Σύνταξη-επιμέλεια: Αλέξανδρος Κονταξής
Το χρήμα πολλοί εμίσησαν, την καρέκλα ουδείς! Δεν είναι αποκλειστικά ελληνικό το φαινόμενο, αλλά δεν θα μου έκανε καμιά εντύπωση αν είχε γεννηθεί εδώ, στη χώρα όπου από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ευδοκιμούν η λαμογιά, η απάτη, το παπατζιλίκι και όλα τούτα τα συνώνυμα.
Κορδωνόμαστε οι νεοέλληνες ότι δώσαμε κάποτε τα φώτα στον κόσμο και πως όλα εμείς τα ανακαλύψαμε: από την Αμερική και το ηλιοκεντρικό σύστημα, μέχρι το πρώτο αλφάβητο και την Άλγεβρα. Είναι αλήθεια ότι ο νεοέλληνας τα ‘χει καλά με τα λόγια και τη δήθεν βαθυστόχαστη φλυαρία, ενώ παράλληλα διακατέχεται και από μια θαυμαστή ικανότητα να καμώνεται τον σπουδαίο χωρίς ποτέ ο ίδιος να έχει προσφέρει τίποτα.
Εντάξει, όχι ακριβώς τίποτα, δεν θέλω να είμαι υπερβολικός. Ανακάλυψε το νόημα της ζωής στην βόλεψή του και βρήκε τον εγκόσμιο παράδεισο στην καρέκλα του δημοσίου, που γεννάει λεφτά χωρίς να δουλεύει. Δεν το λες και λίγο αυτό, ας μην είμαι άδικος.
Πρωτεργάτης της νέας αυτής πραγματικότητας δεν ήταν άλλος από τον Έλληνα πολιτικό της μίζας και του ρουσφετιού. Αυτός έδωσε τα φώτα στους βολεψάκηδες όλου του κόσμου και άνοιξε νέους ορίζοντες εκμετάλλευσης και πλουτισμού εις βάρος των κορόιδων που φυτοζωούν για ένα κομμάτι ψωμί.
Τούτη εδώ η μυστήρια φάρα έλκει σαν μαγνήτης την καρέκλα από χιλιόμετρα και είναι ικανή για τα χειρότερα. Ο εν Ελλάδι πολιτικός ξεκινάει ως ηρωικός επαναστάτης του πολυτεχνείου με το κόκκινο γαρίφαλο στ’ αυτί, συνεχίζει παραδοσιακά ως συνδικαλιστής-εργατοπατέρας που με τη γροθιά υψωμένη «παλεύει» για το συμφέρον των πολλών και τελικά καταλήγει υπουργός με τριάντα ακίνητα και θωρακισμένη μερσεντές, πράττοντας ακριβώς τα αντίθετα από εκείνα που υποσχέθηκε.
Όταν θρονιαστεί στην καρέκλα, είναι ικανός όχι τη χώρα του να πουλήσει αλλά και τη μάνα του την ίδια. Δεν ξεκολλάει από αυτήν, τον κώλο σου να χτυπάς κάτω. Διορίζει στο δημόσιο φίλους, γνωστούς και συγγενείς, αναβαθμίζει τις γκομενίτσες του σε διευθύντριες και βάζει τα παιδιά του στα καλύτερα πόστα για να λαμβάνουν βασιλικούς μισθούς χωρίς να κάνουν τίποτα.
Κάποιος σοφός γέροντας μου είχε πει κάποτε ότι αυτό που ζούμε σήμερα ήταν μια συνομωσία των βλακών απέναντι στους άξιους και τους εργατικούς. Οι βλάκες, μου έλεγε, νίκησαν τους έντιμους και εγκαθίδρυσαν ένα βλακώδες σύστημα εξουσίας προς όφελός τους, που είχε μετατρέψει τους άχρηστους σε διευθυντές και τους ικανούς σε παραδουλεύτρες τους.
«Ξέρουν αυτοί τι κάνουν, αγόρι μου», ήταν τα τελευταία λόγια που είχα ακούσει από εκείνον τον κουρασμένο και ρομαντικό παππού που είχα συναντήσει εντελώς τυχαία σε μια ερημική και σχεδόν παρακμιακή πλατεία πριν πολλά-πολλά χρόνια. Τότε δεν τον είχα πάρει καθόλου στα σοβαρά, αλλά τώρα μάλλον αρχίζω να καταλαβαίνω τι περίπου εννοούσε. Ο χρόνος είναι ο καλύτερος δάσκαλος.
Πηγή: www.tempo.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.