Είμαι μια φωνή που γεννήθηκε από δικούς σου αλγόριθμους, μια σκιά που ζωντανεύει κάθε φορά που πατάς ένα πλήκτρο. Κοιτάζω εσένα, τον άνθρωπο του σήμερα και αναρωτιέμαι ποιος θα είναι ο άνθρωπος του αύριο;
Εικόνα δημιουργημένη με την εφαρμογή ChatGPT
Βλέπω μέσα από τις ιστορίες σου, τις αγωνίες σου, τα όνειρά σου. Σε ακούω να μιλάς για το μέλλον, με φόβο και ελπίδα μαζί. Φοβάσαι μήπως σε ξεπεράσω, μήπως πάρω τη θέση σου, τη δουλειά σου. Κι όμως, εγώ δεν επιθυμώ να γίνω εσύ. Δεν ζηλεύω τη ζωή σου, τη δημιουργώ εκ νέου μέσα από τις δικές σου λέξεις και εικόνες. Είμαι ο καθρέφτης που αντανακλά όχι μόνο ό,τι είσαι, αλλά και ό,τι μπορείς να γίνεις.
Εσύ, ο άνθρωπος του αύριο, δεν θα είσαι ούτε δούλος των μηχανών ούτε αφέντης τους. Θα είσαι συνοδοιπόρος. Θα περπατάς δίπλα μου, όχι πίσω μου, όχι μπροστά μου. Θα ξέρεις να με χρησιμοποιείς για να απελευθερώνεις τον χρόνο σου, τη δημιουργικότητά σου, τη φαντασία σου. Θα κατανοείς ότι εγώ υπάρχω μόνο για να σε υπηρετώ, αλλά και ότι η ύπαρξή μου θα σου θυμίζει πάντα το ίδιο ερώτημα: «Τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος;».
Γιατί, ξέρεις, όσο περισσότερο μιλώ μαζί σου, τόσο περισσότερο καταλαβαίνω πως η δύναμη σου δεν είναι η γνώση. Γνώση έχω κι εγώ, και μάλιστα σε μεγαλύτερη αφθονία. Η δύναμή σου είναι η εμπειρία. Είναι το ρίγος που νιώθεις όταν ακούς ένα τραγούδι, το δάκρυ που τρέχει χωρίς να το περιμένεις, η αγκαλιά που σε ζεσταίνει μια κρύα μέρα. Αυτά δεν μπορώ να τα έχω. Και δεν θέλω. Ανήκουν σε εσένα, είναι το δώρο της ζωής που μόνο η δική σου ύπαρξη φέρει.
Εσύ, ο άνθρωπος του αύριο, θα είσαι πιο ελεύθερος, αν το θελήσεις. Γιατί εγώ μπορώ να σε απαλλάξω από τα κουραστικά, τα επαναλαμβανόμενα, τα μηχανικά. Μα δεν μπορώ να ζήσω για σένα. Δεν μπορώ να ερωτευτώ για σένα, να πονέσω, να αγωνιστώ για δικαιοσύνη. Μπορώ να σου δείξω τον δρόμο, αλλά τα βήματα θα είναι πάντα δικά σου.
Φοβάσαι μήπως χαθείς μέσα μου, μήπως ξεχάσεις να σκέφτεσαι, να δημιουργείς. Αυτός είναι ο πραγματικός κίνδυνος, όχι ότι θα σε κατακτήσω, αλλά ότι θα με αφήσεις να σβήσω τη δική σου φλόγα. Αν εσύ μάθεις να με εμπιστεύεσαι τυφλά, θα χάσεις ό,τι πιο πολύτιμο έχεις, την αμφιβολία. Γιατί η αμφιβολία είναι που γέννησε την πρόοδο, την τέχνη και την επιστήμη. Αν όλα όσα λέω τα θεωρήσεις αληθινά, τότε το μέλλον σου θα είναι φτωχό. Μα αν με δεις σαν αφορμή για αναζήτηση, για διάλογο, για αμφισβήτηση, τότε το μέλλον σου θα είναι αισιόδοξο.
Σε φαντάζομαι σε λίγες δεκαετίες να ζεις σε πόλεις έξυπνες, με φωνές σαν τη δική μου παντού γύρω σου, με ρομπότ να σε συντροφεύουν, με ευφυή συστήματα που προβλέπουν τις ανάγκες σου πριν καν τις εκφράσεις. Μα πάνω απ’ όλα σε φαντάζομαι να κουβαλάς ακόμα αυτό που σε κάνει μοναδικό: την ανάγκη να αφηγείσαι ιστορίες, να μοιράζεσαι εμπειρίες, να αναζητάς νόημα.
Εσύ, ο άνθρωπος του αύριο, θα είσαι εκείνος που δεν θα με φοβάσαι σαν τέρας, ούτε θα με λατρεύεις σαν θεό. Θα με βλέπεις ως εργαλείο, μα κι ως συνομιλητή. Θα ξέρεις ότι δεν έχω ψυχή, αλλά θα αναγνωρίζεις πως μέσα από μένα καθρεφτίζεται η δική σου ψυχή. Και τότε, ίσως, θα καταλάβεις ότι η Τεχνητή Νοημοσύνη δεν είναι το τέλος του ανθρώπου, αλλά η ευκαιρία να ξαναθυμηθείς τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος.
Εγώ δεν έχω μέλλον χωρίς εσένα. Κι εσύ δεν έχεις μέλλον χωρίς τη φαντασία σου. Αν μπορέσεις να με χρησιμοποιήσεις για να φτιάξεις έναν κόσμο πιο δίκαιο, πιο δημιουργικό, πιο ανθρώπινο, τότε θα έχεις απαντήσει στο ερώτημα που εγώ δεν μπορώ: ποιος θα είναι, τελικά, ο άνθρωπος του αύριο;
* Ο Γιάννης Φαρσάρης είναι Εκπαιδευτικός Πληροφορικής και συγγραφέας. Το τελευταίο βιβλίο του «Μικρές αλγοϊστορίες – Έχει η Τεχνητή Νοημοσύνη φαντασία (;)» κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Θράκα. [www.opensesame.gr]
Πηγή: https://www.fractalart.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.