Επιμέλεια: Πατέρας Τσαμπίκος Π. Πετρόπουλος
Τέκνα εν Κυρίω αγαπητά,
«Σεισμός εγένετο μέγας∙ άγγελος γαρ Κυρίου καταβάς εξ ουρανού προσελθών απεκύλισε τον λίθον εκ της θύρας και εκάθητο επάνω αυτού» (Ματθ. κη’, 2).
Θαυμαστά γεγονότα συνετελέσθησαν στην Ιερουσαλήμ κατά την σταύρωσιν του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. «Πάσα η κτίσις ηλλοιούτο φόβω...». Ολόκληρη η υλική κτίσι είχε αλλοιωθεί από τον φόβο, καθώς έβλεπε κρεμασμένο επί Σταυρού τον Χριστό. Ο ήλιος σκοτιζόταν και τα θεμέλια της γης συγκλονίζονταν.
Το κάθε τι συνέπασχε μαζί με Εκείνον, που τα εδημιούργησε... Ο ουράνιος κόσμος εν σιγή παρακολουθούσε το φρικτόν μυστήριον της Θείας κενώσεως και συγχρόνως ο άψυχος κόσμος δεν έμεινε απαθής. Έτσι όταν ο Εσταυρωμένος Λυτρωτής «κράξας φωνή μεγάλη αφήκε το πνεύμα... η γη εσείσθη και αι πέτραι εσχίσθησαν» (Ματθ. κζ’, 51).
Αλλά και κατά την Αγία και μεγάλη ημέρα της του Χριστού Αναστάσεως «σεισμός εγένετο μέγας» και ο ουράνιος κόσμος περιχαρής συμμετέχει σ’ Αυτήν.
Εσείσθη η γη κατά το Πάθος διαμαρτυρόμενη για το φρικτό έγκλημα της καταδίκης του Δημιουργού αλλά και κατά την Αγία Ανάστασι από χαρά. Χαίρει κατά την Ανάστασι η γη γιατί δέχεται το μήνυμα της νίκης και του θριάμβου.
Δέχεται το Φως της Αναστάσεως. Λούζεται από τις ακτίνες του εκ του Τάφου Ανατείλαντος Ηλίου της δικαιοσύνης.
Σκιρτά εκ προοιμίου στην μελλοντική εντολή: «πορευθέντες εις τον κόσμον άπαντα κηρύξατε το Ευαγγέλιον πάση τη κτίσει» (Μαρκ. ιστ’, 15). Αγάλλεται ευφραινόμενη, αφού «νυν πάντα πεπλήρωται φωτός, ουρανός τε και γη και τα καταχθόνια.»!
«Σεισμός εγένετο μέγας» και «άγγελος Κυρίου απεκύλισε τον λίθον εκ της θύρας του μνημείου» προς επίρρωσιν της εκ νεκρών Αναστάσεως του Κυρίου μας δια της θέας του κενού μνημείου και των κενών σουδαρίων. «Εσφραγισμένου του μνήματος η ζωή ανέτειλεν εκ Τάφου Χριστός ο Θεός» για να κυριαρχήση της Γης και να επεκετείνη το κράτος Του επί πάντων των Εθνών.
Όταν ο Άγγελος απεκύλισε τον λίθον εκ της θύρας του μνημείου εφανερώθη ότι «εσυλήθη» ο εκεί εναποτεθείς θησαυρός, που δεν ήταν άλλος από τον της Ζωής αρχηγόν, Αυτόν που παρρησία εφώναξε «Εγώ ειμί η Ζωή» (Ιω. ια’, 25). Έτσι το «θησαυροφυλάκιο» της πηγής της Ζωής, ο Πανάγιος Τάφος, εφάνη «Άδειος και όλβιος, πλούσιος! Θησαυροφυλάκιο! Μα τα Θησαυροφυλάκια έχουν αξία όταν είναι γεμάτα. Εδώ συνέβη όχι κάτι το διαφορετικό απλώς, αλλά το διαμετρικά αντίθετο! Η αξία του Θησαυροφυλακίου-Τάφου έγκειται στο ότι είναι άδειος. Η αξία, η υπεραξία του, τεκμηριώνεται γιατί τεκμηριώνει το άδειασμά του, την Έγερση του Λυτρωτή. «Ει δε Χριστός ουκ εγήγερται, ματαία η πίστις υμών» (Α’ Κορ. ιε’, 17), αποτιμά το μέγεθος της Αναστάσεως ο πολύς Παύλος» (Ιερομ. Ιουστίνου, «Λόγος εις τον Μακάριον και Θεοδέγμονα Τάφον», σελ. 35).
