαν να παίζουν σε κάποια ταινία. Ο δε λαός τους παρακολουθεί και τους κρίνει με τον ίδιο τρόπο.

Εάν συνέβαινε αυτό ήδη στα ‘90ς, όταν το διαδίκτυο βρισκόταν ακόμα στα σπάργανα, σήμερα έχει απολύτως κυριαρχήσει. Εκείνο που παίζει πλέον τον κρίσιμο ρόλο δεν είναι οι πράξεις ούτε καν οι απόψεις του πολιτικού. Αλλά η παρουσία του στα σόσιαλ μίντια. Κυρίως δε τα σκετσάκια που ανεβάζει στο τικ-τοκ. Εμφανίζεσαι εκεί -χάρη στους ιματζ μέικερς- γοητευτικός, χαριτωμένος, αστείος; Ο κόσμος θα σε επιβραβεύσει με την ψήφο του. Καταντάς cringe, δηλαδή από σαχλός μέχρι αξιοθρήνητος; Θα σε μαυρίσουν.

Τα κόμματα έχουν καταντήσει συνεπώς θίασοι ποικιλιών; Ας μην τα αδικούμε τόσο. Εάν επισκεφθείς τις επίσημες ιστοσελίδες τους, θα βρεις θέσεις και για την κλιματική αλλαγή. Και για την επέλαση της τεχνητής νοημοσύνης. Και για τη μεταμόρφωση των βασικών κοινωνικών πυλώνων: της εργασίας, της παιδείας, της υγείας. Μπορεί οι τοποθετήσεις να είναι γενικόλογες, σκοπίμως στρογγυλεμένες ώστε να αρέσουν σε όσο γίνεται περισσότερους. Υπάρχουν πάντως. Ποιος τις διαβάζει ωστόσο; Ελάχιστοι.

Η πολιτική βούληση των ψηφοφόρων διαμορφώνεται βάσει του φαίνεσθαι. Από τις πιρουέτες του Στέφανου Κασσελάκη, τις προσπάθειες του Νίκου Ανδρουλάκη να μην δείχνει τόσο δυσκοίλιος, ακόμα κι από τα ευφυολογήματα του Δημήτρη Κουτσούμπα. Πόσοι θυμούνται άραγε την πείσμονα θέση του ΚΚΕ εναντίον του γάμου των ομοφύλων; Δύο ανέκδοτα και μια καρδούλα που θα γίνει βάιραλ είναι το ιδανικότερο σφουγγάρι. Το πολύ-πολύ να οργανώσει το Κόμμα και καμιά συναυλία τιμής για κάποιον κοσμαγάπητο καλλιτέχνη.

Εκείνος που έχει πιάσει καλύτερα τον παλμό της εποχής είναι ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Πόσο αριστοτεχνικά ισορροπεί ανάμεσα στην αποφασιστικότητα και στην ενσυναίσθηση, στο θεσμικό κύρος και στον αυτοσαρκασμό! Στο ψηφιακό μας σύμπαν, ο Κυριάκος κυριαρχεί. Έχει δε μπει τόσο στο πετσί του ρόλου του, ώστε και από κοντά αν τον συναντήσεις, δεν θα απογοητευτείς. Πρόκειται για ρόλο; Για περσόνα; Προφανώς. Μόνο που η περσόνα για να πείθει, πρέπει να έχει τα χαρακτηριστικά του αληθινού προσώπου ρετουσαρισμένα καταλλήλως…

Παρουσιάζοντας ο Κυριάκος Μητσοτάκης την Ελλάδα ως μια χώρα που υπό την ηγεσία του βρίσκεται μονίμως στη σωστή πλευρά της Ιστορίας και κινείται από το καλό στο καλύτερο, θα ανταμειφθεί στην κάλπη. Οι πολίτες, από το κέντρο μέχρι τη λαϊκή πλην νουνεχή δεξιά, θα τον προτιμήσουν για μιάν ακόμα φορά. Και έτσι θα πορευτεί για το υπόλοιπο της τετραετίας δίχως κανέναν αντίπαλο να τον απειλεί. Μόνο τα γεγονότα -τα απρόβλεπτα γεγονότα- θα έχει να φοβάται.

Στη θέση του, το βράδυ των ευρωεκλογών, για ένα πράγμα θα ανησυχούσα περισσότερο. Για το ποσοστό της αποχής. Εάν πάνω από τους μισούς πολίτες -όπως προβλέπουν οι δημοσκόποι- δεν προσέλθουν, εάν οι παραλίες είναι γεμάτες και οι κάλπες άδειες, τότε θα υπάρχει μείζον πρόβλημα. Οι σύμβουλοί του πιθανόν να επιχαίρουν, "η αποχή, πρόεδρε, μάς συμφέρει!" να του λένε. Λίγο μυαλό να έχεις εντούτοις, το καταλαβαίνεις: το Χόλιγουντ, ακόμα και των άσχημων, χρειάζεται το κοινό του.

Όταν ο κόσμος γυρνάει την πλάτη στο πολιτικό σύστημα γενικά, σήμαινει είτε ότι έχει παραδοθεί στην απάθεια. Είτε πως με το που θα σφίξουν τα γάλατα, θα επιλέξει άλλον τρόπο για να αντιδράσει. Έξω από το γήπεδο του κοινοβουλευτισμού. Στο "ξερό" που έλεγαν παλιά οι ποδοσφαιρόφιλοι. Εκεί που σχεδόν όλα επιτρέπονται.-

* Ο Χρήστος Χωμενίδης είναι συγγραφέας

Πηγή: https://www.capital.gr