ΜΙΚΡΟ ΕΡΩΤΙΚΟ!

Του Κυριάκου Δοσαρά

Αγάπη μου...

Δεν θέλω λόγια αγάπης να σου πω,

να σου χαρίσω το φεγγάρι

κι όλου του κόσμου τις μυρουδιές,

να φέρω τα βότσαλα της θάλασσας

στα πόδια σου

και το πρωινό άστρο

να το καρφιτσώσω στο πέτο του παλτού σου.

Να παίξω στο πιάνο

την αγαπημένη σου σονάτα

και την πρωινή ομίχλη

να την αφήσω στεφάνι στα μαλλιά σου.

Αγάπη μου...

Σ ' αγαπώ τόσο πολύ

που δεν αφήνω πια την νύχτα

να σε παίρνει μακριά μου

και πόσο ζηλεύω το πρώτο φως της αυγής

που κάνει το πρόσωπό σου φωτεινό,

καθάριο και ξάστερο

σαν τον αρυτίδωτο ουρανό της καινούργιας μέρας.

Αγάπη μου...

Το μόνο που θέλω απόψε

είναι να ξαπλώσω δίπλα σου,

ακούγοντας την ανάσα σου

σκουπίζοντας το δάκρυ σου

κι αγγίζοντας τα χέρια σου

κρατώντας στα δικά μου χέρια

τον κόσμο ολάκερο.

Ώ, τι υπέροχη αίσθηση!

Τούτη την ώρα θαρρώ

πως μονάχα η σιωπή

μπορεί να μπει ανάμεσά μας.

~Κυριάκος Δοσαράς~