ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ...«ΛΑΟΥΤΖΙΚΟΥ»!

ΑΠΟ IRAKLIS3 ΣΤΟ ΙΟΥΛ 17, 2019

Γρά­φει ο Παύ­λος Κιρ­κα­σί­δης //

Δη­μο­σιο­γρά­φος

Αν στην από­φα­ση τού ΣτΕ που αφορά την κα­τάρ­γη­ση 13ου και 14ου μι­σθού καθώς και του επι­δό­μα­τος θε­ρι­νής άδειας των Δη­μο­σί­ων Υπαλ­λή­λων υπάρ­χει κάτι πιο αι­σχρό ακόμη και από την ίδια την από­φα­ση, είναι το σκε­πτι­κό της, κυ­ριο­λε­κτι­κά «μνη­μείο» κοι­νω­νι­κού αυ­το­μα­τι­σμού αλλά και νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης πα­ρά­νοιας.

1. Mνη­μείο Κοι­νω­νι­κού Αυ­το­μα­τι­σμού αφού, η από­φα­ση αυτή δεί­χνει να λαμ­βά­νε­ται ούτε λίγο ούτε πολύ… «στο όνομα του ελ­λη­νι­κού λαού” και μά­λι­στα στου πλέον φτω­χο­ποι­η­μέ­νου τμή­μα­τός του, αφού, τάχα, οι δι­κα­στές προ­χώ­ρη­σαν στη συ­γκε­κρι­μέ­νη χύ­νο­ντας δά­κρυα για το κα­τά­ντη­μα των υπό­λοι­πων ερ­γα­ζο­μέ­νων της χώρας οι οποί­οι παίρ­νουν από πολύ λι­γό­τε­ρα έως και τί­πο­τα.

Λέει συ­γκε­κρι­μέ­να η Ολο­μέ­λεια του ΣτΕ στο “σκε­πτι­κό” της:

«Ο βα­σι­κός μι­σθός των δη­μο­σί­ων υπαλ­λή­λων που κυ­μαί­νε­ται από τα 780 ευρώ έως και 1.092 ευρώ, ακόμη και μετά την κα­τάρ­γη­ση των τριών επί­μα­χων επι­δο­μά­των, εξα­σφα­λί­ζουν αξιο­πρε­πές επί­πε­δο δια­βί­ω­σης, τόσο σε σχέση με όσους δια­βί­ω­ναν στα όρια της φτώ­χειας όσο και με όσους απα­σχο­λού­νταν στον ιδιω­τι­κό τομέα με τον κα­τώ­τα­το βα­σι­κό μισθό και ημε­ρο­μί­σθιο».

Ακόμη όμως και αν δε­χό­μα­σταν πως ένα τέ­τοιο σκε­πτι­κό εμπε­ριεί­χε έστω και ελά­χι­στα ψήγ­μα­τα ει­λι­κρί­νειας ή οποια­δή­πο­τε ίχνη πρό­θε­σης για… από­δο­ση δι­καιο­σύ­νης, τότε θά­πρε­πε τα χρή­μα­τα που «εξοι­κο­νο­μεί» η εθνι­κή οι­κο­νο­μία από τις συ­γκε­κρι­μέ­νες πε­ρι­κο­πές να πή­γαι­ναν αμέ­σως σε εκεί­νες τις ακόμη πιο εξα­θλιω­μέ­νες ομά­δες της κοι­νω­νί­ας. Αλλά όλοι γνω­ρί­ζου­με πως μόνο εκεί δεν θα πάνε, οπότε το συ­γκε­κρι­μέ­νο σκε­πτι­κό είναι από κάθε πλευ­ρά εξό­φθαλ­μα υπο­κρι­τι­κό και φυ­σι­κά κα­τά­πτυ­στο καθώς (και αυτό) προ­σπα­θεί να στη­ρι­χθεί πάνω στην παλιά καλή και δο­κι­μα­σμέ­νη συ­ντα­γή τού «διαί­ρει και βα­σί­λευε».

2. Μνη­μείο Νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης Πα­ρά­νοιας διότι, βα­σι­ζό­με­νο στην Αρχή της πλά­νης του οπλι­σμέ­νου επι­χει­ρή­μα­τος, (λαμ­βά­νει ως δε­δο­μέ­νο κάτι το οποίο δεν προ­κύ­πτει από καμιά λο­γι­κή ή άλλη επι­στη­μο­νι­κή επε­ξερ­γα­σία και στη συ­νέ­χεια επι­χει­ρη­μα­το­λο­γεί επάνω σε αυτό) εμ­φα­νί­ζει τους Δη­μο­σί­ους Υπαλ­λή­λους ως ένα εξ ορι­σμού βάρος για την εθνι­κή Οι­κο­νο­μία, λέ­γο­ντας πως…

…«με αυτό το μέτρο, το οποίο εφαρ­μό­ζε­ται γε­νι­κά σε όλους τους μι­σθω­τούς του δη­μό­σιου τομέα, γί­νε­ται προ­σπά­θεια εξοι­κο­νό­μη­σης και πε­ριο­ρι­σμού των διο­γκω­μέ­νων δα­πα­νών της Γε­νι­κής Κυ­βέρ­νη­σης, η οποία υπα­γο­ρεύ­ε­ται από επι­τα­γές της Ε.Ε. για μεί­ω­ση του υπερ­βο­λι­κού δη­μο­σί­ου ελ­λείμ­μα­τος».