Και παρέρχονται οι αιώνες και κρημνίζονται μεγαλειώδη μνημεία της ανθρώπινης δόξας και λησμονούνται ένδοξοι τόποι ανθρώπινων γεγονότων, αλλ’ ο Τάφος του Κυρίου ουδέποτε ωχριά από απόψεως δόξας και μεγαλείου και ουδέποτε έπαυσε να δονή και να δημιουργή «σεισμό» εις τας συνειδήσεις των ανθρώπων. Περίτρανη απόδειξις η αναστήλωσις εφέτος του Ιερού Κουβουκλίου του Παναγίου Τάφου μετά από διακόσια χρόνια και τα θαυμαστά γεγονότα, που συνόδευσαν αυτήν, τα οποία έκαμαν και την υπεύθυνη της αναστηλώσεως Καθηγήτρια του Εθνικού Μετσοβείου Πολυτεχνείου κ. Μοροπούλου να διακηρύξη δημοσίως «ο Τάφος είναι ζωντανός»!!!
Ουδέποτε, Χριστιανοί μου, παύει ο Πανάγιος Τάφος του Χριστού να συγκεντρώνη σωματικώς μεν πλήθη ευλαβών προσκυνητών νοερώς δε όλη την Ανθρωπότητα, που πιστεύει εις τον Χριστόν, διότι το γεγονός της Αναστάσεως μένει ακλόνητο και εκθαμβωτικό, ανανεώνον διαρκώς την πίστι προς την Θεότητά Του, αναρριπίζον την αφοσίωσι των ανθρώπων προς Αυτόν και στηρίζον τους πιστούς να εναποθέτουν όλες τις ελπίδες τους εις Αυτόν.
Και μήπως δεν είχε προαναγγείλει ο Ησαΐας 800 χρόνια προ Χριστού την δόξα του Παναγίου και Ζωοδόχου Τάφου; «Και θα είναι κατά την ημέρα εκείνη ο νεαρός βλαστός ο εκ της ρίζης του Ιεσσαί, τουτέστιν ο απόγονος αυτού Μεσσίας, και αυτός θα ανυψωθή για να άρχη των εθνών, και εις αυτόν θα ελπίζουν τα έθνη∙ η δε έδρα και διαμονή του θα είναι ένδοξος και τετιμημένη» (ια’, 10). Έδρα εννοεί ο Προφήτης την Ιερουσαλήμ από την οποία εξεκίνησε το έργον της η Αγία Εκκλησία, που Εκείνος ίδρυσε, για να συνεχίζεται αιωνίως το σωτήριον έργον Του. Η δόξα της Ιερουσαλήμ οφείλεται κυρίως εις το ότι σε αυτήν υπάρχει ο τόπος της αναπαύσεώς Του, δηλαδή ο Πανάγιος Τάφος Του, από τον οποίον επήγασαν μετά την ένδοξον Ανάστασίν Του όλες οι πλούσιες δωρεές του Θεού προς σωτηρίαν των ανθρώπων.
Και προς αυτόν τον Ζωοδόχον Τάφον, ανά τους αιώνες, ήλθαν Βασιλείς και Αυτοκράτορες, πλούσιοι και πτωχοί για να προσκυνήσουν τον τόπον εκείνο, ο οποίος αγιασθείς από την Τριήμερο παραμονή του Κυρίου δεν μπόρεσε να κρατήση τον Αργηγόν της Ζωής και γι’ αυτό κατέστη ένδοξος.
Και θα παρέρχωνται οι αιώνες και η κυριαρχία του Κυρίου θα επεκτείνεται και σε Έθνη που δεν Τον εγνώρισαν ακόμη αλλά και σε καρδιές «κλειδωμένες» από την απιστία, για να δεχθούν κι αυτοί την χάρι, που ανιστά τις συνειδήσεις των ανθρώπων από τον «τάφο» των παθών και της αμαρτίας.
