ΟΙ ΣΚΕΨΕΙΣ ΤΗΣ ΤΕΤΑΡΤΗΣ!

Γράφει η Χριστίνα Σεμίδαλις*

Και είπε ο Μάξιμος ο Ομολογητής:"εκείνος που απέβαλε τη φιλαυτία,που αποτελεί τη μητέρα όλων των παθών, με τη βοήθεια του Θεού, εύκολα θεραπεύει και τα λοιπά πάθη".

Τα πάθη είναι για τον άνθρωπο ή μάλλον χαρακτηρίζουν τον άνθρωπο. Έντονες εσωτερικές συγκρούσεις δημιουργούν πάθη τα οποία μάλιστα συνοδεύουν το άτομο σε όλη τη ζωή του. Είναι δύσκολο να αποχωριστεί από αυτά, αποτελούν δεύτερο είναι του. Με αυτά πορεύεται και εξαιτίας των περιθωριοποιείται. 

Εξαιτίας των αναγείρει αντιδράσεις από το περιβάλλον του και πολλές φορές φέρνει τη δυστυχία στα πρόσωπα που τον περιβάλλουν. Είναι πάρα πολύ δύσκολο να συμβιώνει κανείς με άτομο που κατακτάται από τα πάθη του, γιατί αυτά είναι ανεξέλεγκτα και εκδηλώνονται σε απρόβλεπτες στιγμές.

Η φιλαυτία αποτελεί ένα εκ των παθών. Η υπέρμετρη αγάπη και προσκόλληση προς τον εαυτό μας, αποτελεί πρόβλημα. Και αυτό συνίσταται σε εκδηλώσεις εγωκεντρισμού και απαιτήσεων. Σε κοινωνικό επίπεδο δεν αφήνει περιθώρια για ισορροπημένες σχέσεις.

Ο άνθρωπος που αγαπά τον εαυτό του περισσότερο από οτιδήποτε άλλο είναι αυτός που θα φροντίσει να πατήσει επί πτωμάτων προκειμένου να αναδείξει τον εαυτό του. Είναι αυτός που θα αρπάξει πρώτος το καλύτερο φαγητό, που θα κυνηγάει συνεχώς τα φώτα προβολής, που θα στέκεται με ναρκισσισμό απέναντι σε καθρέφτες. Είναι κατά κύριο λόγο τσιγκούνης στα συναισθήματα και στα χρήματα. Στις εκφράσεις του αναφέρεται μονίμως στο "εγώ". Θέλει να περνάει μόνο το δικό του και θεωρεί ότι έχει πάντα δίκιο. Η συμπεριφορά του χαρακτηρίζεται από σνομπισμό και έχει την εντύπωση ότι όλα γυρίζουν γύρω από εκείνον.

Αδυνατεί να σκύψει με συμπάθεια στα προβλήματα των συνανθρώπων του και έχει την τάση να φυγοπονεί.

Αυτός ο τύπος του ατόμου είναι δυστυχισμένος χωρίς να το ξέρει. Και δυστυχεί γιατί είναι συναισθηματικά ανάπηρος. Σαν άτομο, αδυνατεί να δει και να κατανοήσει τα διάφορα γεγονότα που συμβαίνουν γύρω του. Συνήθως αρέσκεται να συναναστρέφεται με κόλακες. Τα συναισθήματά του είναι δυνατά και πλούσια όταν έχουν αποδέκτη εκείνον, ενώ η φιλαυτία του είναι άκαμπτη.

Όμως, εμείς που αγαπάμε όλον τον κόσμο, που δεχόμαστε τη διαφορετικότητα χρειάζεται να πλησιάσουμε τον άνθρωπο αυτόν, να τον πείσουμε να σκύψει πιο βαθιά μέσα του για να τον πείσουμε ότι τα συναισθήματα που έχει αν διοχετευθούν και σε άλλους παραλήπτες θα τον κάνουν να αποκτήσει συμπάθειες. Η συμπάθεια είναι ένας τρόπος που μας βοηθά να επικοινωνήσουμε. Αν τα συναισθήματά του ξεμπλοκάρουν και βρουν διαφορετικούς παραλήπτες, τότε το άτομο αυτό θα έχει αποκτήσει φίλους.

Συμπαθούμε συνήθως ότι δεν μπορούμε να κατανοήσουμε πλήρως. Άμοιροι παθών δεν είναι κανείς από εμάς. Διαφορετικά θα ήμασταν τέλειοι. Και το τέλειο στη φύση δεν υπάρχει!

*Πολιτικός επιστήμων