ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΤΗ «ΦΤΙΑΣΙΑ» ΟΛΩΝ ΝΑ ΖΟΥΝ ΕΝΤΟΝΑ!

Του Λευτέρη Σαββίδη

Πιστεύεις πως τα πιασάρικα ερωτικά μπερδέματα που βλέπεις στις ταινίες συμβαίνουν στη ζωή; Ξέρεις τώρα, το χαρούμενο ζευγάρι, ανάμεσα στο οποίο εισβάλει ξαφνικά ένα τρίτο πρόσωπο. Μια γυναίκα που σαγηνεύεται από έναν άλλον άνδρα και προς στιγμήν παραπαίει ανάμεσα στο πάθος και τη λογική.
Μέχρι να σου συμβεί, πάντα έχεις μέσα σου την πεποίθηση πως είσαι δυνατός… “Δεν τα κάνω εγώ αυτά!” Μέχρι να έρθει η ζωή να σου αποδείξει πως άνθρωπος σημαίνει αδυναμίες, πάθη, συναισθήματα που δεν τα χαλιναγωγείς με μια απλή φράση.

Τι συμβαίνει όμως όταν ο κυκλώνας κοπάσει; Γιατί θα κοπάσει και τότε θα δεις την αλήθεια. Θα μετρήσεις τις απώλειες και θα κάνεις τον απολογισμό της ερωτικής καταιγίδας.

Όταν γίνεσαι όλα όσα κορόιδευες

Δεν νιώθω τύψεις που το έκανα. Ούτε αισθάνομαι λιγότερο ηθικός! Όταν έμαθα πως εκείνη ήταν αλλού, ήταν ήδη πολύ αργά. Το είχα πλάσει το “παραμύθι” μέσα μου και έπαιρνε ήδη σάρκα και οστά. Γιατί αν εγώ την ερωτεύτηκα χωρίς να ξέρω, εκείνη εξακολουθούσε να δέχεται την πίεσή μου χωρίς να με σταματά. Ακόμη και όταν της έκανα κουβέντα και μου είπε πως είναι σε σχέση, δεν έπαψε να βρίσκει δικαιολογίες για να επικοινωνεί μαζί μου. Όλοι ξέρουμε πως όταν δεν θέλεις να ανάψει η φωτιά, τότε πολύ απλά πετάς με τον κουβά το νερό. Δεν φυσάς, τάχα μου να τη σβήσεις, αλλά με την ελπίδα να φουντώσει! Και φούντωσε, έγινε πυρκαγιά! Δυνατό το συναίσθημα… Τόσο που δεν άφηνε σε κανέναν το περιθώριο να δει τη συνέχεια.

Δεν είναι κωμικός ο τρόπος που εκφραζόμαστε πάντα για τέτοια θέματα; Σαν να μας έχει μοιράσει ο Φώσκολος λίγο από το DNA του και τη ζούμε τη “Λάμψη” μας. Έτσι είναι όμως ο έρωτας. Σε κάνει λίγο ποιητή, λίγο ρομαντικό και λίγο χαζούλη εδώ που τα λέμε! Αρκεί όμως για να σε φτάσει στα ουράνια; Αν δεν το θέλεις κι εσύ, μάλλον όχι. Όταν φούσκωσε από συναισθήματα λοιπόν, εκείνη τρομοκρατήθηκε. Το ορμητικό νερό μπορεί και να σε σκοτώσει αν επιμένεις να πηγαίνεις κόντρα. Τότε τι κάνεις; Μα φυσικά – αν δεν έχεις σκοπό να το ζήσεις – βγαίνεις στην παραλία, στεγνώνεις στον ήλιο και γυρίζεις σπίτι σου. Όπου σπίτι, η γνωστή, λίγο φλατ και ρουτινιασμένη σχέση. Δεν έχει σημασία αν πάντα ήθελες να αλλάξεις, να βρεις κάτι καινούριο. Η ελπίδα για το love story της ζωής σου, μπορεί να χάσει απέναντι στο φόβο πως για να το ζήσεις πρέπει να ρισκάρεις. Πως πρέπει να κάνεις “all in” σε ένα πάθος, με την πιθανότητα να τα χάσεις όλα!

Άρνηση! Denial, πώς το λένε!

Είναι τόσο αστείο… σε μια ταινία από αυτές που λέγαμε και προηγούμενως, η πρωταγωνίστρια δεν θα έκανε ποτέ πίσω. Η αγάπη θα τα νικούσε όλα και τελικά θα γύριζε στην αγκαλιά του αγαπημένου της. Έτσι έλεγα κι εγώ για ένα διάστημα… για ένα μεγάλο διάστημα! Δεν μπορεί να γκρέμισε κάτι τόσο δυνατό. Είναι σαν να πιάνεις τον πρώτο αριθμό του λαχείου και να τον πετάς στα σκουπίδια. Για καιρό ήμουν έτοιμος να τα ξεχάσω όλα, μόνο και μόνο με ένα της νεύμα, μια της κουβέντα. Αλλά κάτι τέτοιο δεν συνέβη ποτέ…

Άτιμη η ζωή όμως! Δεν σε αφήνει να μείνεις μέσα στο χάλι σου, για να αποδείξεις πως η αγάπη σου για εκείνη είναι παντοτινή. Βρίσκει χαραμάδες και σου ρίχνει φως. Σε ανασηκώνει και σε αναγκάζει να προχωρήσεις. Αδυσώπητος κι ο χρόνος που ξετυλίγεται και σε παρασέρνει. Και τελικά σηκώνεσαι…

Everything Happens For A Reason

Κι έφτασε το πλήρωμα του χρόνου (Είπαμε, σήμερα μιλάμε σαν σε μυθιστόρημα)! Το παιχνίδι ήθελε να μας δώσει άπλετο χρόνο χώρια ο ένας από τον άλλο. Σαν κάποιος να μην ήθελε να συμπέσουμε στο χωροχρόνο για κάποιο καιρό. Μέχρι προχθές! Ξαφνιάστηκα. Και εσύ το ίδιο! Θυμήθηκα πόσο ήθελα να δω το πρόσωπο του άλλου. Του ανθρώπου με τον οποίο επέλεξες να μείνεις, γιατί “δεν μπορούσες να του το κάνεις αυτό”! Δεν λέω ότι μου ήταν ό, τι πιο ευχάριστο. Αλλά ξαφνικά έβλεπα κάτι που παλιότερα δεν θα μπορούσα να αντιληφθώ. Όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο.

Δεν είναι στη “φτιασιά” όλων να ζουν έντονα. Ούτε τους είναι εύκολο να διαγράψουν την καθημερινότητά τους – ακόμη κι αν δεν τους ικανοποιεί – και να χάσουν τη βολή τους. Εκεί που εγώ έδινα ώθηση με τα πόδια για να αφήσω τον βράχο – και το έδαφος – πίσω μου με το βλέμμα στον υπέροχο ουρανό, εσύ κοίταζες κάτω τον γκρεμό και σκεφτόσουν πόσο επικίνδυνο είναι όλο αυτό. Πως μπορεί και να γκρεμοτσακιστούμε. Ωραία η έξαψη, αλλά καλύτερα να πατάς στη γή! “Σου ταιριάζει τελικά! Αυτόν μπορείς να τον κουμαντάρεις” σκέφτηκα κι ένα χαμόγελο ανακούφισης βγήκε στο πρόσωπό μου.

Πηγή: https://www.anapnoes.gr