Μάτην η απιστία θα προσπαθή με τις «σφραγίδες» της και με την «κουστωδία» των επιχειρημάτων της αρνήσεως την επέκτασι της Πίστεως προς τον Αναστάντα Κύριον! Θα ανατείλη Αυτός στις συνειδήσεις των απίστων και θα προχωρή καθ’ όλους τους αιώνες σε λαούς «καθημένους» ακόμη «εν σκότει ... εν χώρα και σκια θανάτου» (Ματθ. δ’, 16), έως ότου λάβη την κληρονομίαν των Εθνών εις κατάκτησίν Του σύμφωνα με την εντολήν παρά του ουρανίου Πατρός: «Αίτησαι παρ εμού και δώσω σοι έθνη την κληρονομίαν σου και την κατασχεσίν σου τα πέρατα της Γης» [Ζήτησε από εμέ και θα σου δώσω ως κληρονομίαν όλα τα έθνη και θα θέσω υπό την απόλυτον κυριαρχίαν σου όλην την γην μέχρι των άκρων και των περάτων αυτής] (Ψαλμ. β’, 8).
Δια τούτο και ημείς οι ανάξιοι «τω ζωοδόχω σου τάφω παρεστώτες, δοξολογίαν προσφέρομεν τη αφάτω Σου ευσπλαχνία, Χριστέ ο Θεός ημών∙ ότι Σταυρόν καταδέξω και θάνατον αναμάρτητε, ίνα τω κόσμω δωρήση την ανάστασιν ως φιλάνθρωπος» (Εσπέριο Ανατολικό Σαββάτου Α’ ήχου).
Χριστός Ανέστη, αδελφοί!
Χρόνια Πολλά και παρά του Αναστάντος Χριστού ευλογημένα!
«Σεισμός εγένετο μέγας∙ άγγελος γαρ Κυρίου καταβάς εξ ουρανού προσελθών απεκύλισε τον λίθον εκ της θύρας και εκάθητο επάνω αυτού» (Ματθ. κη’, 2).
Θαυμαστά γεγονότα συνετελέσθησαν στην Ιερουσαλήμ κατά την σταύρωσιν του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. «Πάσα η κτίσις ηλλοιούτο φόβω...». Ολόκληρη η υλική κτίσι είχε αλλοιωθεί από τον φόβο, καθώς έβλεπε κρεμασμένο επί Σταυρού τον Χριστό. Ο ήλιος σκοτιζόταν και τα θεμέλια της γης συγκλονίζονταν.
Το κάθε τι συνέπασχε μαζί με Εκείνον, που τα εδημιούργησε... Ο ουράνιος κόσμος εν σιγή παρακολουθούσε το φρικτόν μυστήριον της Θείας κενώσεως και συγχρόνως ο άψυχος κόσμος δεν έμεινε απαθής. Έτσι όταν ο Εσταυρωμένος Λυτρωτής «κράξας φωνή μεγάλη αφήκε το πνεύμα... η γη εσείσθη και αι πέτραι εσχίσθησαν» (Ματθ. κζ’, 51).
Αλλά και κατά την Αγία και μεγάλη ημέρα της του Χριστού Αναστάσεως «σεισμός εγένετο μέγας» και ο ουράνιος κόσμος περιχαρής συμμετέχει σ’ Αυτήν.
Εσείσθη η γη κατά το Πάθος διαμαρτυρόμενη για το φρικτό έγκλημα της καταδίκης του Δημιουργού αλλά και κατά την Αγία Ανάστασι από χαρά. Χαίρει κατά την Ανάστασι η γη γιατί δέχεται το μήνυμα της νίκης και του θριάμβου.
Δέχεται το Φως της Αναστάσεως. Λούζεται από τις ακτίνες του εκ του Τάφου Ανατείλαντος Ηλίου της δικαιοσύνης.
