Στη μεγάλη πόλη διδάχθηκα τη τσιγγουνιά των ανθρώπων της.
Θεατρικοί συγγραφείς
CATHY_BRITCLIFFE VIA GETTY IMAGES
Το αεροδρόμιο της ακριτικής πόλης ήταν ήσυχο. Μύριζε κολόνια και μικροαστική ευγένεια, πρώτες ξαδέρφες της φθινοπωρινής πάστρας που έρχεται να βάλει στη ναφθαλίνη τα καλοκαιρινά μπουρίνια των εραστών του ήλιου και της θάλασσας. Κι αν εξαιρέσεις ένα αφασικό emo διπλοκουκουλομένο που μιλούσε στο Viber τέρμα φωνή ενώ τα πόδια του πηγαινόφερναν την τροχήλατη βαλίτσα του, τίποτα δεν μαρτυρούσε ώρα αναχώρησης σε ένα από τα πιο κομβικά σημεία της Επικράτειας.
Στον αέρα, κόσμος και κοσμάκης. Όλες οι φυλές. Μπροστά μας, μία τετραμελής οικογένεια: η μητέρα με την κόρη στα δεξιά, ο μικρός με τον έφηβο αδελφό του ακριβώς μπροστά μας. Μια τυπική οικογενειακή πολαρόιντ από την οποία έλειπε ο πατέρας. Δεν φάνηκε να λείπει σε κανένα. Ή μόλις τον είχαν αποχωριστεί, ή πήγαιναν να τον συναντήσουν. Το εντυπωσιακό, ήταν η φροντίδα του μεγάλου γιού προς τον μικρό: η στοργή που τον σκέπαζε με το βλέμμα του, η έγνοια του, τα χάδια του, τα αστεία ξεσπάσματα- όλα πολύ ήσυχα, διακριτικά,- σε μια γλώσσα που το γυμνασμένο αυτί μας, πέρα από τους τονισμούς που άλλαζαν, μας επέτρεπαν να δώσουμε στους ήχους ότι σημασία θέλαμε. Κι αυτό ήταν μόνο, αγάπη. Αγάπη του μεγάλου προς τον μικρό, αγάπη του δυνατού προς τον αδύναμο, αγάπη του έχοντος προς τον μη έχοντα, αγάπη του αίματος, την ώρα που η μητέρα από δίπλα, με τη φάτσα της Νταίζη Ντακ, ξεφύλλιζε το περιοδικό και ξεφυσούσε κοιτώντας to ρολόι.
Γεννηθήκαμε ο ένας μετά από τον άλλο, - που πάει να πει,- ηλικιακή διαφορά - άρα, ο ένας είναι ο μεγαλύτερος και ο άλλος ο μικρότερος! Δεν έχει σημασία που ο μικρός είναι ο ψηλότερος , δεν έχει σημασία που ο μικρός είναι βαρύτερος, δεν έχει σημασία που διαφέρουμε όπως η μέρα με τη νύχτα, ούτε που κάνουμε άλλα αντί άλλων στη ζωή μας, σημασία έχει πως ο μεγάλος έχει την ευθύνη του μικρού, ο μεγάλος φροντίζει για την υγεία, την ασφάλεια, την ευζωία του μικρού. Έχει δεν έχει, μπορεί δεν μπορεί, στο Σύμπαν του μικρότερου πρέπει να χωρέσει και το Εγώ του άλλου, χωρίς δεύτερες σκέψεις, χωρίς υστεροβουλίες, χωρίς τσιγκουνιές. Ίσως ακούγεται υπερβολικό, αλλά έτσι μεγαλώσαμε. Αυτή η κινητήρια δύναμη φούσκωνε τα πανιά του σπιτιού μας κι αυτή είναι η παρακαταθήκη που μας άφησαν οι γονείς πριν μας αποχαιρετήσουν: θα μας υποσχεθείς πως θα προσέχεις το μικρό.
Κι επειδή ο μικρός είχε θέμα με τα μάτια του, βρεθήκαμε στα νότια προάστια της Αττικής για τα απαραίτητα. Εκεί, αφού πήγαν όλα καλά, καθισμένοι στο γωνιακό καφέ, παρατηρούσαμε με άλλο μάτι τις διάφορες φυλές να παρελάζουν καμαρωτές, σταματώντας στις γυαλισμένες βιτρίνες που ανακλούσαν το πράσινο και το χρήμα, -ολόιδιες με κλωσσόπουλα που βγήκαν από την ίδια κλωσσομηχανή... Και μαζί με το αεράκι που έφερνε μυρωδιές θαλασσινές, μια υπεροψία, ένα attitude που λέμε και στα Ελληνικά, πλανιόταν στις παρέες που κάθονταν τριγύρω πασπαλίζοντας τη μέρα αλατοπίπερο.
Μα να με πάει στη Κω, σε ενοικιαζόμενα με 20 ευρώ, ο τσιφούτης. Να πλένομαι με το λάστιχο κι η κατσαρίδα να με κοιτάζει από απέναντι! Μετά, γιατί να του κάτσω; έλεγε μια νεαρή στη φίλη της.
Αντιπαθέστατος ο Ερντογάν! Καλέ, αυτός σιγά σιγά θα μας ζητήσει και την Ακρόπολη. Να μου χαθεί!
Εγώ δεν καταλαβαίνω. Άκου φιλοδώρημα; Ούτε σεντ.
Να ντρέπονται! Αυτό έχω να πω. Να έχει Μετρό ο Πειραιάς και να μην έχει η Γλυφάδα. Terrible!
Άκουσες τη γιατρό μου; Δεν θα σε εξετάσω, μου είπε, αν δεν καθίσουμε μαζί να δούμε το Σασμό!
Εμένα, μου έκλεισε ραντεβού μετά την Ελιά!
Και πάνω στην ώρα, ένα μικρό κάτισχνο βρώμικο προσφυγάκι μας πλησίασε και δειλά δειλά ζήτησε τη μηλόπιτα που αφήσαμε μισή στο πιάτο. Την προσφέραμε μαζί με το πιάτο, την ώρα που οι γείτονες κοιτούσαν με φρίκη. Κι όπως μας κοιτούσε με στόμα γεμάτο, μας ήρθε στο μυαλό η εξαίσια ρήση του Osamu Dazai από το No Longer Human.
Στη μεγάλη πόλη διδάχθηκα τη τσιγγουνιά των ανθρώπων της.
Πηγή: https://www.huffingtonpost.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.