Η ΛΟΓΙΚΗ ΚΑΙ Η ΠΑΡΑΛΟΓΗ ΠΡΑΞΗ ΤΗΣ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑΣ!

Γράφει η Άννα Δήμου*

Ζώντας με την κατάθλιψη η ζωή μπορεί να γίνει τόσο δύσκολη όσο το να περπατάς σε μία κινούμενη άμμο. Ακόμη και το παραμικρό βήμα απαιτεί μεγάλα ποσά ενέργειας, και παρόλο τον αγώνα που μπορεί να δίνεις, παραμένεις στο ίδιο σημείο εξαντλημένος από την προσπάθεια.
Όσο κι αν πασχίζεις, το κολλοειδές μείγμα της άμμου σε τραβάει προς τα κάτω καθιστώντας σχεδόν αδύνατη την περίπτωση να βγεις έξω από αυτή.
Έτσι και στην κατάθλιψη η ίδια η ζωή παραμένει στάσιμη ή κινείται σε πολύ αργούς ρυθμούς. Αδύναμος να κουνηθείς, εγκλωβισμένος σε ένα σημείο, είσαι επιρρεπής σε οποιαδήποτε εξωτερική συνθήκη, αδυνατώντας να ικανοποιήσεις ακόμη και τις πιο βασικές ανάγκες. 
Αυτή η εξάντληση, αυτή η αίσθηση κατάρρευσης ψυχής και σώματος πολλές φορές μπορεί να φτάσει σε σημείο που να μην υπάρχει πουθενά φως, ούτε ελπίδα μα ούτε να έχεις πλέον την πεποίθηση ότι μπορείς να βρεις γιατρειά ή έστω κάποια ανακούφιση.

Τι συμβαίνει, λοιπόν, όταν ολόκληρη η ζωή σου μπορεί να περιγραφεί με μία και μόνο λέξη; Την λέξη ''ΠΟΝΟΣ''- σωματικός, διανοητικός, ψυχικός, πνευματικός.

Τότε η ιδέα της αυτοκτονίας φαίνεται η πιο εύλογη λύση. Βιώνοντας αυτό τον δυσβάστακτο πόνο είναι το πιο λογικό πράγμα που μπορεί να επιθυμείς σε τέτοιες στιγμές απόγνωσης κι απελπισίας. Ένας πόνος που ξεπερνά την ανθρώπινη υπόσταση κι επισκιάζει όλη την θέληση για την ζωή και για την μάχη υπέρ αυτής.

Από την σκοπιά των άλλων η αυτοκτονία είναι μια παράλογη αντίδραση στον πόνο της κατάθλιψης ή οποιουδήποτε άλλου ψυχικού νοσήματος. Αυτό όμως που είναι παράλογο είναι οι συμβουλές και οι φωνές των άλλων που προσπαθούν να σε πείσουν – στο όνομα της αγάπης, των πεποιθήσεων ή του εγωισμού τους- ότι αυτό που ζεις είναι υποφερτό και πρέπει να παραμείνεις στη ζωή.

Υπάρχει περίπτωση να βγεις ζωντανός από όλο αυτό, όταν η αυτοκτονία όντως είναι μία ''λογική'' λύση;

Τα βάσανα και οι δοκιμασίες μπορεί να κατακερματίσουν μία ανθρώπινη ψυχή, ταυτόχρονα όμως της ασκείται πίεση στο να ψάξει να βρει κατεπειγόντως και να κάνει χρήση, εσωτερικών δυνάμεων που δεν είχε φέρει στην επιφάνεια ως τότε. Όσο πιο ενάρετα καλλιεργεί κανείς την προσωπικότητά του, τόσο πιο ελεύθερος νιώθει και συνειδητοποιεί ότι κάθε τι που συμβαίνει, συμβαίνει για τον ''εξαγνισμό'' της ψυχής. 
Όπως έγραψε ο Oscar Wilde σε ένα γράμμα του όταν βρισκόταν στην φυλακή: «όπου υπάρχει θλίψη, ο τόπος είναι ιερός» (Wilde, De profundis, p.47).
 Ο καθένας ασφαλώς θα ήθελε να απελευθερωθεί όσο πιο γρήγορα γίνεται από την κατάθλιψη, αλλά τι θα γινόταν αν η κατάθλιψη είναι το μοναδικό μέσο, για την περιπτωσή σου, ώστε να αλλάξεις; Η κατάθλιψη μπορεί να μας διδάξει να αφουγκραζόμαστε την ψυχή μας και να την φροντίζουμε προσεκτικότερα. Είναι δυνατό κατ΄αυτό τον τρόπο να αποκτήσουμε μια ''σωστή σχέση'' με τον πόνο, όχι μόνο τον δικό μας αλλά και του συνανθρώπου μας. Μπορούμε έτσι να γίνουμε σαν το Χείρωνα, τον πληγωμένο θεραπευτή, του οποίου οι θεραπευτικές ικανότητες και τα χαρίσματα προερχόταν από την προσωπική του οδύνη.

*Άννα Δήμου, Σύμβουλος – Ψυχολόγος, (www.annadimou.com)

Read more: http://enallaktikidrasi.com