ΟΙ ΣΚΕΨΕΙΣ ΤΗΣ ΤΕΤΑΡΤΗΣ!

Γράφει η Χριστίνα Σεμίδαλις

• Αποκλειστικά για το παρόν ιστολόγιο

 

Και λέει η παροιμία για τον μήνα Οκτώβριο: "Οκτώβρης βροχερός, χρόνος καρπερός", "Οκτώβρη και δεν έσπειρες, καρπό πολύ δεν παίρνεις", "αι-Δημητράκη, μικρό καλοκαιράκι".
Bέβαια, τότε τα παλιά εκείνα χρόνια που υπήρχε αγροτιά στη χώρα μας, οι παροιμίες αυτές είχαν κάποια αλήθεια. Σήμερα, ούτε που γνωρίζουμε πια καλά καλά τι παράγουμε, τι καλλιεργούμε, τι οδηγίες έρχονται από την ευρωπαϊκή κοινότητα και μας κόβουν τη φόρα και τα κονδύλια.
Πολλές φορές, έχουμε αναρωτηθεί με τι μέσα καταφέρνουμε και επιβιώνουμε σαν χώρα. Σαν χώρα λοιπόν, ζούμε με δανεικά. Οκ, αυτό κατανοητό. Σαν οικογένειες, τι γίνεται; Εδώ υπάρχει το εξής παράδοξο. Να ζουν ολόκληρες οικογένειες από τις συντάξεις των παπούδων και των γιαγιάδων, περιοχές να ερημώνουν, άνθρωποι χιλιάδες να είναι μακροχρόνια άνεργοι, και πάρα ταύτα ο καναπές και η τηλεόραση να μας κρατούν βιδωμένους στους καναπέδες μας. Το γρήγορο συμπέρασμα που μπορώ να βγάλω, είναι ότι δεν πεινάμε αρκετά για να ξεσηκωθούμε. ΄Οτι βολευόμαστε όπως-όπως σαν στρουθοκάμηλοι που δεν κρύβονται από τον ίδιο τους τον όγκο.

Η σημερινή έκφραση, είναι ότι υπάρχει ακόμα λίπος να φαγωθεί. 'Ολοι κλαίγονται και κανείς δεν κάνει πίσω σε τίποτα. Το σίγουρο είναι ότι η κρίση, έφερε τη συσπείρωση στα διάφορα κοινωνικά στρώματα, με τις κοινωνικές ομάδες να δραστηριοποιούνται έντονα σε πράξεις ανακούφισης των ευπαθών μελών της κοινωνίας μας. Γίναμε περισσότερο άνθρωποι; Ανακαλύψαμε τον άλλον-τον κοινωνικό-εαυτό μας;

 

Πάντως, ένα είναι γεγονός. Σε αυτό τον τόπο, δύσκολα μπορεί να καταλάβει ο ξένος τις δομές που υπάρχουν μέσα στην κοινωνία και πολύ περισσότερο να τις σπάσει. Η συνοχή της κοινωνίας μας, όσοι παράγοντες και αν εισέλθουν, είναι τόσο ισχυρή και πολυδαίδαλη, που μάλλον είναι πηγή απορίας η επιβίωσή μας, παρά στόχος αποσύνθεσης.
Κρατάμε, κρατάμε την ιστορική μας μνήμη, κρατάμε το αίμα που ενώνει το έθνος, κρατάμε τον τοπικισμό μας που μας συνδέει σαν οικογένεια, κρατάμε την ίδια την οικογένεια σαν ασπίδα προς τον οικονομικό αποκλεισμό και την κοινωνική αποσύνθεση.
Ποιος θα μπορέσει να καταλάβει τον υπέροχο αυτό λαό, που σηκώνει βάρη από τα λάθη που έπραξαν κατά τη διάρκεια της ιστορίας του, προύχοντες και ιθύνοντες και αξιωματούχοι; Που δεν ζητά παρά μονάχα να βιώνει ομαλά τον βίο του στη διάρκεια του χρόνου. Σε πείσμα των καιρών, δηλώνουμε παρόντες και μάχιμοι.

*Πολιτικός Επιστήμων