ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ, ΑΞΙΩΘΗΚΕ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ!

Στις 26 Οκτω­βρί­ου 1957 πε­θαί­νει ο Νίκος Κα­ζαν­τζά­κης. Μια πο­λυ­σύν­θε­τη πνευ­μα­τι­κή προ­σω­πι­κό­τη­τα: ποι­η­τής, μυ­θι­στο­ριο­γρά­φος, δρα­μα­τι­κός συγ­γρα­φέ­ας, δο­κι­μιο­γρά­φος. Γεν­νή­θη­κε το 1883 στο Ηρά­κλειο της Κρή­της.Σπού­δα­σε Νο­μι­κή στην Αθήνα (1902-1906), και με­τα­πτυ­χια­κά στο Πα­ρί­σι (1907-1909), όπου επη­ρε­ά­στη­κε βα­θύ­τα­τα από τις φι­λο­σο­φι­κές αρχές του Μπερ­ξόν και του Νίτσε.
Την εποχή αυτή αρ­χί­ζει η συ­στη­μα­τι­κή του ενα­σχό­λη­ση με τα γράμ­μα­τα. Το 1912 κα­τα­τάσ­σε­ται εθε­λο­ντής στους Βαλ­κα­νι­κούς Πο­λέ­μους.

Πραγ­μα­το­ποί­η­σε πλή­θος τα­ξι­διών στο εξω­τε­ρι­κό, αρ­κε­τές φορές ως αντα­πο­κρι­τής εφη­με­ρί­δων. Το 1919 επι­σκέ­πτε­ται για πρώτη φορά τη Σο­βιε­τι­κή Ενωση, όπου επι­στρέ­φει το 1925 και το 1927 ως απε­σταλ­μέ­νος αθη­ναϊ­κών εφη­με­ρί­δων. Μιλά με θερμά λόγια για την Οχτω­βρια­νή Επα­νά­στα­ση. Το 1936 ως αντα­πο­κρι­τής της «Κα­θη­με­ρι­νής» πα­ρα­κο­λου­θεί τον εμ­φύ­λιο στην Ισπα­νία.

Υπη­ρέ­τη­σε ως γε­νι­κός διευ­θυ­ντής στο Υπουρ­γείο Πε­ρι­θάλ­ψε­ως (1919), διο­ρί­στη­κε Υπουρ­γός άνευ Χαρ­το­φυ­λα­κί­ου (1945) και ερ­γά­στη­κε ως σύμ­βου­λος λο­γο­τε­χνί­ας στην UNESCO (1946). Διε­τέ­λε­σε πρό­ε­δρος της Εται­ρεί­ας Ελ­λή­νων Συγ­γρα­φέ­ων. Το 1956 τι­μή­θη­κε με το Βρα­βείο Ει­ρή­νης και προ­τά­θη­κε ως υπο­ψή­φιος για το Νό­μπελ Λο­γο­τε­χνί­ας πέντε φορές.

Ο ίδιος χα­ρα­κτή­ρι­ζε προ­σω­πι­κούς του «προ­φή­τες» τους Νίτσε, Χρι­στό, Βούδα και Λένιν. Ωστό­σο, η σκέψη του επη­ρε­ά­στη­κε βα­θύ­τα­τα από τον πρώτο. «Ο Κα­ζαν­τζά­κης ήταν ένας ήρωας της δου­λιάς, της μά­θη­σης, των τα­ξι­διών, της σκέ­ψης και της αυ­το­κυ­ριαρ­χί­ας. Θα μεί­νει μο­να­δι­κό πα­ρά­δειγ­μα αδιά­κο­πης προ­σπά­θειας για την κα­τά­κτη­ση της κο­ρυ­φής», έγρα­φε ο Κώ­στας Βάρ­να­λης.

Ο ίδιος θε­ω­ρού­σε τον εαυτό του πρω­τί­στως ποι­η­τή, έχο­ντας γρά­ψει την Οδύσ­σεια, ένα με­γα­λό­πνοο έργο με 24 ρα­ψω­δί­ες και 33.333 στί­χους. Δια­κρί­θη­κε στη δρα­μα­τουρ­γία (Προ­μη­θέ­ας, Κα­πο­δί­στριας, Κού­ρος, Νι­κη­φό­ρος Φωκάς, Κων­στα­ντί­νος Πα­λαιο­λό­γος, Χρι­στό­φο­ρος Κο­λόμ­βος, κ.ά.), στη συγ­γρα­φή τα­ξι­διω­τι­κών εντυ­πώ­σε­ων (Ισπα­νία, Ιτα­λία, Αί­γυ­πτο, Σινά, Ια­πω­νία και Κίνα, Αγ­γλία, Ρωσία, Ιε­ρου­σα­λήμ και Κύπρο), στα φι­λο­σο­φι­κά δο­κί­μια (Ασκη­τι­κή, Συ­μπό­σιο, κ.ά.). Ωστό­σο, ευ­ρύ­τε­ρα γνω­στός έγινε από τα μυ­θι­στο­ρή­μα­τά του: Βίος και πο­λι­τεία του Αλέξη Ζορ­μπά (1946), Ο Χρι­στός ξα­να­σταυ­ρώ­νε­ται (1948), Ο κα­πε­τάν Μι­χά­λης (1950), Ο τε­λευ­ταί­ος πει­ρα­σμός (1951), Ανα­φο­ρά στο Γκρέ­κο (1961), κ.ά. Το έργο του έχει με­τα­φρα­στεί και εκ­δο­θεί σε πε­ρισ­σό­τε­ρες από 50 χώρες και έχει δια­σκευα­στεί για το θέ­α­τρο, τον κι­νη­μα­το­γρά­φο, το ρα­διό­φω­νο και την τη­λε­ό­ρα­ση.

Ένας λο­γο­τέ­χνης που αξιώ­θη­κε πα­γκό­σμια ανα­γνώ­ρι­ση. Πε­ρισ­σό­τε­ρες από πε­ντα­κό­σιες ογδό­ντα εκ­δό­σεις έργων του Νίκου Κα­ζαν­τζά­κη έχουν γίνει σε όλο τον κόσμο ενώ μόνο στη Γερ­μα­νία οι πω­λή­σεις από τις αρχές της δε­κα­ε­τί­ας του ’50 ξε­περ­νούν το ένα εκα­τομ­μύ­ριο αντί­τυ­πα, κυ­ρί­ως του Αλέξη Ζορ­μπά.

Πηγή: https://atexnos.gr