Γράφει ο Τάσος Καρκαντζέλης
Το μεγαλύτερο πρόβλημά μας δεν είναι το ασφαλιστικό ή οι φόροι. Είναι ότι δεν έχουμε όραμα για το ποιοι είμαστε και που θέλουμε να πάμε.
Κι έτσι αντί για Καρυωτάκη έχουμε Νότη κι αντί για Ελύτη Βανδή. Είναι φοβερό πόσο τελικά έχουμε ανάγκη τους ποιητάς, για να ξαναφτιάξουμε τους εθνικούς μας μύθους.
Ανατρέχω συχνά στο 22 και το 40, όταν σε ΠΟΛΥ χειρότερες συνθήκες οι Έλληνες ξανασταθήκαμε στα πόδια μας.
Είμαι από τους τυχερούς που το προσωπικό μου όραμα στηρίχτηκε στις ρίζες της γιαγιάς Ξάνθως.
Που από φεουδάρχισα το 22, βρέθηκε στους καταυλισμούς του καμένου Δοξάτου. Που το 39-42 έχασε 4 άνδρες στηρίγματα της. Αλλά παρόλα αυτά πρόλαβε τα 14 εγγόνια της να ζουν και να προοδεύουν σ’ένα ειρηνικό περιβάλλον.
Δεν γεννήθηκε ήρωας ο πατέρας μου, που 12 χρονών περνούσε την βοϊδάμαξα από τα μπλόκα των Βουλγάρων. Ήρωα τον έκανε η ανάγκη για επιβίωση. Η ίδια ανάγκη που τον έκανε να δουλεύει τρεις δουλειές, για να μην φύγει κι αυτός το 60 στην μετανάστευση που στέγνωσε από ανθρώπους την ύπαιθρο.
Δεν κρεμόταν από «ηγέτες» αυτοί οι άνθρωποι.
Η Βέμπο έκανε πολύ περισσότερη δουλειά απ’ τον Μεταξά στο αλβανικό έπος κι ο Καζαντζίδης κράτησε στην Ελλάδα, πολύ περισσότερους απ όσους έστελνε έξω ο Καραμανλής.
Ναι, υποθέτω ότι τους χειριζόταν κι αυτούς οι πολιτικοί της εποχής αλλά αποτύπωναν υπαρκτές δυναμικές της τότε κοινωνίας.
Οικογένειες, παρέες, ενορίες, χωριά. ΡΙΖΕΣ.
Τι απόμεινε άραγε απ’όλα αυτά σήμερα?
Όλα αυτά τα πετάξαμε για «να ζήσουμε την ζωή μας», μέσα σε μια ψευδαίσθηση καταναλωτισμού. Κουρέψαμε όλα αυτά τα πλατάνια με τις βαθιές ρίζες και τ’ αντικαταστήσαμε με το γκαζόν του «κράτους». Που με την πρώτη ξηρασία ξεραίνεται και θέλει ξήλωμα.
Όλοι αυτοί οι άνθρωποι που με μια καθημερινή κουβέντα τους μας στήριζαν και μας ενέπνεαν, αντικαταστάθηκαν από τον κάθε Πρετεντέρη που περιμένουμε να μας δώσει τον νέο Μεσσία.
Κι εμείς βέβαια αποκτήσαμε την τέλεια δικαιολογία για την αδράνειά μας.
Ας το πάρουμε λοιπόν ανάποδα μπάς και βρούμε τον δρόμο μας ξανά.
Να το πάρουμε απόφαση ότι δεν θα έρθει η ατομική και συλλογική μας ανάκαμψη από κανένα κράτος και κανένα σωτήρα.
Να δούμε μέσα μας και γύρω μας, κατ’αρχήν την επιβίωσή μας και μετά τα δυνατά μας σημεία που μπορούμε να στηριχτούμε.
Ήδη ξαναζωντανεύουν βασικές δυνάμεις που κρατάνε όρθια μια κοινωνία.
- Παρέες ξαναμαζεύονται έστω και ρεφενέ.
- Σόγια ξαναβρίσκονται χωρίς την ανάγκη για επίδειξη.
- Γειτονιές και χωριά ξαναοργανώνουν «κουρμπάνια» και αλληλεγγύη χωρίς να γίνεται ελεημοσύνη.
- Πραγματικοί ποιμένες ξαναβγαίνουν στον δρόμο για να βοηθήσουν πραγματικά « απολωλότα».
- Πραγματικοί Δάσκαλοι ξεφεύγουν από το «ωρολόγιο πρόγραμμα» και δημιουργούν ΖΩΝΤΑΝΑ σχολεία.
- Ζωντανές παραγωγικές δυνάμεις ξεπερνούν τα ΕΓΩ και συνενώνουν δυνάμεις.
Τα κομμάτια του παζλ ξαναμπαίνουν στο τραπέζι. Είμαστε λίγοι ακόμη αυτοί που βλέπουν θολά την μεγάλη εικόνα. Όσο βρισκόμαστε όμως και αλληλοστηριζόμαστε η εικόνα καθαρίζει όλο και περισσότερο.
Δεν θά 'ναι εύκολη δουλειά να μπουν όλα αυτά τα κομμάτια στην θέση τους. Δεν υπάρχει όμως άλλος δρόμος και δεν πρόκειται να την κάνει κάποιος άλλος για μας.
Τάσος Καρκαντζέλης
Πηγή: https://www.o-klooun.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.