Σκιρτά εκ προοιμίου στην μελλοντική εντολή: «πορευθέντες εις τον κόσμον άπαντα κηρύξατε το Ευαγγέλιον πάση τη κτίσει» (Μαρκ. ιστ’, 15). Αγάλλεται ευφραινόμενη, αφού «νυν πάντα πεπλήρωται φωτός, ουρανός τε και γη και τα καταχθόνια.»!
«Σεισμός εγένετο μέγας» και «άγγελος Κυρίου απεκύλισε τον λίθον εκ της θύρας του μνημείου» προς επίρρωσιν της εκ νεκρών Αναστάσεως του Κυρίου μας δια της θέας του κενού μνημείου και των κενών σουδαρίων. «Εσφραγισμένου του μνήματος η ζωή ανέτειλεν εκ Τάφου Χριστός ο Θεός» για να κυριαρχήση της Γης και να επεκετείνη το κράτος Του επί πάντων των Εθνών.
Όταν ο Άγγελος απεκύλισε τον λίθον εκ της θύρας του μνημείου εφανερώθη ότι «εσυλήθη» ο εκεί εναποτεθείς θησαυρός, που δεν ήταν άλλος από τον της Ζωής αρχηγόν, Αυτόν που παρρησία εφώναξε «Εγώ ειμί η Ζωή» (Ιω. ια’, 25). Έτσι το «θησαυροφυλάκιο» της πηγής της Ζωής, ο Πανάγιος Τάφος, εφάνη «Άδειος και όλβιος, πλούσιος! Θησαυροφυλάκιο! Μα τα Θησαυροφυλάκια έχουν αξία όταν είναι γεμάτα. Εδώ συνέβη όχι κάτι το διαφορετικό απλώς, αλλά το διαμετρικά αντίθετο! Η αξία του Θησαυροφυλακίου-Τάφου έγκειται στο ότι είναι άδειος. Η αξία, η υπεραξία του, τεκμηριώνεται γιατί τεκμηριώνει το άδειασμά του, την Έγερση του Λυτρωτή. «Ει δε Χριστός ουκ εγήγερται, ματαία η πίστις υμών» (Α’ Κορ. ιε’, 17), αποτιμά το μέγεθος της Αναστάσεως ο πολύς Παύλος» (Ιερομ. Ιουστίνου, «Λόγος εις τον Μακάριον και Θεοδέγμονα Τάφον», σελ. 35).
Και παρέρχονται οι αιώνες και κρημνίζονται μεγαλειώδη μνημεία της ανθρώπινης δόξας και λησμονούνται ένδοξοι τόποι ανθρώπινων γεγονότων, αλλ’ ο Τάφος του Κυρίου ουδέποτε ωχριά από απόψεως δόξας και μεγαλείου και ουδέποτε έπαυσε να δονή και να δημιουργή «σεισμό» εις τας συνειδήσεις των ανθρώπων. Περίτρανη απόδειξις η αναστήλωσις εφέτος του Ιερού Κουβουκλίου του Παναγίου Τάφου μετά από διακόσια χρόνια και τα θαυμαστά γεγονότα, που συνόδευσαν αυτήν, τα οποία έκαμαν και την υπεύθυνη της αναστηλώσεως Καθηγήτρια του Εθνικού Μετσοβείου Πολυτεχνείου κ. Μοροπούλου να διακηρύξη δημοσίως «ο Τάφος είναι ζωντανός»!!!
Ουδέποτε, Χριστιανοί μου, παύει ο Πανάγιος Τάφος του Χριστού να συγκεντρώνη σωματικώς μεν πλήθη ευλαβών προσκυνητών νοερώς δε όλη την Ανθρωπότητα, που πιστεύει εις τον Χριστόν, διότι το γεγονός της Αναστάσεως μένει ακλόνητο και εκθαμβωτικό, ανανεώνον διαρκώς την πίστι προς την Θεότητά Του, αναρριπίζον την αφοσίωσι των ανθρώπων προς Αυτόν και στηρίζον τους πιστούς να εναποθέτουν όλες τις ελπίδες τους εις Αυτόν.
