ΟΙ ΣΚΕΨΕΙΣ ΤΗΣ ΤΕΤΑΡΤΗΣ!

Γράφει η Χριστίνα Σεμίδαλις*

Και είπε ο Γρηγόριος ο Θεολόγος: "είναι γνώρισμα της ψυχής που αγαπά τον Θεό να υποτάσσει στα θεία καθετί το ανθρώπινο".

Γιατί Θεέ μου, σιγά σιγά μου παίρνεις έναν-έναν τους αγαπημένους μου ανθρώπους; Γιατί αδειάζεις έτσι ψυχρά σε μια στιγμή την αγκαλιά μου; Γιατί το τέλος της ύπαρξης του ανθρώπου να δημιουργεί τόσο μεγάλο κενό που να είναι αναντικατάστατο;

Η απουσία αγαπημένων ανθρώπων που πέρασαν και στηρίξαμε όλη μας τη ζωή πάνω τους, γίνεται οδυνηρή ώστε να μην μπορεί εύκολα να στηριχθεί από τις αναμνήσεις. Η απουσία του αγγίγματος, της αγκαλιάς, της ομιλίας, της περπατησιάς, του χώρου που καταλάμβανε το αγαπημένο πρόσωπο, θα είναι όσα χρόνια και αν περάσουν αναντικατάστατα. Έρχονται στιγμές που οι αναμνήσεις δεν είναι ικανές να καλύψουν το κενό της απουσίας του ανθρώπου μας. Πάντα θα μας λείπει η αύρα του και η φυσική του παρουσία. Μια φωτογραφία δεν αντικαθιστά την ύπαρξη. Μια φωτογραφία που μένει είναι για να μια στιγμή ένα αποτύπωμα, όμως ψυχρό και στατικό.

Ψυχή μου, κάθε απώλεια που σε πονάει κάνε την τραγούδι. Και αφιέρωσέ το στο αγαπημένο πρόσωπο. Άσε τα δάκρυα να κυλούν στο μάγουλο και τα μάτια να κοκκινίζουν από την αλμύρα τους. Όταν η ψυχή πονάει, υποκλινόμαστε. Όταν η ψυχή πονάει δεν έχει μέρος να σταθεί ο άνθρωπος. Γίνεται σκιά που γιγαντώνεται μέσα στη νύχτα, στο μαύρο της σκοτάδι, αναζητώντας ξανά την επαφή με εκείνους που στερήθηκε. Ο πόνος που φωλιάζει στην ψυχή είναι δυσβάστακτος. Απλώνω το χέρι μα, αντί για το αγαπημένο χέρι πιάνω το κενό. Ξαφνικά, αδυνατούμε. Συνειδητοποιούμε το πόσο λεπτή είναι η κλωστή που ενώνει τη ζωή με το θάνατο. Είναι μία αναπνοή που δεν βγαίνει πια. Είναι μια ακινησία μόνιμη. Είναι το τέλος.

Άνθρωποι αγαπημένοι μου, μου λείπετε ήδη. Όσα χρόνια και αν περάσουν και ας ξεθωριάζει η θύμηση, οι αναμνήσεις από εσάς θα είναι ο κήπος μου. Θα προσπαθήσω να μην ξεθωριάσουν, παρά να μείνουν ζωντανές για να μπορώ να ανατρέχω σε αυτές όταν θα αισθάνομαι έντονη την απουσία σας. Λατρεμένοι μου. Η ζωή δεν ξεχωρίζει ποιον θα αφήσει πίσω και ποιον θα πάρει ο θάνατος. Μόνο Εκείνος ξέρει.

Τουλάχιστον, ας προσπαθήσουμε, όσος χρόνος μας απομένει πάνω σε τούτη τη γη, να την περπατάμε με ευλάβεια και σύνεση. Όσο μπορούμε, να απολαμβάνουμε τα δώρα της ζωής. Ποτέ δεν θα ξέρουμε πότε ήρθε η δική μας ώρα. Είναι ανομολόγητη.

Ο χρόνος περνάει τόσο γρήγορα. Ας προσπαθήσουμε τουλάχιστον να κρατήσουμε μέσα μας την ουσία της ζωής. Και να την κάνουμε μπούσουλα. Ποτέ και κανένας δεν ξέφυγε από το νόμο της. Όλοι ερχόμαστε με άδεια χέρια στη ζωή και με άδεια φεύγουμε. Ας κάνουμε τη διαδρομή μας πιο απλή, αφαιρώντας τα περιττά, αφαιρώντας μίση και πάθη. Και με αγάπη και ταπεινότητα ας προσπαθήσουμε να συμφιλιωθούμε σύντομα με την ιδέα ότι τίποτα δεν είναι μόνιμο. Όλα είναι προσωρινά σε αυτή τη ζωή.

*Πολιτικός Επιστήμων