Γράφει η Ντίνα Γιαννουπλάκη Φιλόλογος-ιστορικός
Πολλές φορές συμβαίνουν πράγματα πέρα από κάθε υποψία ανατροπής, ξεπερνώντας την λογική. Που σε φέρνουν αντιμέτωπο με το ευχάριστο αλλά κυρίως με το δυσάρεστο. Ξεπερνώντας κάθε κρυφή φαντασία ή ανομολόγητους φόβους και είτε σε προσγειώνουν βαθιά μέσα στη γη είτε σου βάζουν φτερά για ταξίδια στα σύννεφα.
Το νου σου στη στιγμή, μου είχαν πει κάποτε, η δύναμή της είναι πιο μεγάλη από αυτό που φαίνεται και αυτό που μπορεί να φαντάζεσαι. ! Και είχαν δίκιο.
«Το τώρα» που δε γυρίζει πίσω, που δεν μπορείς να επιστρέψεις όσα έφερε πώς το αντιμετωπίζεις; Πώς να ανοίξεις τα μάτια και να αντικρίσεις την στιγμή που τα σάρωσε όλα στο πέρασμά της; Πώς να κατανοήσεις την φυγή, την ακύρωση, το ατύχημα, την απώλεια, τον θάνατο ενώ καίγεσαι σα χαρτί μέσα στην οδύνη;
To βίαιο «τώρα» θα ξημερώσει ένα απρόσμενο «αύριο» ταράζοντας την γαλήνη της ζωής σου, όπως το βότσαλο που πέφτει στη λίμνη. Και αλήθεια πότε είναι η σωστή στιγμή για το κακό; Ας είχα λίγο χρόνο ακόμα να πω όσα δεν είπα, να χαρώ όσα δεν πρόλαβα, να έχω λίγες ακόμα στιγμές- ν’ αγγίξουν την καρδιά… Λίγο χρόνο ακόμα, να κάνω καλύτερες ευχές, να ανατρέψω το αναπότρεπτο που -εκ των υστέρων- ξέρω πως σε λίγο θα συμβεί.
Και ξαφνικά όλα παίρνουν άλλο νόημα. Το τελευταίο τσιγάρο, ο τελευταίος χορός, το τελευταίο φιλί, η αγκαλιά, το βλέμμα. Η τελευταία βόλτα, οι τελευταίες κουβέντες και οι ματιές στα αστέρια. Η τελευταία μαρμελάδα που φτιάξατε, το τελευταίο μήνυμα στο κινητό. Το τελευταίο σινεμά, τα τελευταία όνειρα για μια καλύτερη ζωή. Οι τελευταίοι δυνατοί χτύποι κοντά σου, ο μόνος ήχος πριν τη σιωπή.
Και σαν θαύμα, κάποιες φορές, μηδενίζει ο χρόνος σαν να σου δίνεται δεύτερη ευκαιρία. Το παραλίγο τέλος φέρνει πάλι την αρχή. Το πρώτο φιλί -μετά από καιρό.- Η πρώτη κουβέντα -μετά την εντατική.- Τα πρώτα βήματα-μετά το ατύχημα. Τα πρώτα θετικά αποτελέσματα στις εξετάσεις-μετά από καιρό. Η πρώτη συνάντηση-μετά το ταξίδι. Η πρώτη αγκαλιά -μετά τον εφιάλτη-, η πρώτη βόλτα με το αυτοκίνητο-μετά τον χωρισμό-.
Αυτές οι πρωτιές, είναι οι πιο γλυκιές έχοντας μέσα τον φόβο της απώλειας και της λαχτάρας για ζωή και τις χαίρεσαι σαν τα πρώτα βήματα ενός παιδιού. Μοιάζει με νίκη, να καταφέρνεις να γυρίσεις πίσω την στιγμή-έστω για λίγο-. Εφικτό; Μόνο όταν σου χρωστάει κάτι η ζωή.
Είναι σχεδόν αδύνατο να προβλέψεις την στιγμή της ανατροπής. Τουλάχιστον φρόντισε να ξέρεις πως δεν άφησες εκκρεμότητες και πως έζησες κάθε λεπτό όπως του άρμοζε. Πως απόλαυσες την κάθε στιγμή σαν να ήταν η τελευταία ευτυχισμένη σου! Και να θυμάσαι πως «Μόνο η αγάπη γεμίζει τις καρδιές και ας είναι οι τελευταίες!»
Πηγή: cityculture.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.