ΖΩΗ ΔΙΚΤΑΙΟΥ: ΧΑΝΩ ΑΠ΄ ΤΟ ΛΙΓΟ, ΤΟ ΠΟΛΥ!

ΑΠΟ IRAKLIS3

Εκεί­νο που δε λέ­γε­ται,

είναι αυτό που λέει,

κι εκεί­νο που δε φαί­νε­ται,

δεί­χνει αυτό που κλαί­ει.

Τον ήλιο ντύ­θη­κε η βροχή

κι εμείς κάπου στη μέση

πέτρα στο χώμα η ενοχή

στο νου πώς να χω­ρέ­σει.

Είσαι θεός κι είσαι πα­ντού,

κι είμαι η λα­χτά­ρα, η πρώτη,

χάνω απ’ το λίγο, το πολύ,

τη φλόγα απ’ την ανα­το­λή

και το φιλί απ’ τη νιότη.

Η μνήμη φέρ­νει το νερό

μι­λούν πο­τά­μια κι άστρα,

μες στης σιω­πής σου το ιερό,

στα άπαρ­τα σου κά­στρα,

τα χέρσα φύλλα τής ψυχής

μ’ αλάτι τα ξορ­κί­ζω

σε μια στα­γό­να της βρο­χής

και πίσω δεν γυ­ρί­ζω.

Κύ­κλους χα­ρά­ζει η μο­να­ξιά

σε πέ­τρι­νο γε­φύ­ρι

τόσος καη­μός πώς χώ­ρε­σε,

μέσα σ’ ένα πο­τή­ρι.

Σε πόσες ξένες αγκα­λιές

με τα­ξι­δεύ­ει η σκέψη

άνερ­γη αγάπη και χαρά

απόψε να χο­ρέ­ψει.

Απλώ­νεις φλέ­βες στ’ ου­ρα­νού

τη δια­μα­ντέ­νια δύση

από τ’ αμί­λη­τα του νου,

το κρίμα θα νι­κή­σει.

Έχω, μαύρα με­σά­νυ­χτα

στ’ άγ­γιγ­μα και στα χάδια

κρατώ τα μάτια ορ­θά­νοι­χτα

στο φως χωρίς ση­μά­δια.

Στην πόρτα το παλιό κλει­δί

γυρνά στο ίδιο πάθος,

στο βλέμ­μα σου το σμα­ρα­γδί

όλος ο κό­σμος λάθος,

αρ­χαίο φεγ­γά­ρι στο νερό

πε­ρά­σμα­τα πια­σμέ­να

στο χέρι σου, το τυ­χε­ρό,

δυο κάρ­βου­να αναμ­μέ­να.

Αύριο, εν ονό­μα­τι της αγά­πης

Ζωή Δι­κταί­ου

Κέρ­κυ­ρα 16 Γε­νά­ρη 2019