”Γιατί τόσος πόνος; Γιατί τόση αδικία; Γιατί δεν κάνει κάτι ο Θεός, να σταματήσει το κακό;”. Έτσι αναρωτήθηκα…
”Γιατί ο πόλεμος; Γιατί προσφυγιά; Γιατί τα παιδιά; Που είναι οι κυβερνήσεις; Που είναι οι υπεύθυνοι, να σταματήσει όλο αυτό; Να πάψει” Έτσι αναρωτήθηκα…
”Γιατί αβεβαιότητα; Γιατί να κλαίνε ηλικιωμένοι; Γιατί νέοι άνθρωποι να αυτοκτονούν;” Έτσι αναρωτήθηκα…
”Που είναι ένας ηγέτης; Ένας ηγέτης, να μας σώσει. Να μας βγάλει από αυτό”. Έτσι αναρωτήθηκα…
Και ήταν πολλά. Και άλλα. Και είναι πολλά και άλλα, αυτά που αναρωτήθηκα, και που ακόμα αναρωτιέμαι. Ξανά και ξανά. Και από την άρχή πάλι…
Και οι μέρες περνάνε, και ο πόνος και η αδικία συνεχίζουν. Και ο πόλεμος, και η προσφυγιά, ακόμη σκοτώνουν και ξενιτεύουνε παιδιά. Και η αβεβαιότητα μεγαλώνει, και τα κλάμματα αυξάνονται, όπως και η αυτοκτονίες. Και ψάχνω να βρω τον Θεό, τους υπευθύνους, ψάχνω τις κυβερνήσεις για να βρω, και περιμένω τον ηγέτη.
Συνειδητοποίησα όμως, με τρόμο το εξής…
Πως περιμένοντας από άλλους, τα πράγματα να αλλάξουν, δεν αναρωτήθηκα ένα μόνον πράγμα. Το τι κάνω εγώ, λιγοστό έστω, πόνο για να ανακουφίσω…
Αυτό, δεν αναρωτήθηκα…
Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος
Ψυχολόγος M.Sc.
Πηγή: https://e-psyxologos.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.