Του Δημήτρη Καραπατά
Το Λουτράκι με τις ατέρμονες και ανεπανάληπτες εικόνες του, μας διδάσκει καθημερινά, πως ανέκαθεν ήταν - και ας μην το έχουν ανακαλύψει κάποιοι ακόμα - ένας αρχέγονος καμβάς.
Προερχόμενος μέσα από την σκόνη του χρόνου και παρά τις προσπάθειες που κάνουν ορισμένοι σύγχρονοι Εφιάλτες να αγνοηθούν, εξακολουθούν ακόμα να λάμπουν, σαν αγιασμένα νερά των Θεοφανείων, οι ιστορικές πηγές μας, που βρίσκονται στους πρόποδες των Γερανείων.
Και είναι ετούτο το τοπίο, που ολόγυρα του, κλέβει κάτι από την ιερότητα, του Βατικανού, και τότε θαρρείς πως εδώ ήταν που ο Μέγας Δημιουργός, επεξέτεινε το διάλειμμά Του, μετά το πέρας της δημιουργία του κόσμου!
Και είναι ετούτο το τοπίο, που ολόγυρα του, κλέβει κάτι από την ιερότητα, του Βατικανού, και τότε θαρρείς πως εδώ ήταν που ο Μέγας Δημιουργός, επεξέτεινε το διάλειμμά Του, μετά το πέρας της δημιουργία του κόσμου!
Κι όταν ο άνεμος του Κορινθιακού, σπρώχνει τα γκρίζα, φουσκωμένα σύννεφα, πάνω από τα υψιπετή Γεράνεια, σαρώνοντας όλες τις ασχημίες των ανθρώπων σε αυτή την πόλη που είναι συνεπικουρούμενες με την κούφια ματαιοδοξία των δημοτικών αρχών, οι οποίες δεν κατανοούν διόλου την τρομερή ωραιότητα του χώρου, τότε αυτός
ο περίλαμπρος χώρος, λειτουργεί σαν φάρος
ιστορίας και Αναγέννησης, ώστε να μην συντριβούμε πάνω στα βράχια της σύγχρονης ανθρώπινης ακηδίας!
ΥΓ. Της πατρίδας μου ομοιώθηκα
Οδυσσέας Ελύτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.