Μ’ αρέσει η σκέψη πως την ημέρα που γεννιέται κανείς, του χαρίζουν τον κόσμο σαν δώρο γενεθλίων!
Ένα υπέροχο κουτί δεμένο με εξαίσιες κορδέλες! Μερικοί δεν κάνουν τον κόπο ούτε τις κορδέλες να λύσουν, όχι ν’ ανοίξουν το κουτί.
Κι όσοι το ανοίγουν περιμένουν να βρουν μέσα μόνο το θαύμα, την ομορφιά, την έκσταση.
Ξαφνιάζονται που υπάρχει στη ζωή και ο πόνος και η απελπισία, η μοναξιά και η σύγχυση. Κι όμως είναι όλα μέρος της ζωής. Δεν ξέρω για σας, εγώ όμως δε θέλω να χάσω τη ζωή.
Θέλω να μάθω το κάθε πραγματάκι που έχει μέσα το κουτί. Αυτό το μικρό κουτί λέγεται Πόνος. Τι να κάνουμε, δικό μου είναι κι αυτό, θ’ ανοίξω λοιπόν τον πόνο και θα γνωρίσω τον πόνο.
Κι αυτό το μικρό πακετάκι λέγεται Μοναξιά. Ξέρετε τι συμβαίνει όταν ανοίγω το δεματάκι που λέγεται Μοναξιά; Γνωρίζω τη μοναξιά. Κι όταν μου λες «Νιώθω μοναξιά», μπορώ να καταλάβω λιγάκι τη μοναξιά σου και μπορούμε να καθίσουμε μαζί και να κρατήσουμε ο ένας το μοναχικό χέρι του άλλου.
Θέλω να τα γνωρίσω όλα τα πράγματα μέσα στο κουτί. Γιατί ξέρω ότι έτσι θα γνωρίσω και την έκσταση. Βρίσκεται εκεί και θα τη βρω.
Ξέρω ότι μπόρεσα να μετατρέψω τον πόνο σε χαρά. Κι εσύ μπορείς να το κάνεις αυτό. Μπόρεσα να πάρω την αγωνία και να την κάνω αλήθεια. Κι εσύ μπορείς να το κάνεις αυτό.
Δεν υπάρχει τίποτε που να μπορώ να το κάνω εγώ και να μη μπορείς να το κάνεις εσύ. Δεν είμαι υπεράνθρωπος. Ό,τι μπορώ εγώ, το μπορείς κι εσύ.
Και πολλά πράγματα μπορείς να τα κάνεις καλύτερα. Αν δεν τα έχεις, δεν είναι γιατί δεν τα έχεις.
Είναι γιατί δεν προσπαθείς γι’ αυτά. Βρίσκονται εδώ και είναι δικά σου…
Ένα υπέροχο κουτί δεμένο με εξαίσιες κορδέλες! Μερικοί δεν κάνουν τον κόπο ούτε τις κορδέλες να λύσουν, όχι ν’ ανοίξουν το κουτί.
Κι όσοι το ανοίγουν περιμένουν να βρουν μέσα μόνο το θαύμα, την ομορφιά, την έκσταση.
Ξαφνιάζονται που υπάρχει στη ζωή και ο πόνος και η απελπισία, η μοναξιά και η σύγχυση. Κι όμως είναι όλα μέρος της ζωής. Δεν ξέρω για σας, εγώ όμως δε θέλω να χάσω τη ζωή.
Θέλω να μάθω το κάθε πραγματάκι που έχει μέσα το κουτί. Αυτό το μικρό κουτί λέγεται Πόνος. Τι να κάνουμε, δικό μου είναι κι αυτό, θ’ ανοίξω λοιπόν τον πόνο και θα γνωρίσω τον πόνο.
Κι αυτό το μικρό πακετάκι λέγεται Μοναξιά. Ξέρετε τι συμβαίνει όταν ανοίγω το δεματάκι που λέγεται Μοναξιά; Γνωρίζω τη μοναξιά. Κι όταν μου λες «Νιώθω μοναξιά», μπορώ να καταλάβω λιγάκι τη μοναξιά σου και μπορούμε να καθίσουμε μαζί και να κρατήσουμε ο ένας το μοναχικό χέρι του άλλου.
Θέλω να τα γνωρίσω όλα τα πράγματα μέσα στο κουτί. Γιατί ξέρω ότι έτσι θα γνωρίσω και την έκσταση. Βρίσκεται εκεί και θα τη βρω.
Ξέρω ότι μπόρεσα να μετατρέψω τον πόνο σε χαρά. Κι εσύ μπορείς να το κάνεις αυτό. Μπόρεσα να πάρω την αγωνία και να την κάνω αλήθεια. Κι εσύ μπορείς να το κάνεις αυτό.
Δεν υπάρχει τίποτε που να μπορώ να το κάνω εγώ και να μη μπορείς να το κάνεις εσύ. Δεν είμαι υπεράνθρωπος. Ό,τι μπορώ εγώ, το μπορείς κι εσύ.
Και πολλά πράγματα μπορείς να τα κάνεις καλύτερα. Αν δεν τα έχεις, δεν είναι γιατί δεν τα έχεις.
Είναι γιατί δεν προσπαθείς γι’ αυτά. Βρίσκονται εδώ και είναι δικά σου…
- Leo Buscaglia
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.