Σύνταξη-επιμέλεια: Έφη Φλωτσίου
Οι συλλογικοί φόβοι διατρέχουν την ιστορία της ανθρωπότητας. Οι αιτίες τους πολλές. Και όταν δεν υπάρχουν οι φόβοι, οι άνθρωποι λες και επιζητούν μια υπέρβαση της μονοτονίας της ζωής, ψάχνουν το φόβο μέσα από ιστορίες, αφηγήσεις, ταινίες.
Οι εξουσίες χρησιμοποιούν το φόβο ως εργαλείο επιβολής. Όλες οι κοινωνικές δομές σε κάποιο βαθμό έχουν εργαλείο το φόβο. Φόβος απέναντι στους γονείς, φόβος απέναντι στην εξουσία, φόβος Θεού. Σε πολλές περιπτώσεις αν οι αιτίες που προκαλούν το φόβο πάψουν να υπάρχουν ο φόβος εξαφανίζεται. Ωστόσο αν οι αιτίες έχουν διάρκεια και επαναλαμβάνονται ο φόβος παγιοποιείται και το παραμικρό ερέθισμα μπορεί να κάνει ανυπόφορη τη ζωή. Το χειρότερο είναι πως ο μηχανισμός μετάδοσής του είναι ο ταχύτατος όλων. Σε ελάχιστο χρόνο από εξατομικευμένος γίνεται μαζικός. Γίνεται σοκ και παραλύει τις μάζες.
Οι μηχανισμοί άμυνας πρέπει τότε να ενεργοποιηθούν. Η υπέρβαση του φόβου προϋποθέτει κυρίως τη γνώση. Και η συλλογική γνώση προϋποθέτει την ατομική. Προϋποθέτει μια διαδικασία αυτογνωσίας των ατόμων που απαρτίζουν τις συλλογικότητες.
Το επίπεδο επίγνωσης των ομάδων είναι το άθροισμα της επίγνωσης των συμμετεχόντων. Επίγνωση αναφορικά με το τι είναι ο καθένας ως μονάδα. Τι ιδιαίτερα χαρίσματα έχει. Τι αδυναμίες έχει. Πόσο δουλεύει για την προσωπική του βελτίωση. Πόσο παρατηρεί τον εαυτό του. Πόσο σημαντικοί είναι οι άλλοι για αυτόν. Πόσο σημαντικός είναι αυτός για τους άλλους. Πώς αντιλαμβάνεται το χρόνο της ζωής του. Πώς τον αξιοποιεί. Πόσο μπορεί να συγχωρεί. Πώς κερδίζει το σεβασμό. Ποιες είναι οι αξίες του. Πώς τις υποστηρίζει. Κυρίως ποιες είναι οι πράξεις και τα έργα του με βάση τις αξίες του.
Ανακαλύπτοντας κάθε μέρα και βελτιώνοντας τον εαυτό τους τα άτομα, θα φτιάχνουν ομάδες δυναμικές. Θα οχυρώνουν το ατομικό και συλλογικό συμφέρον απέναντι σε κάθε σκοτεινό πνεύμα επιβολής. Κάποτε είπαν στον Διογένη, «Διογένη αυτοί σε κοροϊδεύουν..» κι εκείνος απάντησε ατάραχος «Ναι… αλλά εγώ δεν κοροϊδεύομαι».
Μπορεί να ακούγεται εύκολο αλλά δεν είναι. Χρειάζεται κόπο και ξεβόλεμα. Χρειάζεται να αποφασίσουμε να κάνουμε μια αρχή. Πράξεις. Αυτές είναι που μετράνε. Να φέρουμε στη ζωή μας μια καθαρή ενέργεια να διαλύσει τα σκοτάδια.
Γιατί είμαστε καθηλωμένοι στη γη. Με γήινες ανάγκες. Ξεχάσαμε να κοιτάμε τον ουρανό. Ξεχάσαμε να κοιτάμε και τον ουρανό μέσα μας. Παλεύουμε με τη σάρκα και τις ανάγκες της. Γαντζωνόμαστε από τα πράγματα. Καταντήσαμε να είμαστε αυτά που έχουμε. Διαβάζουμε αλλά δεν μαθαίνουμε. Μιλάμε αλλά δεν ακούμε. Κλαίμε αλλά ξεχνάμε. Θέλουμε να είμαστε δίκαιοι και γινόμαστε άδικοι. Δεν θέλουμε να μας μισούν αλλά δεν συγχωρούμε. Φοβόμαστε αλλά δεν δίνουμε το χέρι μας. Κάθε μέρα περπατάμε στο ίδιο μονοπάτι. Κάθε μέρα κουβαλάμε νερό από την παλιά στέρνα. Με μια κλεψύδρα στην πλάτη μας που γελάει.
Επειδή δεύτερη ζωή δεν έχει, είναι στο χέρι μας πώς θα ζήσουμε αυτή τη μια και μοναδική.
Πηγή: www.tempo.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.