Στο ση­μείο αυτό, ας προ­σπε­ρά­σου­με την λέξη «προ­σπά­θεια» η οποία φυ­σι­κά ευ­γε­νώς ομο­λο­γεί πως ακόμη και μετά από αυτή την από­φα­ση ου­δείς εγ­γυά­ται οποια­δή­πο­τε ωφέ­λεια για την εθνι­κή Οι­κο­νο­μία, και ας πάμε στην εν προ­κει­μέ­νω ουσία όπου ο κάθε Δη­μό­σιος Λει­τουρ­γός απο­τε­λεί εξ ορι­σμού «βάρος» καθώς …«αδιαμ­φι­σβή­τη­τα» το συ­νο­λι­κό ισο­ζύ­γιο της σχέ­σης του με το κρά­τος και την κοι­νω­νία είναι αρ­νη­τι­κό. Αλλά αν είναι έτσι, αν δη­λα­δή η έν­νοια του Δη­μο­σί­ου Υπαλ­λή­λου γί­νε­ται ταυ­τό­ση­μη με εκεί­νη του… «χα­ρα­μο­φάη που ζει σε βάρος της υπό­λοι­πης κοι­νω­νί­ας», τότε γιατί δεν τους απο­λύ­ουν όλους να… πλου­τί­σου­με όλοι εμείς οι υπό­λοι­ποι; Toυς κά­νουν κά­ποια χάρη που τους κρα­τούν; Δεν αμ­φι­σβη­τού­με φυ­σι­κά την κοι­νω­νι­κή ευαι­σθη­σία των επαγ­γελ­μα­τιών του νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού, αλλά πραγ­μα­τι­κά νο­μί­ζου­με πως σε τέ­τοια θέ­μα­τα και αν είναι έτσι να σωθεί η χώρα αν όχι και η αν­θρω­πό­τη­τα, δεν χω­ρούν συ­ναι­σθη­μα­τι­σμοί.

Για να σο­βα­ρευ­τού­με όμως… Το με­γα­λύ­τε­ρο έγκλη­μα που συ­ντε­λεί­ται (και) με τη συ­γκε­κρι­μέ­νη από­φα­ση του ΣτΕ, είναι πως τάχα αυτή λαμ­βά­νε­ται στο όνομα ενός ψευ­δε­πί­γρα­φου και απροσ­διό­ρι­στου ευ­ρύ­τε­ρου δη­μό­σιου συμ­φέ­ρο­ντος, δη­λα­δή για… μάς, τους «άλ­λους»… Ας ήταν του­λά­χι­στον όμως λίγο ει­λι­κρι­νείς οι κατά τα άλλα εντι­μό­τα­τοι κύ­ριοι του νε­ο­κλα­σι­κού της Πα­νε­πι­στη­μί­ου, τέ­τοιες απο­φά­σεις στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα δεν παίρ­νο­νται ποτέ «στο όνομα» κα­νε­νός «Ελ­λη­νι­κού Λαού» μα στο όνομα ενός πο­λι­τι­κά πολ­το­ποι­η­μέ­νου και απο­προ­σα­να­το­λι­σμέ­νου «λα­ου­τζί­κου» που τον έκα­ναν να πι­στεύ­ει πως η αιτία της εξα­θλί­ω­σής του δεν είναι το αδη­φά­γο κε­φά­λαιο και ο πιο άγριος κα­πι­τα­λι­σμός αλλά κά­ποιος γεί­το­νας ή φίλος ή ακόμη και συγ­γε­νής τους, που μέχρι σή­με­ρα είχε την …τύχη να είναι κάπως λι­γό­τε­ρο εξα­θλιω­μέ­νος από τον ίδιο.

Αν θέ­λε­τε λοι­πόν Εντι­μό­τα­τοι κύ­ριοι του ΣτΕ να παίρ­νε­τε τέ­τοιες απο­φά­σεις, μπο­ρεί­τε φυ­σι­κά να το κά­νε­τε, δικό σας το πε­πό­νι, δικό σας και το μα­χαί­ρι. Όχι όμως άλλα τέ­τοια επαί­σχυ­ντα «σκε­πτι­κά», τα δικά σας ανο­σιουρ­γή­μα­τα όχι στο δικό μας το όνομα. Mακριά το όνομα του Λαού από τις δου­λειές σας.

Πηγή: https://atexnos.gr