Και μήπως δεν είχε προαναγγείλει ο Ησαΐας 800 χρόνια προ Χριστού την δόξα του Παναγίου και Ζωοδόχου Τάφου; «Και θα είναι κατά την ημέρα εκείνη ο νεαρός βλαστός ο εκ της ρίζης του Ιεσσαί, τουτέστιν ο απόγονος αυτού Μεσσίας, και αυτός θα ανυψωθή για να άρχη των εθνών, και εις αυτόν θα ελπίζουν τα έθνη∙ η δε έδρα και διαμονή του θα είναι ένδοξος και τετιμημένη» (ια’, 10). Έδρα εννοεί ο Προφήτης την Ιερουσαλήμ από την οποία εξεκίνησε το έργον της η Αγία Εκκλησία, που Εκείνος ίδρυσε, για να συνεχίζεται αιωνίως το σωτήριον έργον Του. Η δόξα της Ιερουσαλήμ οφείλεται κυρίως εις το ότι σε αυτήν υπάρχει ο τόπος της αναπαύσεώς Του, δηλαδή ο Πανάγιος Τάφος Του, από τον οποίον επήγασαν μετά την ένδοξον Ανάστασίν Του όλες οι πλούσιες δωρεές του Θεού προς σωτηρίαν των ανθρώπων.
Και προς αυτόν τον Ζωοδόχον Τάφον, ανά τους αιώνες, ήλθαν Βασιλείς και Αυτοκράτορες, πλούσιοι και πτωχοί για να προσκυνήσουν τον τόπον εκείνο, ο οποίος αγιασθείς από την Τριήμερο παραμονή του Κυρίου δεν μπόρεσε να κρατήση τον Αργηγόν της Ζωής και γι’ αυτό κατέστη ένδοξος.
Και θα παρέρχωνται οι αιώνες και η κυριαρχία του Κυρίου θα επεκτείνεται και σε Έθνη που δεν Τον εγνώρισαν ακόμη αλλά και σε καρδιές «κλειδωμένες» από την απιστία, για να δεχθούν κι αυτοί την χάρι, που ανιστά τις συνειδήσεις των ανθρώπων από τον «τάφο» των παθών και της αμαρτίας.
Μάτην η απιστία θα προσπαθή με τις «σφραγίδες» της και με την «κουστωδία» των επιχειρημάτων της αρνήσεως την επέκτασι της Πίστεως προς τον Αναστάντα Κύριον! Θα ανατείλη Αυτός στις συνειδήσεις των απίστων και θα προχωρή καθ’ όλους τους αιώνες σε λαούς «καθημένους» ακόμη «εν σκότει ... εν χώρα και σκια θανάτου» (Ματθ. δ’, 16), έως ότου λάβη την κληρονομίαν των Εθνών εις κατάκτησίν Του σύμφωνα με την εντολήν παρά του ουρανίου Πατρός: «Αίτησαι παρ εμού και δώσω σοι έθνη την κληρονομίαν σου και την κατασχεσίν σου τα πέρατα της Γης» [Ζήτησε από εμέ και θα σου δώσω ως κληρονομίαν όλα τα έθνη και θα θέσω υπό την απόλυτον κυριαρχίαν σου όλην την γην μέχρι των άκρων και των περάτων αυτής] (Ψαλμ. β’, 8).
Δια τούτο και ημείς οι ανάξιοι «τω ζωοδόχω σου τάφω παρεστώτες, δοξολογίαν προσφέρομεν τη αφάτω Σου ευσπλαχνία, Χριστέ ο Θεός ημών∙ ότι Σταυρόν καταδέξω και θάνατον αναμάρτητε, ίνα τω κόσμω δωρήση την ανάστασιν ως φιλάνθρωπος» (Εσπέριο Ανατολικό Σαββάτου Α’ ήχου).
Χριστός Ανέστη, αδελφοί!
Χρόνια Πολλά και παρά του Αναστάντος Χριστού ευλογημένα!
Διάπυρος προς τον Αναστάντα Κύριο ευχέτης Σας
και πάντοτε με Πατρική αγάπη, στοργή και ευλογίες
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
Ο Κορίνθου, Σικυώνος, Ζεμενού, Ταρσού και Πολυφέγγους
ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ
και πάντοτε με Πατρική αγάπη, στοργή και ευλογίες
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
Ο Κορίνθου, Σικυώνος, Ζεμενού, Ταρσού και Πολυφέγγους
ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.